Μάνα είναι μόνο μία (ευτυχώς!)

Με λένε Ειρήνη και πηγαίνω τρίτη λυκείου. Είμαι επιμελής μαθήτρια, οι βαθμοί μου είναι πάντα πολύ καλοί και προσπαθώ συνεχώς για το καλύτερο. Μου αρέσουν τα μαθηματικά -τα θεωρητικά μαθήματα μου φέρνουν αφόρητη πλήξη. Μόλις που τα αντέχω, δηλαδή, αν και σε αυτά πάλι άριστα παίρνω. Μετά το σχολείο περνάω τα απογεύματα ανάμεσα στο δωμάτιό μου, όπου μελετάω συνεχώς, και στο φροντιστήριο. Ζήτησα από τους γονείς μου να με στείλουν φροντιστήριο για να είμαι κάπως πιο άνετη στο σπίτι, να μην ασχολούμαι και με τα μαθήματα της επόμενης μέρας. Τα κάνουμε όλα εκεί κι έτσι ησυχάζω.

Στο σπίτι προτιμώ να διαβάζω περισσότερα από όσα μας παραδίδουν κάθε μέρα, από προσωπικό ενδιαφέρον, επειδή μου αρέσει να μαθαίνω σε βάθος το αντικείμενο που με συναρπάζει. Καμιά φορά πιάνω και κάνα εξωσχολικό βιβλίο, έτσι για αλλαγή, αλλά τελικά το παρατάω στη μέση και ξαναρχίζω να παίζω με μαθηματικές πράξεις και πειράματα. Ο κόσμος στηρίζεται στα μαθηματικά, όποιος δεν καταλαβαίνει τις συμμετρίες και τους υπολογισμούς απλώς δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά σε κανέναν τομέα της ζωής του. Θα έπρεπε αυτό το μάθημα να ήταν υποχρεωτικό σε όλες τις τάξεις, νομίζω πως είναι σημαντικότερο ακόμα και από τη γλώσσα ή την έκθεση.

Μετά το σχολείο θα ήθελα να ασχοληθώ με έρευνα, να κάνω μεταπτυχιακά στη εξωτερικό και να εργαστώ σε κάποιο αμερικανικό πανεπιστήμιο. Στην Ελλάδα το εκπαιδευτικό σύστημα είναι για κλάματα, δεν θα ήθελα να γίνω ούτε καθηγήτρια ούτε υπάλληλος. Τους καθηγητές τους λυπάμαι έτσι που τους βλέπω να επαναλαμβάνουν κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια και να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πάρα πέρα στη ζωή τους. Άσε που με τα παιδιά δεν τα πάω και ιδιαίτερα καλά, οπότε κι από αυτή την άποψη το καθηγητηλίκι δεν μου ταιριάζει.

Ελπίζω να περάσω στη Θεσσαλονίκη. Ξέρω πως αν το βάλω στόχο και στην Αθήνα θα καταφέρω να περάσω, και μάλιστα άνετα. Προτιμώ όμως να φύγω από τα γνωστά μέρη και τους συγγενείς, να ανακαλύψω μια καινούρια πόλη φτιάχνοντας τη ζωή μου από το μηδέν. Μόνη μου, ελεύθερη, ανεξάρτητη. Χωρίς ελέγχους και γνωστά κατατόπια, εκτός οικείου περιβάλλοντος. Άλλωστε η σχολή στη Θεσσαλονίκη λένε πως είναι από τις καλύτερες, άρα έχω έναν ακόμα λόγο να την κυνηγήσω.

Από παρέες είμαι κάπως περιορισμένη. Έτσι το προτιμώ, δηλαδή. Τα κορίτσια της τάξης μου είναι ηλίθιες κότες και τα αγόρια ανεγκέφαλες κινούμενες ορμονοσακούλες. Κάνω παρέα μόνο με τη Μέλπω και με το Ρένο. Ο Ρένος μάλλον είναι γκέι, αλλά αυτό μάλλον θετικό το βρίσκω, μιας και σε αυτή την ηλικία τα στρέιτ αγόρια θεωρώ πως είναι μάλλον ενοχλητικά παρά ενδιαφέροντα. Η Μέλπω είναι κάπως κουλ, δηλαδή δεν ασχολείται συνεχώς με γκομενικά, ρούχα και καλλυντικές κρέμες, οπότε έχουμε και κάτι της προκοπής να συζητάμε πού και πού. Επίσης, λατρεύει τα μαθηματικά, όπως και ο Ρένος, κι αυτό είναι ένα μεγάλο συν για τη σχέση μας.

