Το τσατ του έρωτα

 Με λένε Αρίστο και είμαι σαράντα χρονών. Μένω στην Αθήνα και προς το παρόν είμαι άνεργος. Ζω μόνος μου στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας, δυο ορόφους κάτω από την πρώην γυναίκα μου και την εννιάχρονη κόρη μας. Χωρίσαμε πριν αρκετά χρόνια, μόλις είχε γεννηθεί η μικρή δηλαδή, αλλά παραμείναμε φίλοι. Όταν κάνει πάρτι εγώ της γράφω τα σιντί της, κι όταν μαγειρεύει κάτι καλό δεν παραλείπει να μου στείλει ένα πιάτο. Τις γιορτές τις περνάμε μαζί στον πέμπτο όροφο, οικογενειακώς και με φίλους. Επίσης, με ενισχύει οικονομικά μέχρι να βρω μια δουλειά και να αρχίσω να στηρίζομαι στα πόδια μου. Παλιά έπαιζα μουσική σε διάφορα μαγαζιά του κέντρου, αλλά μετά τη γέννηση του παιδιού τα παράτησα κι ασχολιόμουν μαζί του και μόνο. Δούλευε η γυναίκα μου, τα βγάζαμε πέρα. Όταν χωρίσαμε προσπάθησα να ξαναμπώ στο επάγγελμα αλλά η νύχτα είχε αλλάξει, οι ιδιοκτήτες ήταν άλλοι, είχα χάσει κάθε επαφή, πάτωσε η προσπάθεια.

 

 Κοιμάμαι αργά και ξυπνάω αργά. Τις νύχτες βγαίνω σπάνια. Συνήθως κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και κατεβάζω μουσική και ταινίες. Έχω κι ένα τσατ ρουμ, που το λένε Το Στέκι της Τέχνης. Το έφτιαξα πριν κάνα δυο χρόνια, με σκοπό να γνωρίσω κι άλλο κόσμο που να ασχολείται με όσα ασχολούμαι κι εγώ, δηλαδή με τη μουσική, με το σινεμά και με το θέατρο, κι έτσι να διευρύνω τον κύκλο των γνωριμιών μου και να έχω παρέα να μιλήσω ανά πάσα στιγμή. Επίσης, έψαχνα για κόσμο με κατανόηση για τα γούστα και τις προτιμήσεις μου, που να μπορεί να συμμετέχει στο πάθος μου για μερικά πράγματα και να το μοιράζεται ειλικρινά. Εφόσον παραμένω καλωδιωμένος επί εικοσιτετραώρου βάσεως -δεν κλείνω τον υπολογιστή ούτε όταν κοιμάμαι λόγω βολικής σύνδεσης- μπορώ να βλέπω τι πάντα γίνεται στο ρουμ, ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, τι συζητήσεις γίνονται, τι φρούτο είναι ο καθένας.

  

Μέσα από το Στέκι της Τέχνης γνώρισα αρκετά παιδιά όλον αυτό τον καιρό. Με μερικούς κάνουμε παρέα, βγαίνουμε για καμιά ρακή, πάμε σε κάνα μπαράκι ή σινεμά, μιλάμε κάπως πιο βαθιά. Άλλοι είναι απλοί «πελάτες», χωρίς πολλά πολλά. Με τους σταθερούς επισκέπτες μιλάμε πάντοτε λίγο περισσότερο, είμαστε κάτι σαν μέλη ενός κλαμπ που έχουν συγκεκριμένα γούστα, κοινούς κανόνες και συνήθειες και γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, ακόμα κι αν δεν έχουν συναντηθεί ποτέ εκτός διαδικτύου.

 

Πριν καμιά βδομάδα συναντήθηκα με μια κοπέλα που μιλάγαμε αρκετό καιρό, τη Λίζα. Βγήκαμε για ποτό, φάγαμε, τα είπαμε και τελικά καταλήξαμε στο σπίτι της τα χαράματα. Η Λίζα έχει όλα όσα αναζητώ σε μια γυναίκα. Από όσα μου είχε πει και στο τσατ είχα καταλάβει πως αυτό το κορίτσι ήταν ό, τι έπρεπε για μένα. Μου έχει ξανασυμβεί να συναντηθώ με κοπέλες από το ιντερνέτ, και ομολογώ πως όλες τους είχαν κάτι από αυτό που θέλω. Όχι εντελώς όμως, όχι απόλυτα. Από όλες κάτι έλειπε, κι αυτό που είχαν ήταν καλό αλλά όχι αρκετό.

