Μπλε

-«Άμα βλέπω άδειο το ψυγείο, μού’ρχεται να το αρπάξω και να το σπάσω!». Γλυκούλα μου.

 – «Δυο ιδανικοί άνθρωποι ενδέχεται να μην μπορούν να αποτελούν και ιδανικό ζευγάρι. Έχουν και οι δυο τόσο έντονη ιδιοσυγκρασία που συχνά δεν γίνεται να συνυπάρξουν». Άρα σε μια σχέση αυτό που μετράει και κολλάει τα δυο μέρη μεταξύ τους είναι οι ατέλειες.

 

-Κάνω υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Κάνω υπομονή, μια κερασιά θ’ ανθίσει στη γειτονιά.

 

-Για να παρασκευαστεί ένα πετυχημένο πασχαλινό τσουρέκι χρειάζεται φρέσκο βούτυρο Κερκύρας. Για να προετοιμαστεί μια ευτυχισμένη ζωή χρειάζεται η ίδια η Κέρκυρα.

 

-Αλήθεια, σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα;

 

-«Τι θυμάσαι από μένα;» -«Θυμάμαι πως μου τραβούσες τα μαλλιά. Και πως με φιλούσες διαρκώς». Γλυκούλα μου.

 

-Θέλω να βρω μια μαγική συνταγή που να κάνει τον κόσμο πιο χαρούμενο. Και να μαγειρεύω μόνο αυτήν. Η συνταγή της ευτυχίας.

 

-Επίσης θα ήθελα ένα καινούριο τεύχος της ΒΑΒΕΛ. Φρέσκο και γεμάτο Bilal και Παπαϊωάννου. Και με εκείνη την ανεπανάληπτη στήλη «Εν εξάρσει».

 

-Κι ένα κέικ μαστίχα, κέικ μαμάς που τρώγεται πριν καλά καλά ψηθεί. Πρώτα με τη μύτη, μετά με τα μάτια κι ύστερα με το στόμα. Heartbeat cake.

 

–Heartbreak stories.

 

–Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μπλε. Και το ροζ. Και το μαύρο. Αλλά πιο πολύ το μπλε.

 

-Σκέφτομαι ότι πρέπει να κόψω το κάπνισμα κι αμέσως μετά ανάβω τσιγάρο με τη σιγουριά και την εξαγνισμένη ανακούφιση του δολοφόνου που μετά το φόνο ξέρει ότι θα εξομολογηθεί και θα λάβει άφεση αμαρτιών από τον πνευματικό του.

 

-Το άλλοθι κινεί το χέρι μου. Χωρίς άλλοθι ούτε ένα όνειρο δεν μπορεί να υπάρξει.

 -«Θα μου ράψεις το παντελόνι;» -«Ναι.» -«Πότε; Το θέλω γι’αύριο». -«Μετά». –«Μου το έραψες;» -«Ναι». –«Ευχαριστώ! Είσαι η καλύτερη!». Γλυκούλα μου.

 

-Αχ, πόσο αγαπώ τις μικρές ρέπλικες. Πόσο με ανακουφίζουν οι κλεφτές εικόνες της ζωής τους όπως δεν την έχουν ζήσει ακόμα!

 

-Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί μέσα σε λευκά τριζάτα σεντόνια και να με περιμένει ζεστός ευωδιαστός καφές με κρουασάν σοκολάτα, τα καινούρια τεύχη του 01 (που θα έχει επανακυκλοφορήσει επειδή το επιθυμώ διακαώς), κίτρινος ήλιος μέσα από τις λευκές λινές κουρτίνες ενός ιδανικού σπιτιού στο ιδανικότερο μέρος της Γης, καλοκαιρινές μυρωδιές γεμάτες αλμύρα, ξεγνοιασιά εφήβου μετά τις εισαγωγικές εξετάσεις και το γνωστό αίσθημα αθανασίας που φέρουν μέσα τους μόνο τα παιδιά.

 

-Μέχρι πρότινος, κάθε άνοιξη πάθαινα κάτι. Μέσα μου άνθιζε μια ζούγκλα γιασεμιά. Φέτος το έδαφος έμεινε απότιστο και μόνο κάτι αγριόχορτα, σκαρταδούρες, φύονται εδώ κι εκεί.

 

-Είναι πολύ ωραίες οι Κυριακές. Έχουν πολλές άχρηστες απογευματινές ώρες που με ζαλίζουν με τη γλύκα τους. Χρόνος καραμέλα, που τον πιπιλίζω αργά αργά κι εύχομαι να μου κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα στο στόμα.

 

-Ονειρεύομαι έναν καταπράσινο ηλιόλουστο κήπο, με στρωμένο τραπέζι στη μέση και κόσμο να κινείται εδώ κι εκεί γελώντας μεθυσμένος. Και τα γλυκά πουλιά της νιότης να φτερουγίζουν ζωηρά στον γαλάζιο ουρανό αψηφώντας κάθε ίχνος πραγματικότητας.

 

-Κοντεύει τέσσερις κι ακόμα είμαι παιδί.

 

Περί ορέξεως και άλλων δεινών

Στο ακόλουθο ιστολόγιο βρίσκω κάθε μέρα τη χαρά της ζωής μου.

http://tokounoupidi.blogspot.com/

Εκεί βλέπω συνταγές και φωτογραφίες των πιο απλών φαγητών που αποδεικνύεται τελικά ότι, με τον κατάλληλο τρόπο, μπορούν να μετατραπούν σε μικρά ορεκτικά αριστουργήματα που κάνουν τον ουρανίσκο μου να επαναστατεί.

Πάντα σκεφτόμουν ότι το φαγητό είναι η μέγιστη απόλαυση του ανθρώπου. Πάνω απ’όλες (απ’ ΟΛΕΣ, λέω…) τις απολαύσεις. Οι γεύσεις δεν τελειώνουν ποτέ, η ποικιλία τους είναι απεριόριστη και άκρως συγκινητική σε όλες τις παραλλαγές τους και, κυρίως, μπορεί κάποιος να μεγαλουργήσει μέσα στους γαστριμαργικούς λαβυρίνθους τους πειραματιζόμενος με πάσης φύσεως υλικά και τεχνικές.

Η κουζίνα είναι ένας μικρός παράδεισος που προσφέρει κάθε εναλλακτική δυνατότητα απόλαυσης της πεμπτουσίας της ζωής.

Ακόμα κι αν συχνά αυτοπεριορίζομαι, μετά μυρίων βασάνων και κόπων, για τεχνικούς λόγους, το μόνο σίγουρο είναι ότι το φαγητό είναι η πιο σταθερή μου σχέση: δεν θα χωρίσουμε ποτέ!

Κι αυτό με κάνει τόσο μα τόσο ευτυχισμένη!…

(Μετά από όλα αυτά, το κοιλιόδουλο κοριτσάκι έτρεξε στην κουζίνα κι άρχισε να αδειάζει το ψυγείο, τα ντουλάπια, τις κατσαρόλες. Είχε έρθει η ώρα για μια καινούρια λαχταριστή συνταγή, εμπνευσμένη από το αγαπημένο της μπλογκ!)