Πλήξη

 

Προχτές το βράδυ κοιμήθηκε ήσυχα στο πλάι μου μια πεταλούδα. Πέρασα ένα μικρό μέρος της νύχτας φιλώντας απαλά το πίσω μέρος των φτερών της. Ευωδίαζε Παράδεισο.

Όταν ξύπνησε μετατράπηκε σε λιοντάρι. Άγριο λιοντάρι της ζούγκλας. Λαμπερό φως.

Θέλω να βγω έξω και να ακούσω επιτέλους λίγη καλή μουσική. Να σπάσει η ανία της μέτριας επανάληψης, να ξεβολευτεί το σύμπαν. You and John are birds.

Προκαλώ τον εαυτό μου ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη και να δει την άνοιξη, μα δεν ανταποκρίνεται. Ανησυχώ μήπως έχω πέσει σε αισθητικό κώμα και δεν το γνωρίζω.

Mind the gap, έλεγε η φωτογραφία. Η Ίντριγκα ήταν γεμάτη καπνούς και φωνές, κι εγώ αναγκαζόμουν να αλλάξω πορεία λόγω έργων στο οδόστρωμα. Εκείνη η γειτονιά έκλεισε εντελώς τελικά. Αλλαγή στους χάρτες του σύμπαντος μέσα από ένα μισοάδειο ποτήρι. Το κενό δεν το γλιτώνει κανείς τόσο εύκολα ακόμα κι αν τον έχουν προειδοποιήσει.

Της τηλεφώνησα μα βιαζόταν να μου το κλείσει. Είναι διαρκώς υποχρεωμένη να βιάζεται. Και να μην ξαποσταίνει ποτέ από τα πρέπει και τα δεν γίνεται αλλιώς της ζωής της. Απλήρωτη η αδικία, κι ο καιρός περνά.

Το ταξίδι συνεχίζεται χωρίς πυξίδα. Ένας μυστικός τυφλοσούρτης κινεί τα νήματα κι αποκαλύπτει βήμα-βήμα το οδοιπορικό. Αν δεν υπήρχε μπορεί και να φύτρωναν φτερά στους ώμους των ανθρώπων.

Δεν έχω δει ποτέ μια έκθεση του Egon Schiele. Σκέφτομαι πως, μεταξύ άλλων, είναι ένα από τα πράγματα που θέλω οπωσδήποτε να έχω κάνει στη ζωή μου εγκαίρως.

-«Μου δίνεις τη ζωγραφιά;» -«Θα την χάσεις!» -«Δεν θα την χάσω. Δώστη μου.» -«Πάρτην». Η ζωγραφιά χάθηκε κι εγώ τη σκέφτομαι ακόμα.

Από τους πιο σοφούς στίχους τραγουδιών που άκουσα ποτέ: «…αφού το θέλεις, πάρτο!…» – Ο Σταυρός του Νότου, Το Μαχαίρι.

Ποια ήταν η τελευταία φορά που είπε κάποιος όλη την αλήθεια στηρίζοντας με παρρησία την άποψή του και όντας έτοιμος να αναλάβει πλήρως τις συνέπειες της πράξης του;

Αληθεύει άραγε πως δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς μυστικά;

Κρίμα, μεγαλώσαμε και για λευκώματα… Εκεί, τουλάχιστον, γράφαμε τα απόκρυφα μυστικά μας έχοντας το άλλοθι του αιτήματος. Κι ας τα διάβαζε μετά όλη η τάξη. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζαμε, οπότε τσιμουδιά. Μερικές φορές η παιδική ηλικία είναι κάτι πολύ βολικό.

Την Πέμπτη 17 Απριλίου 2008 στις 13:23 ακριβώς ο ήλιος έλαμπε στον γαλάζιο ουρανό των Βρυξελλών.

Ο Ένκι Μπιλάλ θα έβρισκε σίγουρα έναν τρόπο να κάνει τη ζωή μας κάπως πιο ενδιαφέρουσα. Και πιο γαλάζια.

Πάω για καφέ. Τις Πέμπτες οι καφέδες μοιάζουν με τρενάκι που τρέχει αλόγιστα και σκορπίζει χαρά στο λούνα παρκ μιας πολύχρωμης, φανταστικής χώρας.

