Το τέλος της γιορτής

Με λένε Ρίτα και ζω σε μια μικρή πόλη της βόρειας Νορβηγίας. Είμαι καπνίστρια, μου αρέσει η κινέζικη κουζίνα και τα πράσινα αδιάβροχα. Είμαι Δίδυμος με Σκορπιό και στο κινέζικο Πίθηκος. Κάνω μια αδιάφορη δουλειά, έχω ελάχιστους φίλους, ζω μια κανονική ζωή, χωρίς εξάρσεις ή σπουδαία γεγονότα και πιστεύω πως αν ο κόσμος ήταν λίγο πιο ονειροπόλος απ’ όσο είναι τα πράγματα θα πήγαιναν γενικώς καλύτερα για όλους. Μερικές φορές μου συμβαίνει να ζω καταστάσεις που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, μα δεν το βάζω κάτω. Συνεχίζω να μπαίνω σε αυτές και να διατηρώ μέχρι τέλους την εντύπωση και την ελπίδα πως όλο και κάποια ψήγματα αλήθειας θα υπάρχουν σε όσα βιώνω. Το αποτέλεσμα συνήθως με διαψεύδει, μιας και ο κόσμος σπανίως είναι όπως θα τον ήθελα ή όπως τον εκλαμβάνω. Παρόλα αυτά, επιμένω, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Χτες βράδυ, όπως κάνω συνήθως όταν επιστρέφω στο σπίτι μετά τη δουλειά, βγήκα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου για τσιγάρο. Στις χούφτες μου είχα χωμένη μια αχνιστή κούπα με τσάι γιασεμί και στο cd player μια επιλογή με αξέχαστες επιτυχίες από διαφορετικές περιόδους της ζωής μου, έτσι για επανάληψη. Η πανσέληνος καταμεσής στον ουρανό έριχνε ένα ωραίο, καθαρό φως στα διπλανά σύννεφα και γυάλιζε το χιόνι του πάρκου.

Οι απέναντι πολυκατοικίες με τα άδεια τους παράθυρα ήταν η συνήθης παρέα μου, μέχρι που σε ένα φωτισμένο μπαλκόνι διέκρινα ξαφνικά μια φιγούρα ακουμπισμένη στα κάγκελα, να χαζεύει ακίνητη το πάρκο. Σκέφτηκα πως ήταν εκπληκτικό που με αυτό το ψοφόκρυο κάποιος είχε βγει να ρεμβάσει νυχτιάτικα, και μάλιστα απέναντί μου.

Κάπνιζα και άκουγα μουσική επί ώρα, χαζεύοντας τη νύχτα και ρίχνοντας διαρκώς κλεφτές ματιές στο απέναντι μπαλκόνι. Συνειδητοποίησα πως δεν είχα παρατηρήσει ποτέ αυτό το διαμέρισμα. Δεν ήξερα καν ποιος ζούσε εκεί.

Όλη αυτή την ώρα η σκοτεινή φιγούρα παρέμενε ακίνητη στα κάγκελα και με παρατηρούσε. Μιας και ήμουν στο σκοτάδι, σκέφτηκα πως μάλλον διέκρινε απλώς και μόνο την καύτρα του τσιγάρου μου, και πως αυτό θα μπορούσε να είναι ένα σήμα Μορς ανάμεσα μας. Η ιδέα πως δύο άγνωστοι στέκονταν στην πολική νύχτα και κοίταζαν από μακριά ο ένας τη φιγούρα του άλλου ταυτοχρόνως μου φάνηκε τόσο εξαιρετικά ρομαντική και μυστήρια -και, κατά κάποιο τρόπο τόσο δικαιωτική για κάποιον σαν εμένα που επιδιώκει συστηματικά το ανέφικτο- που με έκανε να νιώθω μια εσωτερική ζεστασιά μέσα στους ζοφερούς πάγους, βγάζοντάς με ως δια μαγείας από τη φυσική μου κατάσταση και περνώντας με, κατά τα συνήθη, στη γνωστή κινηματογραφική και άυλη διάσταση που υπέρ αγαπώ.

