Γιώργος Ιωάννου (1927-1985) – Ο ποιητής της αστικής μοναξιάς
«Για μένα ο έρωτας υπήρξε η αιώνια ανοιχτή πόρτα προς τους άλλους ανθρώπους. Και με έχει τοποθετήσει τελεσίδικα σε μια θέση συμπάθειας απέναντί τους.Δεν φοβούμαι εγώ τους ανθρώπους. Καθόλου. Παρ’ όλο που έχω πάθει πολλά. Και όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε μεγάλο πλήθος ανθρώπων, στους μεγάλους δρόμους ή σε συνάξεις, δεν νιώθω «συντριβή», όπως ακούω πολλούς να λένε. Αντίθετα νιώθω πάρα πολύ μεγάλη χαρά από τα ανθρώπινα πλάσματα που βρίσκονται γύρω μου. Ισως αυτό να είναι και ο κυριότερος λόγος που αγαπώ τόσο πολύ τις μεγαλουπόλεις, και φυσικά τις δύο μεγαλουπόλεις που έχει η χώρα μας, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Σε τελική ανάλυση, το μόνο πράγμα που με παρηγορεί και καταστέλλει τη φοβία μου για το θάνατο είναι οι άλλοι, οι πολλοί άνθρωποι. Η μοναξιά μέσα στη φύση με πανικοβάλλει. Ενώ η μοναξιά μέσα στη μεγαλούπολη είναι το ιδανικό μου. Να είμαι κοντά, αλλά όχι μαζί, για να μπορώ να δουλέψω. Εάν δεν είχα αυτήν την ανάγκη της συγγραφικής δημιουργίας, ασφαλώς θα ζούσα, μετά τη δουλειά μου τη βιοποριστική, στα καφενεία, στους μεγάλους δρόμους, στα μεγάλα πάρκα, στα σινεμά. Για να βλέπω πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Με παρηγορούν υποσυνείδητα. Oχι μόνο με τον έρωτα που μπορούν να μου παράσχουν, αλλά κυρίως με το παράδειγμα του θανάτου τους, της φθοράς τους.»
Με κυκλώνει απόψε
Έξω αιώνια βρέχει, έξω ερημιά·
θαρρώ πως χάθηκα για πάντα.
Mε ζώνει πάλι ο φόβος, με κυκλώνει.
Πύρινη γλώσσα απειλεί το σπίτι μου.
Tο παίρνει, το αιωρεί πάνω απ’ την πόλη.
Ποιος ξέρει τι κατάντησα και δεν το νιώθω.
Ένας απόψε να με άγγιζε στον ώμο,
αμέσως θα κατέρρεα στα πόδια του.
(από Tα Xίλια Δέντρα και άλλα ποιήματα, Kέδρος 1988)
Όχι μαζί
Μην περπατάς, μην περπατάς μαζί μου
να μη σε γράψουνε
με ξέρουνε στην πιάτσα
και θα σε κάψουνε
Περπατά το κατόπι πάνω στα βήματα
εγώ από σένα φως μου δε θέλω χρήματα
εγώ από σένα φως μου δε θέλω χρήματα
Γυρνάω και σε βλέπω
και αναστατώνομαι
αν είσαι όπως δείχνεις
εγώ σκοτώνομαι
Δεν θέλω να μας δούνε, μισώ το μάτι τους
εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους
εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους
Περπατά κι ακόλουθα, μάθε το σπίτι μου
να έρχεσαι μονάχος, αποσπερίτη μου
κι όταν χτυπάς την πόρτα μες τα μεσάνυχτα
τα παραθύρια μου όλα θα ‘ναι ορθάνοιχτα.