Με την οικογένειά μου τα πάω καλά σε γενικές γραμμές. Ο δωδεκάχρονος αδελφός μου, ο Αντώνης, είναι ένα μικρό πρόβλημα για μένα καθότι τον βρίσκω άκρως ενοχλητικό μερικές φορές, ως επί το πλείστον όμως προτιμώ να τον προστατεύω και να τον φροντίζω αν χρειαστεί. Στο σχολείο είναι ψιλοστουρνάρι, καμιά σχέση με μένα, αλλά όταν μπορώ του κάνω καμιά επανάληψη και προσπαθώ να τον βοηθάω στα μαθηματικά του. Ο πατέρας μου, ο Χρήστος, είναι διάνοια. Τον θαυμάζω όσο δεν παίρνει άλλο. Είναι αστέρι στα μαθηματικά και σε όλα γενικώς. Επίσης είναι ωραίος άντρας, κι αν έχανε τέσσερα πέντε κιλά πιστεύω πως θα ήταν σούπερ αστέρι και στην εμφάνιση. Όταν μιλάει η φωνή του ακούγεται, κι όταν πει όχι το όχι του είναι άρνηση πραγματική. Όταν με συμβουλεύει τον ακούω προσεκτικά, γιατί είναι σοβαρός και ξέρει.

Η μητέρα μου, η Έλσα, είναι σαν φίλη μου. Μικροδείχνει τρομερά, όλος ο κόσμος μας περνάει για αδερφές, έχω βαρεθεί πια να το ακούω. Μαγειρεύει καλά,  έχει ωραία ρούχα που τα φοράω κι εγώ πού και πού, διαβάζει συνεχώς λογοτεχνικά βιβλία, είναι χαρούμενος τύπος και ξέρω πως μπορώ να την πείσω για το ο, τιδήποτε, φτάνει να την πλησιάσω με το σωστό τρόπο. Συνήθως τα καταφέρνω.

Χτες το βράδυ την έβαλα να ζητήσει από τον πατέρα μου να με βοηθήσει στα ισπανικά. Μου αρέσουν αρκετά οι ξένες γλώσσες αλλά μια κάποια βοήθεια τη χρειάζομαι –μόνο στα μαθηματικά είμαι τελείως άνετη. Του το ζήτησα μια, δύο, τρεις, δεν έπιασε, είπα λοιπόν να βάλω τη μάνα μου να τον πείσει. Εκείνη φυσικά έβαλε τα δυνατά της μα αποτέλεσμα μηδέν. Πήγαινα κάθε τρία λεπτά -με το ρολόι- και της έλεγα : «Τι θα γίνει; Ακόμα; Χρειάζομαι επειγόντως βοήθεια!», κι αυτή ξανάτρεχε μέσα να τον φωνάξει. Ξέρω πως αν την κουρδίσω λίγο αμέσως πέφτει. Μόλις την έβλεπα να επιστρέφει άπραγη, δώστου ξανά μανά πίεση. Είπαμε, από τη μάνα μου ξέρω πως μπορώ να ζητήσω τα πάντα, κάποια στιγμή λοιπόν θα τον έπειθε, ειδικά αν επέμενα! «Αν δεν με βοηθήσει κάηκα! Μηδέν θα πάρω αύριο, να το ξέρεις», της είπα τελικά, χτυπώντας την στο ευαίσθητο σημείο της. Εκείνη τσακίστηκε πάλι να τον πρήζει, αλλά εκείνος τίποτα. Εγώ συνέχισα το ψηστήρι και τη γκρίνια μέχρι που τελικά άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους και ησυχάσαμε…

Έφυγα λοιπόν σφαίρα, πήγα και κλείστηκα στο δωμάτιό μου κι έκανα μόνη μου τις ασκήσεις ισπανικών μου. Έριξα κι έναν καυγά με τον Αντώνη επειδή έκανε συνεχώς θόρυβο και με ενοχλούσε, τον πλάκωσα στις ανάποδες επειδή είχα εκνευριστεί τρομερά, μπήκανε κι οι γονείς στη μέση να μας χωρίσουν και γίναμε όλοι μαζί τουρλουμπούκι τελικά.