Η νύχτα προχωρούσε. Κανείς από τους δυο μας δεν άλλαζε θέση. Το στοίχημα με τον εαυτό μου συνεχίστηκε. Ήθελα οπωσδήποτε να βεβαιωθώ πως όσο έμενα έξω ο άγνωστος -αποφάνθηκα με βεβαιότητα πως ήταν άντρας-  θα παρέμενε ακουμπισμένος στα κάγκελα, να κοιτάζει την καύτρα μου και να δίνει το παρόν από την άλλη άκρη της γειτονιάς. Το δισκάκι τελείωνε, τα τσιγάρα μου επίσης. Το τσάι μου ήταν πια παρελθόν.

Το παιχνιδάκι συνεχίστηκε ανάλαφρα μέχρι που τα παγωμένα μου δάχτυλα με ειδοποίησαν για το αναπόφευκτο. Ή θα έμπαινα μέσα ή θα ξύλιαζα εντελώς. Ήδη, οι ώρες που είχα κατορθώσει  -εγώ, προσωπικά, με την αξία μου- να κρατήσω τον άγνωστο γείτονα στη θέση του ήταν αρκετές για να επιβεβαιώσουν την υποψία μου πως οι μυστικοί κώδικες υπάρχουν πραγματικά στη ζωή και πως τελικά οι άνθρωποι, ούτως ή άλλως, αν είναι να συναντηθούν συναντιούνται κάπου μέσα στο χρόνο, ακόμα και κάτω από τις πιο ανεξήγητες κι απρόσμενες συνθήκες. Ένα θριαμβευτικό συναίσθημα με κατέλαβε και μου πρόσφερε τη γνωστή ικανοποίηση που νιώθει κανείς όταν καταλαβαίνει πως τελικά είχε δίκιο κι ας ήταν όλα τα στοιχεία εναντίον του. Σηκώθηκα με μισή καρδιά.

Μπαίνοντας μέσα η ζέστη του δωματίου με τύλιξε σαν παιδική κουβέρτα και με ανακούφισε μονομιάς. Έριξα μια τελευταία ματιά μέσα από το τζάμι στον άγνωστο φίλο μου -προλάβαμε μια χαρά και γίναμε φίλοι, αυτά δεν θέλουν και πολύ για να συμβούν όταν είναι γραφτό να συμβούν, ειδικά όταν συμβαίνουν νοερά- και παραδέχτηκα πως ήμουν η δειλή της παρέας. Το κρύο είχε νικήσει τον ενθουσιασμό μου και είχε ανακηρύξει νικητή της βραδιάς τον γενναιότερο παίκτη: εκείνον.

Καθησύχασα τον εαυτό μου λέγοντάς του πως η Δευτέρα που ξημέρωνε θα ήταν μια άλλη μέρα και πως σίγουρα θα πέρναγα και πάλι το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς καπνίζοντας και επικοινωνώντας  με τον επίδοξο συνένοχό μου των εκούσιων κρυοπαγημάτων και των κρυφών νοημάτων που τόσο με γοήτευαν.

Αποκοιμήθηκα γλυκά, νιώθοντας μια απίστευτη ελαφρότητα κάτω από το βαρύ μου πάπλωμα και νομίζω πως τελικά βυθίστηκα στα πιο χρωματισμένα όνειρα των τελευταίων ημερών. Σηκώθηκα το πρωί νιώθοντας πραγματική ευεξία και κάτι σαν μικρή ευγνωμοσύνη απέναντι στη μέρα που όρμησε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο διαλύοντας το σκοτάδι της βαριάς κουρτίνας. Μετά την πρωινή ρουτίνα έφτιαξα καφέ και φόρεσα το παλτό μου. Τα βήματά μου με καθοδηγούσαν από μόνα τους στο μυστικό τοπίο των φανταστικών μου κόσμων. Οι συνομωσίες μου με καλημέριζαν η μία μετά την άλλη, στάζοντας παιχνιδιάρικα στο φλιτζάνι μου μαζί με τις σταγονίτσες του καφέ.