 

 

 

 

Φωνάζω εγώ;;;;;;;;

Τα χαρακτηριστικά της ιδεοψυχαναγκαστικής προσωπικότητας (OCD)

–Τελειομανία (Το θέμα δεν είναι να Κατορθώνεις κάτι Τέλεια αλλά σε Τελειότητα Αντίληψης να γίνεται Σεβαστή η προσπάθεια αποκτώντας επαξίως την Συνέχεια της.)

–Αυστηρή πειθαρχία (Χωρίς πειθαρχία έχουν νόημα οι δραπετεύσεις;… Φουσκώνω, φουσκώνω, και την ύστατη στιγμή σκάω σαν κόκκινο μπαλόνι.)

–Υπερβολική ευσυνειδησία (Τιμιότητα. Ορθότητα. Τάξη. Είναι τόση η αντίπαλη σύμπραξη καταστολής της θανάσιμης αυτής αρετής που αναπόφευκτα φθίνει καταλυτικά.)

–Αδιαλλαξία σε θέματα ηθικής και αξιών ( Έτσι τα βρήκαμε έτσι θα τα αφήσουμε. Ευχή και κατάρα μας δώσανε. Κι ας λένε οι ειδικοί πως τους τα κάνουμε αρβανίτικα παγούρια με το πείσμα μας.)

–Άκαμπτη συμπεριφορά, τυπικότητα (Στο θέμα της τυπικότητας, κανείς λαμβάνει αυτό που προκαλεί και συντηρεί… Καλλιεργώ αυτό που θερίζω.)

–Ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια (Μα, οι λεπτομέρειες δίνουν την απόχρωση στο χρώμα. Η λεπτομέρεια μετράει! Και μάλιστα πολύ.)

–Επιθετικότητα, ανταγωνιστικότητα και ανυπομονησία (Επιτίθεται κανείς όταν νιώθει απειλή, όταν φοβάται. Ανταγωνίζεται όταν αντιλαμβάνεται ανικανότητα «αντιπάλου» και ανυπομονεί όταν πιστεύει στο αποτέλεσμα. Το νοσηρό της κατάστασης έγκειται στο γεγονός πως όλα αυτά ΔΕΝ πρέπει να δηλώνονται ευθαρσώς. Πού χρόνος και κουράγιο;)

–Υπερβολικά υψηλές προσδοκίες από τον εαυτό και τους άλλους (Οι υψηλές προσδοκίες από τον εαυτό μας εξισορροπούνται από το ξεκάρδισμα του σύμπαντος. Οι υψηλές προσδοκίες από τους άλλους ακολουθούν την πορεία της τάσης των (πάλι με απογοήτευσες…). Όσο πιο απογοητευτική αποδεικνύεται μία συμπεριφορά, τόσο πιο εύκολα αντιλαμβάνεσαι το ουτοπικό της προσδοκίας. Κι ας χρειάζονται χρόνια και χρόνια ώσπου να φτάσεις ως εκεί.)

–Άσκηση αυστηρής κριτικής στον εαυτό ή τους άλλους όταν δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες (Το δικαίωμα στο Κρίνειν είναι αναφαίρετο. Η ικανότητα, σπάνια. Το λανθασμένο της Κρίσης είναι η άνευ προστατευτικών σάκων έκφραση της. Επίσης, η έλλειψη σεβασμού προς τον πλησίον μας και vice versa.)

–Δυσκολία κατανόησης της διαφορετικότητας.  Δυσκολία αλλαγής των προσωπικών πεποιθήσεων μέσα από την επικοινωνία (Διαφορετικοί είμαστε όλοι, διαφορετικά επιτυγχάνουμε, διαφορετικά χρησιμοποιούμε, μοναδικά αρπάζουμε, μοναδικά καταστρέφουμε, μοναδικά δημιουργούμε…απλώς όλα αυτά τα κατορθώνουμε ακολουθώντας τον ίδιο απαρέγκλιτο κανόνα, είτε επειδή έτσι μας έχουν πείσει, είτε επειδή έτσι αντέχουμε να προχωράμε: «I am and can be the only one». Κι ας λένε οι ειδικοί πως σπάνια πουλιά δεν υπάρχουν.)

