Πρόσωπο εμπιστοσύνης

-«Πήγα πριν κανα χρόνο για πρώτη φορά. Οι συνεδρίες είναι καλές. Καμιά φορά ερχόταν κι ο Θ. μαζί. Είχα στριμωχτεί πολύ και δεν έβλεπα άλλη λύση. Με έπιανε αγοραφοβία από το άγχος. Νόμιζα πως αν έβγαινα έξω θα λιποθυμούσα, πως θα πάθαινα ατύχημα, πως θα γινόταν κάτι τρομακτικό. Δεν μπορούσα να βγω μόνη μου από φόβο μήπως πέσω ξερή μέσα στο δρόμο. Μου έδωσε Ζανάξ, τα πήρα, νιώθω πολύ καλύτερα. Φοβάμαι να τα κόψω τώρα, γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί να ξαναγίνω όπως πριν».

-«Είχα αυτοεκτίμηση υπό το μηδέν. Με τον Χ. φτάσαμε στα όρια του διαζυγίου, με τα χαρτιά στα χέρια ήμασταν. Χάλια κατάσταση, σου λέω. Πριν τρία χρόνια άρχισα τις συνεδρίες, πήρα και την αγωγή μου και τώρα αισθάνομαι υπέροχα, είμαι άλλος άνθρωπος. Με κοιτάζουν στο δρόμο και με θαυμάζουν, μου κάνει καμάκι όλος ο κόσμος! Νιώθω ωραία. Απίστευτη αλλαγή. Είμαι καλά και μέσα μου και με τους άλλους!»

-«Τα είχα παίξει. Ήμουν δυστυχισμένη. Έπινα μέχρι να γίνω λιώμα κάθε βράδυ ακούγοντας κάτι λαϊκά της τρομάρας κι έπεφτα σε όλο και χειρότερη λούμπα. Φοβόμουν πως ο Δ. δεν θα άντεχε τις κρίσεις μου και πως θα με έστελνε από εκεί που ήρθα. Έχει και η ανοχή τα όριά της, έτσι δεν είναι; Βρήκα τελικά κάποιον που πήρε τη θέση του νεκρού πατέρα μου στη ζωή μου. Του ανοίχτηκα. Τα χάπια αρχικά τα φοβόμουν, τελικά τον ευγνωμονώ που επέμεινε να μου τα δώσει. Είμαι καλά, ο τσαμπουκάς μου επανήλθε και νιώθω πως το κουμάντο της ζωής μου το κάνω και πάλι εγώ!».

-«Μόνο εσύ ξέρεις τί πέρασα. Έφτασα στο χείλος του γκρεμού. Ένα βήμα πριν το θάνατο. Ήμουν στο αμάξι κι όταν πέρναγα από ένα τούνελ ένιωθα να μου κόβεται η ανάσα. Ίδρωνα, με έπιανε πανικός, παρέλυα. Οκτώ χρόνια ψυχανάλυση, έμαθα πολλά. Συνήλθα από όσα με κατάτρωγαν σιγά σιγά, καλυτέρεψε κι η σχέση μου με τον Γ. Η ιδέα του θανάτου με στοίχειωνε μονίμως, τώρα το σκέφτομαι λιγότερο. Και τους ανθρώπους με άλλο μάτι τους βλέπω πια. Και τον εαυτό μου. Έχω αξία. Είχα και πριν αλλά δεν το έβλεπα. Τώρα έχω καινούρια μάτια».

-«Κάνω ψυχανάλυση γιατί νιώθω πως με βοηθά να γίνομαι όλο και καλύτερος άνθρωπος. Ήμουν -και είμαι- βαριά ενοχική. Όχι δεν έμαθα πώς λένε. Πάντα νόμιζα πως κάποιος έπρεπε να με καθοδηγεί, πως ήμουν ένα αιώνιο ανεύθυνο παιδί, πως είχα ανάγκη από εξωτερική καθοδήγηση για να τα βγάλω πέρα στη ζωή μου. Οι εξουσίες -πρόσωπα ισχύος- ήταν τα σημεία αναφοράς μου. Όταν έχανα τη μια, έβαζα στη θέση της την επόμενη, μην τυχόν και μείνω χωρίς καθοδήγηση. Μεγάλος καταναγκασμός. Ένιωθα ανάξια να σταθώ στα πόδια μου ολομόναχη. Ένιωθα ανίκανη να είμαι ειλικρινής από φόβο για την κρίση των άλλων. Εδώ και δύο χρόνια ο ψυ μου με βοηθάει να αποκτήσω μεγαλύτερη επαφή με την πραγματικότητα. Μου απέδειξε πως, εκτός από παιδί, είμαι κυρίως γυναίκα. Και πως έχω δικαιώματα και υποχρεώσεις, δύναμη και δικαίωμα επιλογής».