Λίγο πριν κοιμηθώ πήγα στο κρεβάτι κι άρχισα τα παράπονα στη μάνα μου, έτσι για να ξεδώσω λίγο. Εκείνη έφταιξε που δεν με βοήθησε ο μπαμπάς, που τσακώθηκα με τον αδερφό μου, που έκανα μία ώρα να γράψω τις ασκήσεις μου, που δεν με αγαπάει αρκετά ώστε να έρθει κοντά μου μετά τον καυγά και να μου πει πόσο δίκιο είχα! Της τα είπα λοιπόν ένα χεράκι και σήμερα το πρωί ούτε που της απήυθηνα το λόγο φεύγοντας. Ούτε καλημέρα, δηλαδή. Κι αυτό ξέρω πως την πειράζει αφάνταστα, μας το λέει κάθε τόσο να μη φεύγουμε χωρίς να της λέμε ένα γεια. Να μάθει όμως! Το Σάββατο που έχω γενέθλια, βέβαια, θα πρέπει να μαγειρέψει τον ωραιότερο μπουφέ και τα καλύτερα μεζεδάκια για την τάξη μου, γιατί σκοπεύω να τους καλέσω όλους σπίτι. Μέχρι τότε θα τα έχουμε ξαναφτιάξει όμως, οπότε δεν υπάρχει  πρόβλημα.

Το καλό με τη μαμά είναι πως ό, τι και να της κάνεις, αυτή ποτέ δεν θυμώνει πραγματικά. Κι όταν θυμώνει δεν τρέχει και τίποτα. Μετά από λίγο τα ξεχνάει όλα -ακόμα και τα χειρότερα- και φέρεται κανονικά, δεν μπορεί να κρατήσει κακία ή μούτρα. Φαίνεται να μας έχει μεγάλη ανάγκη, πάνω από τον εαυτό της είμαστε εμείς. Την αγαπάω πολύ, αλλά πάνω απ’ όλα ξέρω πως μπορώ να την καταφέρνω και να βασίζομαι σε αυτήν. Όπως και όλοι στην οικογένεια, δηλαδή. Δεν μας νοιάζει λοιπόν να της φωνάξουμε και λίγο, να της παραπονεθούμε, να της ζητάμε όλα όσα θέλουμε, να μην την πολυφροντίζουμε –άλλωστε εκείνη ξέρει να μας φροντίζει καλύτερα από όσο θα μάθουμε ποτέ να την φροντίζουμε εμείς! Γενικώς η μαμά δεν ζητάει με πείσμα, απλώς ψελλίζει καμιά φορά μερικά πράγματα, κάτι πάει να πει, αλλά δεν τα διεκδικεί όσα λέει, κι έτσι ξέρουμε πως δεν χρειάζεται να της δώσουμε κι ιδιαίτερη σημασία.

Η μαμά δεν έχει ανάγκες. Είναι στην υπηρεσία μας μέρα νύχτα και μάλιστα αυτός είναι ο ρόλος της και λογικά πρέπει να τον ευχαριστιέται. Όταν λοιπόν θέλουμε να ξαλαφρώσουμε λίγο, ξέρουμε πως την έχουμε εκεί, για κάθε ενδεχόμενο. Άλλωστε, όπως είπα και την προηγούμενη φορά που της πέταξε το τηλεκοντρόλ ο πατέρας μου αντί να της το δώσει στο χέρι και ο αδερφός μου της τσίριξε γιατί τον έπρηξε να βάλει πυτζάμα και να μην μένει γυμνός, η μαμά είναι το άτομο στην οικογένεια που όλοι μπορούμε να του μιλάμε και να του φερόμαστε άσχημα. Ό, τι και να της κάνουμε αυτή είναι πάντα εκεί, δεν παθαίνει τίποτα! Ούτε κι εμείς άλλωστε.

Όταν μεγαλώσω θα γίνω διάσημη μαθηματικός, μητέρα όμως δεν είμαι σίγουρη πως θέλω να γίνω. Παίζεται… Εμένα μου αρέσουν τα αξιώματα, οι συμμετρίες, οι αντιστοιχίες, οι πράξεις με συγκεκριμένο αποτέλεσμα, πιστεύω στη σχέση αιτίου και αιτιατού, πώς θα μπορούσα ποτέ να γίνω το «άτομο-που-του-μιλάνε-όλοι-άσχημα-χωρίς-συνέπειες»;…

 

(Outkast: Hey ya)