 

 Η αλήθεια είναι πως όλες οι ερωμένες μου είχαν πάντοτε κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Και η πρώην γυναίκα μου επίσης έμοιαζε αρκετά με τη Λίζα. Αλλά στην πορεία άρχισε να αλλάζει, έκανε το παν για να γίνει κάποια άλλη, το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό, κι αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για μένα. Η σχέση μας έληξε όταν κατάλαβα πως άλλη είχα παντρευτεί και με άλλη ζούσα. Της το εξήγησα, προσπάθησα να της αναλύσω την κατάσταση και να της δείξω πόσο προδομένος ένιωθα. Νομίζω πως κατάλαβε, παρόλο που καμιά φορά επιμένει να μου λέει πως χρειάζομαι ψυχίατρο. Αυτό όμως όλες οι σύζυγοι το λένε στους συζύγους τους όταν ραγίσει το γυαλί και αρχίσουν να ζητάνε όσα τους λείπουν, ενώ αυτές οι ίδιες είναι που έχουν προηγουμένως δημιουργήσει όλες αυτές τις ελλείψεις.

  

Εδώ και μια βδομάδα είμαι ένας τερατωδώς ευτυχισμένος άνθρωπος. Βγαίνω με το κορίτσι των ονείρων μου και αυτή τη φορά θα κάνω το παν για να εξασφαλίσω πως θα παραμείνει αυτή που ερωτεύτηκα και πως δεν θα μεταμορφωθεί σε κάποια άλλη. Η Λίζα είναι μια οπτασία, πρέπει να την βοηθήσω να το καταλάβει απόλυτα και να ζήσουμε ευτυχισμένοι μαζί. Της πρότεινα ήδη να μετακομίσει μαζί μου, και δέχτηκε με χαρά. Έχω ένα επιπλέον δωμάτιο όπου θα μπορεί άνετα να έχει τα αναπνευστικά μηχανήματά της και το αναπηρικό καροτσάκι.

  

Επίσης, αποφάσισα να μάθω τη νοηματική για να επικοινωνούμε καλύτερα, μιας και τη φωνή της καλής μου δεν θα μπορέσω να την ακούσω ποτέ. Την έπεισα να αφαιρέσει και το ακουστικό, δεν έχει νόημα να προσπαθεί να ακούσει ήχους και να ταλαιπωρείται άδικα. Θα της λέω εγώ όσα θα χρειάζεται να ξέρει και θα μιλάμε μεταξύ μας τη γλώσσα του έρωτα με τα δάχτυλα και το σώμα. Φυσικά, απέκλεισα την προοπτική μιας πλαστικής εγχείρησης, τη βρίσκω πανέμορφη όπως είναι τώρα -τα σημάδια από το έγκαυμα δεν αλλοιώνουν στο παραμικρό το υπέροχο πρόσωπό της, κι ας επιμένει πως μπορεί να βελτιωθεί. Η τελειότητα δεν βελτιώνεται, της αποκρίνομαι χαμογελώντας με λατρεία κάθε φορά που παίρνει τη γνωστή πονεμένη έκφρασή της και μου δείχνει την κάρτα του γιατρού.

  

Αυτό που πρέπει να φροντίσω είναι μια μικρή λεπτομέρεια που παρέβλεψα με την πρώην γυναίκα μου, κι η οποία μας κόστισε τη σχέση μας τελικά. Πρέπει να κάνω το παν για να κοπεί κάθε γέφυρα με την προηγούμενη ζωή της –με γονείς, φίλους και γνωστούς. Ο κόσμος δεν κατανοεί, θέλει το κακό των άλλων. Αν προσπαθήσει κάποιος μπορεί και να την πείσει πως κάτι δεν πάει καλά, πως μπορεί να γίνει καλύτερη, να διορθώσει κάποιο φανταστικό μειονέκτημα ή πως δεν κάνω εγώ για κείνην, κι αυτό δεν θα το αντέξω για δεύτερη φορά.

  

Η Λίζα θα μείνει μαζί μου και κανείς δεν θα εισβάλλει ποτέ στη ζωή μας. Έλαβα ήδη τα μέτρα μου, παρήγγειλα πόρτα ασφαλείας και κάγκελα για τα παράθυρα. Πρέπει να είμαστε οργανωμένοι, τίποτα δεν θα αφεθεί στην τύχη. Τηλέφωνο και τηλεόραση ποτέ δεν χρειάστηκα. Το μόνο που θα διατηρήσω στο μικρό μας παράδεισο θα είναι ο υπολογιστής. Το κομπιούτερ, όπως και να το κάνουμε, είναι πάντοτε ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο. Κι εγώ έχω συνεχώς ανάγκη να επικοινωνώ.

 

(Marilyn Manson: Tainted Love)