Αυτή η νύχτα μένει

Η φιλενάς μου η Χιονάτη μου ζήτησε να της αφιερώσω το ακόλουθο άσμα. Είναι κάπως δύσκολα απόψε, την έχει πιάσει και πάλι ο γνωστός σεληνιασμός που τη δέρνει εκ γεννετής και δεν την αφήνει να γίνει άνθρωπος -γι’ αυτό κι εκείνη παραμένει παραμύθι. Δεν της φαίνεται, μα κατά βάθος η Χιονάτη είναι απλό κορίτσι, όλο ντέρτι, τη βρίσκει με πίστες, γαρδένιες και λαϊκά τεκνά. Παρόλο που προσωπικά δεν είμαι και πολύ της πίστας, την αγαπώ επειδή με παραμυθιάζει τόσο όμορφα όσο κανείς στον κόσμο και κάνει τη ζωή μου πολύ πιο ενδιαφέρουσα με τις ιστορίες που επινοεί. Τις νύχτες που με τσακώνει η άσπονδη εχθρός μου, η Αϋπνία, καταφεύγω στη Χιονάτη κι εκείνη αναλαμβάνει να με αποκοιμίσει με ιστορίες από το πουθενά. Επίσης, όσο έχω κοντά μου το άσπιλο αυτό κορίτσι, ξέρω πως η μοναξιά δεν θα είναι ποτέ ισχυρότερη της παραμύθας. Πριν λίγο η σχιζοφρενής παρθένα Χιονάτη με ρώτησε μήπως μπορεί να έχει το ΚΤΕΛ τεκνό του βίντεο, που ανοίγει τα χέρια για να πετάξει πίσω από το ψυγείο με τις μπύρες, έστω γι’ αυτή τη νύχτα. «Αυτή η νύχτα μένει!», μου είπε με το πιο σπαρακτικό ύφος του ρεπερτορίου της. Χιονάτη, το βιντεοκλίπ αφιερωμένο εξαιρετικά, καλή μου, και εις υγείαν τα κόκκινα! Όσο για το τεκνό, τι να σου πω, κι εγώ υπάλληλος είμαι… Συνέχισε εσύ να ελπίζεις, και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται! Σωστόν;…

Ρόζα rosas amat

Μερικές φορές τα τραγούδια με πληγώνουν. Επειδή είναι όμορφα, συγκινητικά, υπέροχα περίεργα, προσωπικά. Μερικές φορές με πληγώνουν και τα βιβλία. Επειδή συχνά πέφτω πάνω στις σελίδες κάποιου άγνωστου που κατέφερε πάλι να γράψει μια μυστική ιστορία για μένα. Κι οι ζωγραφιές, και τα τυχαία λόγια, και τα κλεμμένα βλέμματα. Και η αγάπη πληγώνει. I always wanted love to be hurtful. Γι’ αυτό την αγαπώ.

Το άλλο άτομο του χώρου μού είπε προχτές: : «I love strange girls». Πώς να αντισταθεί κανείς σε κάποιον που έχει καταλάβει ότι λατρεύει τα παράξενα κορίτσια και το λέει τόσο απλά;

Χτες είδα την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Ήταν μόλις δέκα χρονών -κι όμως γυναίκα- ντυμένη στα άσπρα, με ένα πράσινο στεφάνι στα μαύρα της μαλλιά. Σκούρα μάτια, αρχαιοελληνική μύτη, σταρένιο δέρμα, λιπόσαρκο κορμί. Μια ζωγραφιά. Κρίμα που δεν την βρήκε ο Τσαρούχης λίγο πριν από μένα. Το πιο μαγικό στοιχείο πάνω της ήταν το υπέροχα σοβαρό και χαμένο βλέμμα της. Ρόζα, να προσέχεις, οι καιροί είναι χαλεποί κι εσύ, δυστυχώς, τους ανήκεις.

«Κάνεις υπέροχα πράγματα, που όμως δεν με εντυπωσιάζουν. Ίσως επειδή από σένα μόνο υπέροχα πράγματα μπορώ να περιμένω…». Ευχή ή κατάρα; Σίγουρα πάντως ενθαρρυντική ειλικρίνεια.

Καθόμασταν μαζί στα σκαμπό του μπαρ μιας εκκλησίας. Ακουμπούσαμε στον πάγκο που χώριζε την εκκλησία στα δύο, όπως χωρίζουν συνήθως οι ξύλινοι πάγκοι τα μπαρ. Πάνω από τα κεφάλια μας ο τρούλος ήταν χρυσοποίκιλτος και μεγαλειώδης. Οι αγιογραφίες ήταν ζωγραφισμένες με φωτεινά χρώματα και στόλιζαν κάθε σημείο του χώρου. Κοιτώντας προς τα πάνω, παρατήρησα ότι τα πρόσωπά μας είχαν πάρει τη θέση των προσώπων δύο αγίων σε μια τοιχογραφία. Στεκόμασταν δίπλα δίπλα μέσα στην εικόνα και μας κοιτούσαμε από ψηλά, καθισμένους στα σκαμπό του πάγκου, χωρίς ποτήρι, αμίλητους.

«Πάντα κάτι σου λείπει!». Ευτυχώς, σκέφτηκα μετρώντας εσωτερικά τις καθυστερημένες ρυτίδες μου και κάποιες λευκές τρίχες στα μαλλιά. Ακόμα κι αν ψάχνω κάτι που δεν υπάρχει, οφείλω να συνεχίσω να το αναζητώ για πάντα.

Τα Χριστούγεννα ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου γιορτή. Κάθε τι που λάμπει κι αναβοσβήνει, τραγουδάει και ζεσταίνει, το αγαπώ. Αν υπήρχε μια θερμοφόρα σε μορφή Χριστουγέννων νομίζω πως δεν θα έκανα βήμα χωρίς αυτήν.

Ερώτηση προς τη φίλη μου τη Χιονάτη: Και τώρα μικρή μου, χωρίς νάνους, με ποιον θα παίζεις στα παραμύθια;

 

(Sigur Rós – Sæglópur)