Νυχτερινή λιμπελούλα στη βροχή

Κρύφτηκα μέσα στο χάρτινο χωνάκι παγωτού καμπανάκι και, αφήνοντας πίσω μου το πράσινό μου δέρμα, φόρεσα γυάλινα φτερά και χώθηκα μέσα στο πακέτο με τα Silk Cut που έμεινε ξεχασμένο στην αριστερή σου τσέπη. Στο μέσον της διαδρομής, έπεσα από του αεροπλάνου την ουρά και προσγειώθηκα σε μια χιονισμένη βουνοκορφή, ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση. Από κει πήρα το δρόμο για το μισοάδειο μπουκάλι της βιβλιοθήκης σου και γλίστρησα στο μπαλκόνι, δίπλα από την τρίτη χαραμάδα του πατζουριού. Κοκκάλωσα από το κρύο περιμένοντας να φανείς. Σκέφτηκα την ξεχασμένη σου ομπρέλα στο πάτωμα κάποιου μαγαζιού κι αναρωτήθηκα τι απέγινε τελικά. Κι αν βρέχει και δεν την πήρες, πώς αντέχεις και βρέχεσαι; Κι αν την πήρες τελικά, κι είσαι στα στεγνά, πώς αντέχεις και δεν με βάζεις από κάτω, με τέτοιο καιρό; Εμπρός, θα ξεπαγιάσω. Είμαι μια λιμπελούλα στη βροχή! Αφύσικα πράγματα.

(Triffids: Raining pleasure)

Ομφαλοσκόπηση με ένα μολύβι ματιών

Βγαίνω στην παγωμένη μέρα Τρίτη και περπατώ δίπλα δίπλα με την κρυσταλλωμένη μου ανάσα. Τα δάχτυλά μου κόκκινα και πονεμένα, παλεύουν με το τζάμι του αυτοκινήτου που αγκομαχάει από το κατακαθισμένο χιόνι της νύχτας. Τα γάντια μου γελάνε μόνα τους μέσα στη ντουλάπα -όποιος δεν έχει μυαλό κρυώνει. Τα βολεύω όπως όπως με την εκχιονιστική μου προσπάθεια και χώνομαι μέσα τσιρίζοντας, στο παραπέντε του κρυοπαγήματος. -10 C ‘ κι ο ουρανός χαμογελά καταγάλανος. Ράθυμη διαδρομή, άσφαλτος που γλιστράει παιχνιδιάρικα, Archive στο ραδιόφωνο, ούτε σκέψη για πρωινό τσιγάρο με το χέρι έξω από το παράθυρο. Ζωή σε frigid slow motion. Καλημέρα πόλη.

Γύρω στις δέκα βγαίνω στο αίθριο του κτιρίου της δουλειάς για τσιγάρο. Κάποιος έχει φτιάξει έναν λιλιπούτειο χιονάνθρωπο πάνω στο πεζούλι. Ο χιονανθρωπάκος γέρνει προς τα εμπρός σα να κρυώνει. Παρατηρώ τα περαστικά αεροπλάνα που φεύγουν ήσυχα γυαλίζοντας μέσα στο ασήμι της κατασκευής τους. Γύρω μου φαντάζομαι κρυστάλλινες λιμπελούλες και διάφανες νιφάδες που στροβιλίζονται χαρούμενα. Ο καφές μου κρυώνει σε χρόνο dt και αδυνατεί να μου ζεστάνει τα δάχτυλα. Σκέφτομαι πως αν πάγωνε ο καπνός μπροστά στο στόμα μου καθώς εκπνέω θα μπρούσα να μαζέψω τα κομμάτια και να χτίσω ένα τσιγαρένιο άγαλμα.