Βγήκα έξω κι έλαβα θέση στην καρέκλα της προηγούμενης νύχτας. Πριν στρέψω το βλέμμα μου στο οικείο πλέον μπαλκόνι εισέπνευσα τη μυρωδιά του αχνιστού καφέ μου και χαμογέλασα στο τρεμάμενο είδωλό μου που με κοιτούσε μέσα από το πορσελάνινο σκεύος. Τα χέρια μου ζεσταίνονταν γλυκά και το πρώτο τσιγάρο της ημέρας όρμησε να ξυπνήσει τα πνευμόνια μου με το γνωστό αέρινο χάδι του. Η μέρα έλαμπε όλο φρεσκάδα και το κρύο είχε κάπως κοπάσει. Μετά από αυτό το μικρό τελετουργικό ένιωσα πως ήμουν έτοιμη. Έστρεψα τα μάτια στο μπαλκόνι της νοερής μου περιπέτειας κι αναζήτησα κάποιο ίχνος ζωής.

Μια παροιμία λέει πως της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά. Πιστεύω πως οι παροιμίες είναι ως επί το πλείστον σοφές. Αρκετές φορές στη ζωή μου ένιωσα την ορθότητα κάποιου λαϊκού ρητού και παραδέχτηκα την ευστοχία του. Ο λαός ξέρει να περιγράφει με τον πιο άμεσο και ακριβή τρόπο τις ζωές των αλλονών κι όποιος το αμφισβητεί κακό του κεφαλιού του κάνει. Γενικώς έχω ένα θέμα με τις παροιμίες και τα γνωμικά -αργά ή γρήγορα έρχονται σαν απαντήσεις-κατραπακιές από το πουθενά και επικυρώνουν τη θέση τους στον κόσμο και στην ιστορία της ζωής μου.

Κοιτάζοντας το απέναντι μπαλκόνι, εστιάζοντας προσεκτικά στο σημείο όπου το προηγούμενο βράδυ είχαν επικεντρωθεί οι καύτρες των τσιγάρων και τα βελάκια των σκέψεών μου αντίκρισα την αλήθεια να με κοιτάζει αναλλοίωτη και θαρραλέα. Μου πήρε μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να αντιληφθώ τι ακριβώς βρισκόταν απέναντί μου, αλλά τελικά το κατάφερα κι αυτό.

Στην ίδια ακριβώς θέση με την προηγούμενη νύχτα, στρατιωτάκι ακίνητο, ακούνητο, αγέλαστο, στεκόταν δεμένος στα κάγκελα του μπαλκονιού ένας χριστουγεννιάτικος Άγιος Βασίλης σε φυσικό μέγεθος και εξαιρετικά καλοντυμένος για την εποχή, που κοιτούσε γαλήνια το κενό με τα συνθετικά του μάτια χωρίς να νοιάζεται για τίποτα.

Γι’ άλλη μια φορά λοιπόν, διαπίστωσα πως οι εντυπώσεις μου και η επαφή μου με την πραγματικότητα αποδεικνύονταν τόσο απελπιστικά παρεξηγημένες και τόσο ειρωνικά απροσάρμοστες που αμέσως σκέφτηκα πως από την ίδια κιόλας μέρα θα έπρεπε να μου απαγορευτεί δια ροπάλου οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο άνευ συνοδείας του κηδεμόνα μου και χωρίς χαρτί γιατρού.

Το ίδιο βράδυ, ο παρολίγον φίλος μου είχε εξαφανιστεί από τα κάγκελα. Οι γιορτές είχαν τελειώσει και επισήμως πια. Η προσωπική μου γιορτή παρομοίως και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Το πάθημα μάθημα, λέει βέβαια μια άλλη παροιμία. Για να δούμε, θα πιάσει τόπο η έσχατη κατραπακιά;…

 

 

(Σε αυτούς που νευρίασαν μαζί μου και με κοιτάζουν από απόσταση)