50 ways to leave your lover

                        

                               

 

Την πρώτη φορά της είπε πως δεν πήγαινε άλλο, έπρεπε να περάσουν λίγο χρόνο χωριστά για να δουν τι θα έκαναν τελικά. Πέρασε.

Τη δεύτερη φορά της είπε πως ήταν ερωτευμένος με κάποια άλλη, καλό θα ήταν λοιπόν να πήγαινε ο καθένας στο σπίτι του και να έληγε εκεί το ζήτημα. Πέρασε κι αυτό.

Την τρίτη φορά της είπε πως μάλλον πέρναγε την κρίση των 40, πως πνιγόταν, πως την έβλεπε σαν αδερφή του, πως δεν υπήρχε  πια η παλιά φλόγα, πως ο έρωτας ήταν νεκρός.

Πέρασαν χρόνια.

Κάθε λίγο και λιγάκι τα ίδια.

Την 50ή φορά της είπε πως είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Είχαν πατήσει τα 80 κι ακόμα βασανίζονταν. Δεν πήγαινε άλλο, δεν πήγαινε.

Χώρισαν ήσυχα εκείνο το απόγευμα αφού αποφάσισαν πως ήταν λάθος να παραμένουν μαζί μιας και δεν ταίριαζαν.

Τους είχε πάρει λίγο χρόνο πάρα πάνω, αλλά ευτυχώς το κατάλαβαν έστω και τώρα.

Είχαν τη ζωή μπροστά τους, ποτέ δεν είναι αργά για μια καινούρια αρχή.

 

 

Ξανασυναντήθηκαν τυχαία σε μια θεατρική παράσταση, λίγους μήνες μετά.

Θαύμασε τα λαμπερά μάτια της κι εκείνη χαμογέλασε μυρίζοντας το γνωστό άρωμά του, την ώρα που έσκυβε και της φιλούσε απαλά τα δάχτυλα.

Έφυγαν μαζί, πιασμένοι από το χέρι.

Ήταν παράξενο μα και απολύτως φυσικό. Άλλωστε ποτέ κανείς δεν ταίριαξε τόσο όσο αυτοί οι δύο.

Ευτυχώς το κατάλαβαν νωρίς.

Υπήρχε ακόμα αρκετή ζωή μπροστά τους, εξάλλου ποτέ δεν είναι αργά για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.

Το ίδιο και οι άνθρωποι.

Ευτυχώς.