Monthly Archives: Ιανουαρίου 2009
Οι ντελικάτοι εραστές του ξενοδοχείου Ατλαντίς
Όταν οι εραστές γνωρίζονται από παλιά
Τότε το μπέρδεμα των ιδρωμένων δαχτύλων στο κρεββάτι
Μοιάζει με επίσημο γεύμα
Όπου όλα είναι τρομερά και αδιάφορα.
Το κορμί έχει απορίες κι όταν οι απορίες έχουν λυθεί
Κάτω απ’ τα γιορτινά υφάσματα και τα αστεία έπιπλα
Των ίδιων χειμωνιάτικων σπιτιών
Τότε το φιλί δεν έχει τίποτα το μυστηριώδες
Κι ο φιλήσυχος Νόμος το τιμωρεί.
(αφιερωμένο στους εραστές των ντελικάτων καιρών)
Η βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμηρ
Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης. Τετάρτη πρωί στο μανίκι του χιονιού. Και δεν με λένε καν Σμίλα///Το 30% των λαχανικών που καταναλώνει ο άνθρωπος πρόκειται να εξαφανιστεί τα επόμενα χρόνια καθώς εξαφανίζονται από τη γη και οι μέλισσες, χάρη στις οποίες όλες αυτές οι ποικιλίες εξακολουθούσαν να υπάρχουν στον πλανήτη///Οι απλές ηδονές είναι το ύστατο καταφύγιο των περίπλοκων – Όσκαρ Ουάιλντ///Απλή ηδονή μπορεί να είναι ένα χάδι στ’ ακροδάχτυλα, ένα ξαφνικό φιλί στο στόμα, ένα βλέμμα λίγο μεγαλύτερης διάρκειας από το κανονικό -και τα τρία ουδέτερα///Μεταξύ πολλών άλλων, αναποφάσιστων///Αληθεύει άραγε πως κάθε είδους πρόοδος επιτυγχάνεται αποκλειστικά και μόνο μέσα από την ανυπακοή και την επανάσταση;///Η νέα πρωτοποριακή αμερικανική εφεύρεση: εσώρουχα που απορροφούν τις μυρωδιές. Λειτουργούν σαν μικρά διυλιστήρια τα οποία μετατρέπουν την κατάλοιπη μυρωδιά μπαχαρικών και οσπρίων σε άρωμα χαβανέζικων λουλουδιών της άνοιξης///Επειδή κάναμε λόγο για επαναστατικές κινήσεις///Λέγεται πως η εγγενής τελειότητα κάθε τρόπου ζωής είναι ο Ατομικισμός. Όταν απομονώνεται, ο άνθρωπος είναι καλός. Σε αυτό συμβάλλει αρκετά το γεγονός πως μέσα στην απομόνωση μπορεί κανείς να απαλλαγεί σταδιακά από τους καταναγκασμούς του///»Όταν πάψεις να φοβάσαι να μείνεις μόνη σου, τότε θα είσαι ελεύθερη» είπε ο μάγος Μιχάλης τινάζοντας με σοβαρότητα το ραβδάκι του πάνω από τον ώμο της ασημένιας στρουθοκαμήλου///Άχρηστη πληροφορία: Προτιμώ το αυτοκίνητο ταχυτήτων από το αυτόματο, τα χρωματιστά γραμματόσημα από τα λευκά αυτοκόλλητα τελών, το πήλινο τσουκάλι από το αντικολλητικό πυρέξ, το μπρίκι από το βραστήρα///Αν γκρεμιζόντουσαν όλα τα κτίρια της πόλης κι έμεναν όρθια μόνο τα μεσαιωνικά μνημεία και τα αγάλματα τότε ο κήπος των θαυμάτων θα ήταν το μεγάλο σπίτι μου///Από την άλλη, πώς να ξεχάσω την παλιά πόλη του νησιού που κάθε φορά με κάνει να θέλω να γίνω σαύρα και να κολλήσω για πάντα στους τοίχους των σπιτιών της;///Στις μέρες μας η τρυφερότητα ζει σε ένα σπίτι με προσελάνινα φλυτζανάκια, ασημένιες κορνίζες με παλιές φωτογραφίες, υφασμάτινα λουλούδια πασπαλισμένα με χρυσόσκονη, μάλλινα πουλόβερ, βεντάλιες και τριχόπτωση///Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα μια εμπνευσμένη πρόποση; Μάλλον κάπου στη δεκαετία του ’90. Από τον Διονύση///Πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσα μια πληθωρική υπόσχεση; Μάλλον πριν μερικές μέρες. Στον εαυτό μου///Μ’ αρέσουν πολύ οι ιστορίες ανθρώπων που μισιούνται θανάσιμα και ξαφνικά ερωτεύονται θανατηφόρα. Έχουν μια άγρια ομορφιά που κάθε συνηθισμένη ερωτική ιστορία αποφεύγει συστηματικά λόγω πρώτου συνθετικού///Είναι γεγονός: οι αισθηματίες μπλέκονται σταθερά σε παλιοϊστορίες. Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση κι ας αλλάξουμε τραγούδι///Η καλύτερη ευχή για το 2009: ας κάνουμε ό, τι μας κατέβει στο κεφάλι!///Φιλιά στα γόνατα///’Η μήπως γονατιστά φιλιά;
[dEUS: Architect (from Vantage Point)]
Νυχτερινή λιμπελούλα στη βροχή
Κρύφτηκα μέσα στο χάρτινο χωνάκι παγωτού καμπανάκι και, αφήνοντας πίσω μου το πράσινό μου δέρμα, φόρεσα γυάλινα φτερά και χώθηκα μέσα στο πακέτο με τα Silk Cut που έμεινε ξεχασμένο στην αριστερή σου τσέπη. Στο μέσον της διαδρομής, έπεσα από του αεροπλάνου την ουρά και προσγειώθηκα σε μια χιονισμένη βουνοκορφή, ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση. Από κει πήρα το δρόμο για το μισοάδειο μπουκάλι της βιβλιοθήκης σου και γλίστρησα στο μπαλκόνι, δίπλα από την τρίτη χαραμάδα του πατζουριού. Κοκκάλωσα από το κρύο περιμένοντας να φανείς. Σκέφτηκα την ξεχασμένη σου ομπρέλα στο πάτωμα κάποιου μαγαζιού κι αναρωτήθηκα τι απέγινε τελικά. Κι αν βρέχει και δεν την πήρες, πώς αντέχεις και βρέχεσαι; Κι αν την πήρες τελικά, κι είσαι στα στεγνά, πώς αντέχεις και δεν με βάζεις από κάτω, με τέτοιο καιρό; Εμπρός, θα ξεπαγιάσω. Είμαι μια λιμπελούλα στη βροχή! Αφύσικα πράγματα.
(Triffids: Raining pleasure)
Ομφαλοσκόπηση με ένα μολύβι ματιών
Βγαίνω στην παγωμένη μέρα Τρίτη και περπατώ δίπλα δίπλα με την κρυσταλλωμένη μου ανάσα. Τα δάχτυλά μου κόκκινα και πονεμένα, παλεύουν με το τζάμι του αυτοκινήτου που αγκομαχάει από το κατακαθισμένο χιόνι της νύχτας. Τα γάντια μου γελάνε μόνα τους μέσα στη ντουλάπα -όποιος δεν έχει μυαλό κρυώνει. Τα βολεύω όπως όπως με την εκχιονιστική μου προσπάθεια και χώνομαι μέσα τσιρίζοντας, στο παραπέντε του κρυοπαγήματος. -10 C ‘ κι ο ουρανός χαμογελά καταγάλανος. Ράθυμη διαδρομή, άσφαλτος που γλιστράει παιχνιδιάρικα, Archive στο ραδιόφωνο, ούτε σκέψη για πρωινό τσιγάρο με το χέρι έξω από το παράθυρο. Ζωή σε frigid slow motion. Καλημέρα πόλη.
Γύρω στις δέκα βγαίνω στο αίθριο του κτιρίου της δουλειάς για τσιγάρο. Κάποιος έχει φτιάξει έναν λιλιπούτειο χιονάνθρωπο πάνω στο πεζούλι. Ο χιονανθρωπάκος γέρνει προς τα εμπρός σα να κρυώνει. Παρατηρώ τα περαστικά αεροπλάνα που φεύγουν ήσυχα γυαλίζοντας μέσα στο ασήμι της κατασκευής τους. Γύρω μου φαντάζομαι κρυστάλλινες λιμπελούλες και διάφανες νιφάδες που στροβιλίζονται χαρούμενα. Ο καφές μου κρυώνει σε χρόνο dt και αδυνατεί να μου ζεστάνει τα δάχτυλα. Σκέφτομαι πως αν πάγωνε ο καπνός μπροστά στο στόμα μου καθώς εκπνέω θα μπρούσα να μαζέψω τα κομμάτια και να χτίσω ένα τσιγαρένιο άγαλμα.
