Η μπαλάντα της σκόνης

Ανάμεσα σε δυο σκιές πλαγιάζει λυπημένη

η πείνα σου για το τίποτα

επειδή είσαι μικρή κι ευλύγιστη σα μουσική δίχως λόγια

κι έτσι πάντα κάποιον περιμένεις κάτω απ’ τα φώτα δίχως να κάθεσαι

δίχως να υποφέρεις απ’ τα δευτερόλεπτα.

Εγώ κι η κόρη μου θα παντρευτούμε λοιπόν

μέσα σε μια ανήλιαγη κρεββατοκάμαρα και μέσα σ’ αυτή τη δαπανηρή ταξινόμηση των πραγμάτων,

θα παντρευτούμε αφού υπάρχουν όλες οι ανέσεις κι ο ηλεκτρισμός

που μας περιμένει σαν ένα φίδι στην τρύπα του

κι η σκόνη που μας προστετεύει σαν αυστηρή μητέρα

κι οι τυφλοί περίπατοι του νερού σ’  έναν πρωινό κήπο

όπου η κόρη μου την επομένη του γάμου μας

θα πλένει τα ρούχα και τα ματωμένα σεντόνια.

Ανόητη σκόνη, απευθυνόμαστε στο Θεό μας στον ενικό

αλλά μ’ εσάς θα μεταχειριστώ την ευγένεια εκείνου που κινδυνεύει.

Αν είσαστε πραγματική κυρία θα σας εξηγούσα το γιατί

ένα ξέσπασμα παιδικού θυμού μπορεί να διακόψει τον απογευματινό σας ύπνο

και γιατί η μονοτονία της ντροπής μου επιμένει να σας αφιερώσει αυτό το δυσνόητο ποίημα.

(Ευγένιος  Αρανίτσης)

(Ms. John Soda – No. One)

(το κείμενο αφιερώνεται σε όσους ζουν με ψευδαισθήσεις ασφάλειας)