–Αξιολόγηση των προσώπων, των γεγονότων και των περιστάσεων με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα. Ελάχιστο δικαίωμα στην απόλαυση (Μα η λογική είναι ανηλεής και καθαρή σαν επαναλαμβανόμενη ριπή ρίγους στις 5 τα ξημερώματα μιας χειμωνιάτικης νύχτας, κι ειδικά όταν ο φούρνος είναι αποκαής (οι σχετικοί θα καταλάβουν). Εμφανίζεται και σε μορφή ταχυκαρδίας -τύψεις, λένε οι ειδικοί- μετά από στιγμές απόλυτης χαλάρωσης. Σου το φωνάζει από την πρώτη στιγμή το «ΜΗ»! Εκλογικεύω για να προστατευτώ από την αλήθεια, λένε και πάλι οι ειδικοί. Η λογική ποτέ δεν τακίμιασε με την ειλικρίνεια ούτε ανέχτηκε τα καμώματα του αυθορμητισμού.)

–Έλλειψη ανεκτικότητας και ελαστικότητας στις διαπροσωπικές σχέσεις  (Η ελαστικότητα είναι αιτία απογοήτευσης. Ειδικά όταν υποβοηθάται από την φόρτιση του περιβάλλοντος. Το θέμα όμως σαφώς είναι κάποιος να επιθυμεί να ελκυστεί πλησίον, ειδάλλως ο απομαγνητισμός είναι τόσο αναπόφευκτος όσο και ακαριαίος. Αυτή η συμπεριφορά όμως περνάει με τον καιρό. Τουλάχιστον ως ένα σημείο. Σαν την ανεμοβλογιά.)

–Έντονο πείσμα και τάσεις κυριαρχίας πάνω στους άλλους  (Ανέκαθεν οι ομάδες αναδείκνυαν εκ των συνθηκών και αναγκών τις ηγετικές φυσιογνωμίες. Το μουστακάκι του Αδόλφου μας το φορούν οι άλλοι, δεν γεννιόμαστε μ’αυτό… Και η ιστορία της Παρθένου Μαρίας γράφτηκε με ανεξίτηλα γράμματα στη φαιά ουσία μας παιδιόθεν.)

–Υπερβολική αφοσίωση κι εξάρτηση από την εργασία (Είναι το μόνο που δεν με απογοητεύει. Επίσης, μπορώ να το ελέγξω. Το status quo με προστατεύει και με εξασφαλίζει, το ίδιο θα κάνω κι εγώ.)

–Δυσκολία βίωσης και έκφρασης των έντονων συγκινήσεων  (Η επανάληψη, όμως , μήτηρ μαθήσεως κι ουέ κι αλίμονο σε τί εκπαιδεύουμε εκ νέου μία ιδιοσυγκρασία. Από την άλλη, όπως λένε και οι ειδικοί, ειλικρινείς σχέσεις με τους άλλους είναι δυσκολότατο να συνάψω.)

–Αναγωγή των συναισθημάτων στο νοητικό επίπεδο και διανοητική επεξεργασία των εμπειριών  (Δηλαδή άπαξ και νιώθουμε, πρέπει αυτομάτως να παύουμε να σκεφτόμαστε; Τώρα εξηγούνται πολλά… Γι’αυτό λένε οι ειδικοί πως οι καταναγκαστικοί είναι μάστορες στην εκλογίκευση. Φύλαγε τα ρούχα σου να’χεις τα μισά.)

–Αίσθημα πίεσης του χρόνου. Ανάγκη απόλυτης ακρίβειας στα ραντεβού (Όποιος είναι ασυνεπής είναι αναξιόπιστος, τιποτένιος. Το ακαδημαϊκό τέταρτο, και με το ζόρι!)

–Άσκηση πιεστικού ελέγχου στον εαυτό, στους άλλους και στις περιστάσεις (Ό,τι ελέγχω θα γίνει σωστά. Ό,τι παρεκκλίνει με ενοχλεί γιατί μου ταράζει τους κύκλους μου και με αποσυντονίζει. Ποιος άφησε ψίχουλα στο τραπέζι;!)

…

(το κείμενο το βρήκα στο διαδίκτυο και το τροποποίησα αυθαίρετα και άκρως αντιεπιστημονικά)