Μια ερωτική ιστορία

Το αγαπημένο μου κρησφύγετο ήταν πάντοτε ένα βιβλιοπωλείο. Διάβασα το πρώτο μου λογοτεχνικό βιβλίο αργά, στα δέκα μου χρόνια –μου το χάρισε ο πατέρας μου, από τη δική του συλλογή. Ήταν το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα», του Λουντέμη. Ό, τι έπρεπε για την ηλικία μου. Εννοείται πως το έχω ακόμα και πως το φυλάω σαν κόρη οφθαλμού.

Πιο πριν διάβαζα παραμύθια, Κλασσικά Εικονογραφημένα, Μίκυ Μάους και Ποπάυ. Από νωρίς ήξερα όμως ποιος ήταν ο ζωτικός μου χώρος και το ηρεμιστικό μου. Η απόλαυση που μου προσέφερε ένα βιβλίο δεν συγκρινόταν με τίποτα (το κόλλημα με τη σοκολάτα ήρθε ύστερα, σαν τις μέλισσες). Λάτρευα τα βιβλία μου και περνούσα ώρες ολόκληρες σε βιβλιοπωλεία, να χαζεύω, να μυρίζω, να ξεφυλλίζω ό, τι υπήρχε στα ράφια. Μέσα στα βιβλιοπωλεία ένιωθα –κι ακόμα νιώθω- ασφαλής. Τότε μου έλεγαν πως από αυτό έπαθα μυωπία, η χαζή, από την άλλη όμως ποτέ δεν με ενόχλησαν τα γυαλάκια μου, ίσα ίσα μάλιστα. Άρα, ακόμα και γι’ αυτό, χάρη χρωστάω στη χάρτινη εμμονή μου.

Όπου κι αν βρεθώ είτε για ταξίδι, είτε για επίσκεψη, το πρώτο πράγμα που θα αγοράσω είναι ένα βιβλίο. Στην πρώτη σελίδα, δε, σημειώνω αμέσως τον τόπο, την ημερομηνία αγοράς και το όνομά μου. Αυτή η ιεροτελεστία δεν άλλαξε ποτέ. Επίσης, μέσα στα βιβλία μου κρύβω πάντοτε μικρούς θησαυρούς: αποκόμματα εισιτηρίων, κάρτες από μαγαζιά, αποδείξεις από καφενεία, ξερές πευκοβελόνες, πατικωμένα λουλούδια, κομματάκια καπνού, σημειωματάκια,  μέχρι και μικρά πλακουτσωτά βότσαλα καμιά φορά. Πιστεύω πως αν κάποιος θελήσει ποτέ από περιέργεια να δει πώς έζησα τη ζωή μου, το μόνο που θα έχει να κάνει είναι να ανοίξει τα βιβλία μου, και τότε θα μάθει πού ταξίδεψα και πότε, τι σκέφτηκα, τι έφαγα, τι μου άρεσε να πίνω και να συλλέγω.

 Ένα στοίχημα που βάζω συχνά με τον εαυτό μου είναι να δω αν ξέρω τις τελευταίες κυκλοφορίες των εκδοτικών οίκων. Μου φαίνεται αδιανόητο να κυκλοφορήσει καινούριο βιβλίο –ειδικά κάποιος από τους αγαπημένους μου συγγραφείς- κι εγώ να το αγνοώ. Πόσο μάλλον να μην το έχω. Μερικές φορές περνάω πολλή ώρα μελετώντας τους καταλόγους των εκδοτών με τα νέα τους βιβλία. Κατόπιν, το όνομα του συγγραφέα εμφανίζεται αυτομάτως στο νου μου δίπλα στον καινούριο του τίτλο. Τότε η ανακούφισή μου δεν περιγράφεται, η χαρά μου το ίδιο.

 

 

Μερικές φορές με πιάνει απληστία και αγοράζω πολλά βιβλία μαζί, ξέροντας πως θα αργήσω πολύ να τα διαβάσω. Και πάλι όμως, προτιμώ να έχω απόθεμα παρά να ψάχνω και να μη βρίσκω. Κάτι που με ενοχλεί ιδιαίτερα είναι να δανείζω τα βιβλία μου. Μου έχει συμβεί να δανείσω βιβλίο και να μην μου έχει επιστραφεί ποτέ. Κάτι τέτοιο μπορώ ευκολότερα να το ανεχτώ με χρήματα, ρούχα, δίσκους, αλλά με βιβλία μου φαίνεται τρομακτικό. Κατά τον ίδιο τρόπο, αποφεύγω να δανείζομαι και από άλλους, μιας και τελικά προτιμώ να έχω πάντα το βιβλίο που διάβασα, περνώντας μαζί του ένα κομμάτι της ζωής μου.

Πολλές φορές σκέφτομαι πως θα ήμουν απολύτως ευτυχισμένη αν γινόταν να περάσω κάμποσες βδομάδες καθισμένη αναπαυτικά, με ένα βιβλίο στο χέρι κι έναν καφέ δίπλα μου. Το κέικ σοκολάτα είναι προαιρετικό, σίγουρα όμως θα αποτελούσε σοβαρό ατού για τη σκηνή. 

Το πρώτο πράγμα που κοιτάζω σε ένα καινούριο σπίτι που επισκέπτομαι είναι η βιβλιοθήκη. Κάποτε επρόκειτο να αγοραστεί ένα διαμέρισμα και κατά τις διάφορες επισκέψεις, αντί να κοιτάζω τους χώρους και να ελέγχω τα διάφορα δομικά θέματα, εγώ χάζευα τις βιβλιοθήκες των ανθρώπων. Εννοείται πως πάντα προτιμούσα τα διαμερίσματα εκείνων που είχαν την πιο ενδιαφέρουσα βιβλιοθήκη, ακόμα κι αν ήταν εντελώς άβολα και υπερβολικά ακριβά. Τα βιβλία είναι το μοναδικό φετίχ της ζωής μου. Όποιος με γνωρίζει αρκετά ξέρει πως το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει είναι ένα βιβλίο (ή και περισσότερα). Βιβλία υπάρχουν παντού μέσα στο σπίτι μου, θέλω να τα βλέπω και να τα ανοίγω πάντοτε -στα υπνοδωμάτια, στα μπάνια, στο διάδρομο, στην κουζίνα, πάνω στα περβάζια, στα καλοριφέρ, στο πάτωμα σε ντάνες, μέχρι και πάνω στις ντουλάπες. Η απόκτηση μιας βιβλιοθήκης ακριβώς όπως την ονειρευόμουν -και ο εμπλουτισμός των ραφιών με επιπλέον πολύτιμα αριστουργήματα του ομοΐδεάτη συνεταίρου μου στην επιχείρηση Βιβλιοπόντικας- ήρθε πέρυσι να συμπληρώσει την ευτυχία μου και να μου προσφέρει την ευδαιμονία του Σκρουτζ όταν καμαρώνει την τυχερή του δεκάρα.

 

 (Το ποστ αφιερώνεται στο maurochali, που με ενέπνευσε και με έκανε να μην κρατηθώ και να αρχίσω να παινεύομαι για τα βιβλία μου σα γύφτικο σκεπάρνι)

(Love: My little Red Book)