Στίχοι: Γιώργος Ιωάννου
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Thethreewishes's Weblog 
Δεν είχα διαβάσει ποιήματά του, μόνο διηγήματα. Τα οποία είναι καταπληκτικά. Έχουν τη λακωνικότητα της ποίησης, μαζί με τη σαφήνεια και την απλότητα που τον χαρακτηρίζουν. Θέλει μεγάλη τέχνη να είσαι απλός και όχι απλοϊκός, να είσαι απαισιόδοξος χωρίς να γίνεσαι κυνικός και ειλικρινής χωρίς να γίνεσαι μελό. Ήταν μεγάλος τεχνίτης του λόγου. Το δε δεύτερο ποίημα δεν το έχω ακούσει μελοποιημένο, αλλά σιγοσφυρίζει περπατώντας, από μόνο του…
η μοναξια θεωρω ειναι θεμα επικοινωνιας και οχι ποσα ατομα ειναι γυρω σου , κοντα σου , με ποσους μιλας, ποσοι σε περιτριγυριζουν
I walk a lonely road
The only one that I have ever known
Don’t know where it goes
But it’s home to me and I walk alone
I walk this empty street
On the Boulevard of Broken Dreams
Where the city sleeps
and I’m the only one and I walk alone
I walk alone
I walk alone
I walk alone
I walk a…
My shadow’s the only one that walks beside me
My shallow heart’s the only thing that’s beating
Sometimes I wish someone out there will find me
‘Til then I walk alone
Ah-ah, Ah-ah, Ah-ah, Aaah-ah,
Ah-ah, Ah-ah, Ah-ah
I’m walking down the line
That divides me somewhere in my mind
On the border line
Of the edge and where I walk alone
Read between the lines
What’s fucked up and everything’s alright
Check my vital signs
To know I’m still alive and I walk alone
I walk alone
I walk alone
I walk alone
I walk a…
My shadow’s the only one that walks beside me
My shallow heart’s the only thing that’s beating
Sometimes I wish someone out there will find me
‘Til then I walk alone
καμια φορα η σκια ειναι πιο πολυτιμη παρεα, οτι και να κανεις δεν προκειται να σ’αφησει
οσον αφορα για το δευτερο ποιημα αυτο που μου ερχεται στο μυαλο ειναι οτι μερικοι ανθρωποι εχουν πανω τους κατι που τους κανει πολυτιμους.
δεν το βρισκω παραλογο καποιος να θελει να τ’αρπαξει ή εστω αν δεν μπορει να το μοιραστει εστω και για λιγο
ειναι καποια που δεν τα δινεις με τιποτα , μερικα με αλλους τα ανταλλαζεις ενω σε αλλους τα χαριζεις
@Ινδιάννα,
το μελοποιημένο ποίημά του είναι όντως αριστουργηματικό. Είναι από το δίσκο «Κέντρο Διερχομένων», όπου όλα τα τραγούδια είναι μοναδικά και η ερμηνεία της Αρβανιτάκη απλώς ιδανική. Αν δεν το βρεις να το κατεβάσεις, μπορώ να σου φέρω ένα. Θα μαγευτείς!
Ο Μαμαγκάκης έλεγε πως ο Ιωάννου τον δυσκόλεψε πολύ με αυτό το εγχείρημα, γιατί του έγραφε στίχους που ήταν δύσκολο να μελοποιηθούν. Δεν μπορούσε να διαχωρίσει το ποίημα από το τραγούδι. Τελικά τα βρήκαν και έφτιαξαν αυτό το δίσκο. Must, κατά τη γνώμη μου.
@Treble
Έχεις δίκιο. Μόνο η σκιά μας δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Μην ξεχνάς όμως πως ο Πήτερ Παν την έχασε κι αυτήν! Οι άνθρωποι κάνουν τη συντροφιά και τη μοναξιά, όπως ακριβώς το λες. Όχι ο αριθμός τους. Απλώς πιστεύω πως ο άνθρωπος ψάχνει για άνθρωπο. Η σκιά είναι πιστή αλλά δεν μοιράζεσαι κάτι μαζί της πέρα από τις μοναχικές διαδρομές σου.
Το άσμα άπαιχτο!
@red&black
Το τραγούδι μιλάει για μια πόρνη που ερωτεύτηκε κάποιον και προσπαθεί να τον προστατέψει από την κοινωνία που τους περιβάλλει, επειδή ξέρει πως την ίδια την κατακρίνουν και δεν θέλει ο αγαπημένος της να στιγματιστεί.
Θέλει να μοιραστεί μαζί του μόνο χαρά, αλλά αυτό γίνεται μόνο αν συνεχίσουν να βλέπονται μυστικά.
Είναι ένας μαγευτικός ύμνος στον έρωτα και ντύνεται με εξαίσια μουσική. Άκουσέ το, αν μπορέσεις. Πιστεύω πως θα σου αρέσει.
σκεψου να μην ειχες ουτε τη σκια
μαρεσει καποια στιγμη θα το αναζητησω για να τακουσω,
ξερεις ομως πολλοι πιστευουν οτι οι πορνες δεν ερωτευονται ουτε εχουν ευαισθησιες,
δεν βλεπω οτιι το τραγουδι αυτο θα μπορουσε να εχει απηχηση στη σημερινη κοινωνια
@red&black
Ο κάθε άνθρωπος ερωτεύεται, πονά, χαίρεται, λυπάται. Ζει τις ανθρώπινες καταστάσεις. Ανεξάρτητα από τη δουλειά του, φυσικά. Αν λέγαμε το αντίθετο θα ήμασταν απλώς αστείοι.
