Νυχτερινή πτήση στον κήπο με τις κερασιές

Την Παρασκευή το βράδυ το Delecta ήταν ωραίο, γεμάτο κόσμο και οικεία αλκοολικό. Ο μεσόκοπος φιλάνθρωπος Ιρλανδός που καθόταν στο διπλανό τραπέζι μας έλεγε πως η Ταϊλάνδη είναι η πιο φιλελεύθερη χώρα του κόσμου και με αποκάλεσε “stupid” επειδή καπνίζω. Συμβαίνει και στα καλύτερα μπαρ.

Θέλω μια ψηφιακή μηχανή. Να βγάζω φωτογραφίες και να τις ανεβάζω εδώ. Ο Γιάννης έλεγε πως όταν απέκτησε ψηφιακή δεν έβγαινε ποτέ από το σπίτι χωρίς εκείνη. Θα έχω συνοδό κάθε στιγμή της ζωής μου. Όταν κάνει κάτι που δεν μου αρέσει θα το ακυρώνω. Delete.

Κλικ.

Πόσος καιρός πάει από την τελευταία φορά που είδα έναν όμορφο άνθρωπο;

Κάνει ζέστη και τα βράδια ιδρώνω κάτω από το πάπλωμα. Σε συνδυασμό με τη νυχτερινή κρέμα σώματος που φοράω ανελλιπώς αναδίνω μια μυρωδιά νοσοκομείου. Καλλυντικού νοσοκομείου. Πτέρυγα τελειοποίησης σώματος. Χημικό εργοστάσιο. Όβερ.

Για μια ακόμη φορά ο Τρεμπλ δεν γράφει στις τρεις ευχές, προτιμώντας τα αλλότρια ιστολόγια. Τον βλέπω και φουρκίζομαι αλλά κάνω πως δεν με πειράζει. Κάποια στιγμή θα του γράψω ένα λυσσασμένο ποστ και θα τον φέρω πίσω με το ζόρι. Έστω για να μοιραστούμε ένα σύντομο κράξιμο.

Θέλω μια από εκείνες τις γνώριμες ανώριμες νύχτες στον κήπο με τις λεμονιές και τις ξαπλωτές γάτες στα μαξιλάρια της τουαλέτας. Η νοσταλγία είναι κακός σύμβουλος. Ακυρώνει το παρόν. Κάνει τα πάντα ανάμνηση.

Η Ηρώ σέρνει τα πασουμάκια της στο πλακόστρωτο και περπατάει βαριεστημένα. Μας αποκαλεί ζουζούνια και χαμογελάει νωχελικά. Πηγαινοφέρνει δίσκους με ποτά κι ελιές τινάζοντας με το ζόρι τα τσουλούφια που της κόβουν το δρόμο μέσα στην αυλή των θαυμάτων. Έχει κατάλευκο χαμόγελο και σκούρο δέρμα.

Η ξύλινη κούνια τρίζει μαλακά και οι πορτοκαλιές μαξιλάρες βουλιάζουν κάτω από το βάρος της νύχτας. Στους ασβεστωμένους τοίχους σκαρφαλώνουν γιασεμιά και νυχτολούλουδα που κάνουν τη ζωή πολύ ωραία.

 Μερικά βράδια νιώθω τυφλή και έτσι μπορώ να χορεύω στο σκοτάδι με ανεξέλεγκτη χαρά. Μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου κοιτώντας τους άλλους. Και να μου αρέσει. Dance with me, baby. Στα σκοτεινά.

Έχω κολλήσει πάλι και τακτοποιώ ό, τι δω γύρω μου. Με μανία και αφοσίωση. Συνεχώς μαζεύω ρούχα, βιβλία, φλιτζάνια που δεν τέλειωσε ο καφές τους μα δεν αντέχω να τα βλέπω παρατημένα στο τραπέζι, αδιάβαστες εφημερίδες, αλληλογραφία, τα πάντα. Μόνον έτσι μπορεί να ξεκουραστώ κάπως. Και πάλι παίζεται.

Ονειρεύομαι ανθισμένες κερασιές στο Τόκυο και παγωτό με γεύση πράσινο τσάι.

 Το πρωί ξύπνησα όταν έπιασε μια λυτρωτική καταρρακτώδης βροχή κι έσβησε τη φωτιά που απειλούσε την οικογένειά μου, η οποία παρακολουθούσε την συντέλεια του φλεγόμενου κόσμου μέσα από ένα αεροπλάνο ακουμπημένο στο έδαφος μιας άγνωστης χώρας.

Πάω να μαγειρέψω κάνα λαδερό φαγητό. Μεγάλη βδομάδα ξεκίνησε, ο κόσμος νηστεύει. Συμπαθώ πολύ τις νηστείες. Πάσης φύσεως. Επιδίδομαι σε αυτές με τον υπερβάλλοντα ζήλο νεοφώτιστης μοναχής.

Πεινάω εδώ και χρόνια.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω δίαιτα. One way or another.

Λαλα…λαλαλα…τραλαλα… I feel blind, I feel blind, I feel blind…

 

  

 

Απαγορευμένοι (ροζ) έρωτες / Forbidden colours

Sakura λένε τις κερασιές στην Ιαπωνία. Η καλύτερη εποχή για να ταξιδέψει κανείς στη χώρα είναι από τον Απρίλιο ως το Μάιο, όταν ανθίζουν τα υπέροχα δέντρα κι ο κόσμος βάφεται ροζ.

Τα ερωτευμένα ζευγάρια έχουν ένα τελετουργικό. Κάνοντας βόλτα κάτω από τις ανθισμένες κερασιές το αγόρι τραγουδά στο κορίτσι του όσα νιώθει γι’αυτήν, την ώρα που εκείνη απολαμβάνει ένα παγωτό με γεύση πράσινο τσάι που προηγουμένως εκείνος της έχει αγοράσει. Το σιρόπι τσαγιού δημιουργεί ένα λεπτό στρώμα πάνω στο παγωτό, και η κοπέλα τραγανίζει την ευωδιαστή κρούστα απολαμβάνοντας τα λόγια του καλού της. Όσα τραγουδηθούν κάτω από τις ανθισμένες κερασιές πρέπει οπωσδήποτε να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Κάθε ερωτική εξομολόγηση του Απρίλη έχει μεγάλη σημασία στην Ιαπωνία.

Το ροζ είναι ένα από τα αγαπημένα μου χρώματα. Στην Ιαπωνία η λέξη χρώμα είναι συνώνυμο της λέξης έρωτας. Στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου δεν υπάρχουν απαγορευμένα χρώματα, υπάρχουν όμως απαγορευμένα αισθήματα. Τη λέξη έρωτας την χρησιμοποιούν σπάνια, μπορεί και ποτέ, καθώς παραείναι μεγάλη έννοια για τους κοινούς θνητούς. Ακόμα κι αν την νιώθουν.

Όλα αυτά, και πολλά άλλα, τα διάβασα στο βιβλίο της Amélie Nothomb με τίτλο «Ni d’Eve ni d’Adam». Εδώ και μερικές μέρες ζω νοερά στο Τόκυο κι ομολογώ ότι το ταξίδι με έχει συνεπάρει. Μου αρέσει πολύ να διαβάζω γιατί έτσι μπορώ να κρυφοκοιτάζω τις ζωές των άλλων.

Το ποστ αφιερώνεται στον fille venue du froid, γιατί είπε προχτές μια εκπληκτική φράση που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα: «Μου αρέσει να βλέπω DVD γιατί δεν έχω δική μου ζωή».