Εξακολουθώ να βλέπω τη ζωή των προηγούμενων εβδομάδων σε flash back. Εμβόλιμες σκηνές πέφτουν μπροστά στα μάτια μου σαν υπονοούμενα διαφημιστικά μηνύματα των τριών δευτερολέπτων. Οι θερμές χώρες ευνοούν τη δράση, δεν αντέχουν το κρυστάλλωμα των εικόνων, βιάζονται. Τώρα που μετακόμισα ζωή έχω το χρόνο και την ευκαιρία να παρατηρήσω όσα συνέβησαν με ψυχραιμία, ψυχροπτική, ψυχρηρεμία (maurochali να μην ακούσω κιχ!). Οι προηγούμενες μέρες μοιάζουν με μια παράδοξη γιγάντια τούρτα που έσπευσα να ολοκληρώσω βάζοντας μέσα τους όλη μου την όρεξη για φαγητό, όλο μου το κέφι για μαγείρεμα, όλη μου την ανάγκη για γεύση, όλη μου τη βιασύνη για δράση, και τώρα που ετοιμάστηκε μπορώ να την κοιτάξω και να κάνω απολογισμό του συνολικού εγχειρήματος. Ιδωμένο σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν, το εν θερμώ κατόρθωμά μου μοιάζει παραμυθένιο. Οι δύο προηγούμενες εβδομάδες ήταν η ιστορία της βασίλισσας των πάγων που, αντιστρόφως ανάλογα, μετατράπηκε σε κοριτσάκι με τα σπίρτα. Και vice versa, κατά βούληση, όσες φορές χρειάζεται.

«Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι χρειάζονται χρόνια για να απαλλαγούν από ένα συναίσθημα. Ένας άνθρωπος κυρίαρχος του εαυτού του μπορεί να δώσει τέλος σε μια θλίψη τόσο εύκολα όσο μπορεί και να επινοήσει μια ηδονή» – Όσκαρ Ουάιλντ. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν οι ιδέες των ανθρώπων που θαυμάζω είναι σοφές ή άστοχες, αν υπερίπτανται των πραγμάτων ή αν καθρεφτίζουν την πραγματικότητα, έστω και όπως αυτή θα έπρεπε ή θα μπορούσε να είναι. Κι αυτό όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Η απάντηση δεν ξέρω ακόμα ποια είναι, κι αναρωτιέμαι αν θα την ανακαλύψω ποτέ.

Κοιτάζω γύρω μου και διαπιστώνω πως το καλοκαίρι αργεί δραματικά. Προς το παρόν μεσουρανεί ο χειμώνας και διεκδικεί την αποκλειστικότητα πολλών εποχών μέσα στο συνολικό χρόνο. Αναζητώ την updated ταυτότητά μου. Παλιότερα ήμουν η βασίλισσα της μπουγάτσας, αμέσως μετά η βασίλισσα του κίτρινου νερού, πριν λίγο έγινα η βασίλισσα των πάγων, τώρα είμαι η υπηρεσιακή βασίλισσα του Ποτέ Ποτέ. Κινούμαι σε ένα αόριστο μεσοδιάστημα του χρόνου που δεν υπάρχει πραγματικά, γιατί είναι απλώς μια αίθουσα αναμονής που οδηγεί σε έναν καινούριο χώρο ζωής και σκέψης στον οποίο δεν έχω ξαναπάει ποτέ και καθόλου δεν φαντάζομαι τι έχει μέσα. Είμαι χαρούμενη μα και κάπως λυπημένη. Εύχομαι να είναι φιλόξενος ο επόμενος τόπος του χρόνου και να με βοηθήσει να λειτουργήσω μέσα του με τρόπο θετικό. Τίποτα δεν είναι παράξενο τελικά στις σκέψεις των ανθρώπων. Ούτε καν αυτή η αυτόματη εναλλαγή θλίψης και χαράς μέσα στο ίδιο βιωματικό καρέ. Όλα έρχονται φυσικά, σαν μια ζωγραφιά που γίνεται μουτζούρα κι αφήνει χώρο για καινούρια σχέδια. Άλλωστε, post coitum omne animal triste est. Τα σέβη μου.

[Archive (Directed by Meta Akkus*): Again]