Το τί πιστεύουν μερικοί δεν αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης, απλώς μας δείχνει τί κόσμος μας περιβάλλει και καμιά φορά απλώς μας θλίβει.
Ο δίσκος δεν έγινε ποτέ σουξέ με την έννοια που κάνει σουξέ η Βανδή ή ο Ρουβάς κι αυτό ήταν αναμενόμενο. Απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό -πάλι καλά, δηλαδή.
Αυτό το κοινό, πίστεψέ με, το εκτίμησε.
ειναι αληθεια οτι μου αρεσε πολυ το σχολιο σου.
θα ηθελα να συμπληρωσω ομως (χωρις να εχω προθεση να μειωσω την αξια του) οτι πολλες φορες κρινουμε καποια συμπεριφορα με βαση προτυπα που εχουν καθιερωθει και οτιδηποτε αλλο (διαφορετικο) το κρινουμε με βαση αυτα. ετσι λεμε αυτο ειναι λογικο αυτο ειναι παραλογο και ισως οδηγουματε σε λαθος συμπερασματα. εσκεμενα εβαλα και τον εαυτο μου μεσα γιατι καποια στιγμη φερθηκα και γω ετσι.
σιγουρα την αξια καποιων αξιων (δεν ξερω πως αλλιως να το πω) δεν την εκτιμουν ολοι το ιδιο. οι αριθμοι πολλες φορες δεν αποτελουν κριτηριο επιλογων μας. εξαλου γιαυτο και σε πειραματικες μετρησεις εκτος της εννοιας του μεσου ορου υπαρχει και η εννοια της αποκλισης .
μερικες μετρησεις μην ξεχνας αποκλινουν κατα πολυ απο το μεσο ορο, και αφου δεν ειναι αντιπροσωπευτικες θα εβγαζες λαθος συμπερασματα αν τις εβλεπες μεμονωμενα.
εδω θα μπορουσαμε να πουμε πολλα αλλα και παλι δεν θα ηταν αρκετα
ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ,ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΩΣ ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΔΡΟ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΕΣ.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΝΑ ΚΛΙΜΑ ΑΔΙΟΡΑΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Σ΄ ΑΥΤΕΣ.ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΑΥΤΟ (ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ), ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΟΤΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΚΔΟΘΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ’50,ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΕ ΔΥΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ.
1 .Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ
2. ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ.ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ, Ο ΦΙΛΟΣ,ΠΟΥ ΜΑΖΙ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.
ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ?
ΘΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΩ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ.ΤΕΤΟΙΟΙ ΤΕΧΝΙΤΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΧΑΜΕΝΟΙ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ.
@ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ
Κι εμείς σε ευχαριστούμε για το σχόλιό σου και για τις πληροφορίες που μας έδωσες.
Ο Ιωάννου -και ο Καβάφης- είναι από τους πιο αγαπημένους ποιητές των τριών ευχών. Είναι πάντα πολύ εμψυχωτικό να γνωρίζουμε ανθρώπους που μοιράζονται όσα μας εκφράζουν τόσο πολύ κι έτσι μας έδωσε πολλή χαρά η παρουσία σου εδώ.
Να είσαι καλά.
κι αναρωτιόμουνα ποιό είναι αυτό το τραγούδι που με πήρε στο κατόπι κάποτε, ανώνυμα..
ευχαριστώ
θα σ’επισκέπτομαι
@χ.κ.
Χαίρομαι που βρήκες αυτό που έψαχνες.
Καλωσόρισες και να έρχεσαι όποτε έχεις κέφι 🙂
Ευχαριστώ!
Η μελαγχολία των ποιημάτων του με μια λανθάνουσα ελπίδα… απλά λόγια, σταράτα. Τα διηγήματά του σου δίνουν άρωμα κι εικόνα, τα ποιήματά του χαρίζουν νότες και λυρισμό σχεδόν καβαφικό.
Ήμουν 14 χρονών όταν τον γνώρισα, ήταν οικογενειακός φίλος. Ο τρόπος που συζητούσε ήταν απλός και άμεσος όπως έγγραφε. Ο τρόπος που ζούσε ήταν ένα διαρκές ταξίδι έρευνας υλικού για να γράψει, όχι μόνο αυτά που βίωνε ο ίδιος αλλά και οι άνθρωποι που ήταν γύρω του…σπάνιος άνθρωπος, έφυγε νωρίς και άδικα.
Τυχεροί άνθρωποι. Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου τις αναμνήσεις σας.