Βιογραφικό σημείωμα

            

Είμαι 16 χρονών. Όταν μεγαλώσω θα ζήσω σε μια μεγάλη πόλη, μακριά από την κωμόπολη που με αναθρέφει. Ίσως σε μια πρωτεύουσα.  Γύρω μου θα υπάρχουν άγνωστοι άνθρωποι, τεράστια κτίρια, χρωματιστά αυτοκίνητα, πολλά μπαρ, μεγάλα βιβλιοπωλεία, μικρές συνοικίες για περπάτημα, υπαίθριες αγορές και παζάρια σε πεζοδρόμια γεμάτα πραμάτεια και τουρίστες.

Κάθε μέρα, στο διάλειμμα, στέκομαι στο μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου του σχολείου, ακριβώς έξω από την τάξη μας, και κοιτάζω τα φορτηγά που περνούν από την απέναντι γέφυρα. Δεν ξέρω κατά πού τραβάνε, τα ζηλεύω όμως που παίρνουν το δρόμο και συνεχίζουν γι’ αλλού. Σκέφτομαι πως κι εγώ κάποια μέρα θα φύγω, και το ψιθυρίζω μυστικά στον εαυτό μου γιατί νιώθω πως μου κάνει καλό.

 

                                  

Είμαι 18 χρονών. Η πρωτεύουσα δεν με κορόιδεψε. Είναι τόσο όμορφη όσο την φανταζόμουν. Πλούσια, ελεύθερη, μεγάλη, ωραία. Ζω εδώ και νομίζω πως κρατάω όλο τον κόσμο μέσα στα δυο μου χέρια. Κι ακόμα περισσότερα. Το σύμπαν. Την ελευθερία. Τη ζωή μου. Είμαι μικρή ακόμα, κι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου για σχέδια και δράση. Η ζωή είναι μια έντονη απόλαυση διαρκείας.

            

Είμαι 20 χρονών. Η πόλη που ζω είναι ο παράδεισος επί γης. Από τον υπόλοιπο κόσμο μας προστατεύει και μας χωρίζει ένα πέλαγος. Ευτυχώς, έχω ακόμα ένα χειμώνα στο νησί. Μακάρι να μπορούσα να ζήσω για πάντα εδώ. Μακάρι κάποτε να είχα ένα σπίτι σε τούτο εδώ το νησί. Η ζωή είναι τόσο όμορφη που δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι διαρκώς ότι όλη αυτή η ευτυχία είναι προσωρινή, άρα το παρόν πρέπει να το ζήσω δυνατά και να το αποτυπώσω καλά μέσα μου, να το έχω για καύσιμο όταν δεν θα είμαι πια εδώ.

   

 Είμαι 27 χρονών. Η πόλη που με φιλοξενεί είναι όμορφη, σχετικά μικρή και πολύ φιλική. Μοιάζει με όμορφο βιβλίο. Μόνο που καμιά φορά μου δίνει την εντύπωση πως έχει μόνο μία σελίδα. Ζω μια ήσυχη κι ευχάριστη ζωή, χωρίς πολλά πολλά. Διαπράττω οικειοθελώς όσα παλιότερα διέπραττα κατά τύχη και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως δεν πειράζει. Στο κάτω κάτω, αντικειμενικά, τίποτα δεν χαλάει την αρμονία αυτού του μέρους. Ούτε καν η δική μου εσώτερη φαγούρα, που δεν ξέρω από πού πηγάζει και πώς θεραπεύεται.

 Είμαι 36 χρονών. Η μεγάλη πόλη, μακριά από την κωμόπολη που με ανέθρεψε, πρωτεύουσα κι αυτή, είναι γεμάτη αγνώστους, τεράστια κτίρια, ωραίες πλατείες, χρωματιστά αυτοκίνητα, πολλά μπαρ, μεγάλα βιβλιοπωλεία, αμέτρητες συνοικίες για περπάτημα, παζάρια κι υπαίθριες αγορές με όμορφα παράξενα πράγματα, τουρίστες και πολυσύχναστα μαγαζιά. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ενδέχεται να έχω κάνει λάθος και ο δρόμος να είναι αλλού. Διώχνω βιαστικά την εμβόλιμη σκέψη και συνεχίζω τις ασχολίες μου, δεν είμαστε για τέτοια τώρα.

Είμαι 100 χρονών. Ωραία ήταν όλα αυτά, αν και παραπλανητικά.

Το μόνο που με ενδιέφερε τελικά ήταν να πετάω στα σύννεφα. Μόνον έτσι αγγίζεται η πραγματική ευτυχία. Τώρα ναι.