Εξακολουθώ να βλέπω τη ζωή των προηγούμενων εβδομάδων σε flash back. Εμβόλιμες σκηνές πέφτουν μπροστά στα μάτια μου σαν υπονοούμενα διαφημιστικά μηνύματα των τριών δευτερολέπτων. Οι θερμές χώρες ευνοούν τη δράση, δεν αντέχουν το κρυστάλλωμα των εικόνων, βιάζονται. Τώρα που μετακόμισα ζωή έχω το χρόνο και την ευκαιρία να παρατηρήσω όσα συνέβησαν με ψυχραιμία, ψυχροπτική, ψυχρηρεμία (maurochali να μην ακούσω κιχ!). Οι προηγούμενες μέρες μοιάζουν με μια παράδοξη γιγάντια τούρτα που έσπευσα να ολοκληρώσω βάζοντας μέσα τους όλη μου την όρεξη για φαγητό, όλο μου το κέφι για μαγείρεμα, όλη μου την ανάγκη για γεύση, όλη μου τη βιασύνη για δράση, και τώρα που ετοιμάστηκε μπορώ να την κοιτάξω και να κάνω απολογισμό του συνολικού εγχειρήματος. Ιδωμένο σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν, το εν θερμώ κατόρθωμά μου μοιάζει παραμυθένιο. Οι δύο προηγούμενες εβδομάδες ήταν η ιστορία της βασίλισσας των πάγων που, αντιστρόφως ανάλογα, μετατράπηκε σε κοριτσάκι με τα σπίρτα. Και vice versa, κατά βούληση, όσες φορές χρειάζεται.
«Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι χρειάζονται χρόνια για να απαλλαγούν από ένα συναίσθημα. Ένας άνθρωπος κυρίαρχος του εαυτού του μπορεί να δώσει τέλος σε μια θλίψη τόσο εύκολα όσο μπορεί και να επινοήσει μια ηδονή» – Όσκαρ Ουάιλντ. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν οι ιδέες των ανθρώπων που θαυμάζω είναι σοφές ή άστοχες, αν υπερίπτανται των πραγμάτων ή αν καθρεφτίζουν την πραγματικότητα, έστω και όπως αυτή θα έπρεπε ή θα μπορούσε να είναι. Κι αυτό όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Η απάντηση δεν ξέρω ακόμα ποια είναι, κι αναρωτιέμαι αν θα την ανακαλύψω ποτέ.
Κοιτάζω γύρω μου και διαπιστώνω πως το καλοκαίρι αργεί δραματικά. Προς το παρόν μεσουρανεί ο χειμώνας και διεκδικεί την αποκλειστικότητα πολλών εποχών μέσα στο συνολικό χρόνο. Αναζητώ την updated ταυτότητά μου. Παλιότερα ήμουν η βασίλισσα της μπουγάτσας, αμέσως μετά η βασίλισσα του κίτρινου νερού, πριν λίγο έγινα η βασίλισσα των πάγων, τώρα είμαι η υπηρεσιακή βασίλισσα του Ποτέ Ποτέ. Κινούμαι σε ένα αόριστο μεσοδιάστημα του χρόνου που δεν υπάρχει πραγματικά, γιατί είναι απλώς μια αίθουσα αναμονής που οδηγεί σε έναν καινούριο χώρο ζωής και σκέψης στον οποίο δεν έχω ξαναπάει ποτέ και καθόλου δεν φαντάζομαι τι έχει μέσα. Είμαι χαρούμενη μα και κάπως λυπημένη. Εύχομαι να είναι φιλόξενος ο επόμενος τόπος του χρόνου και να με βοηθήσει να λειτουργήσω μέσα του με τρόπο θετικό. Τίποτα δεν είναι παράξενο τελικά στις σκέψεις των ανθρώπων. Ούτε καν αυτή η αυτόματη εναλλαγή θλίψης και χαράς μέσα στο ίδιο βιωματικό καρέ. Όλα έρχονται φυσικά, σαν μια ζωγραφιά που γίνεται μουτζούρα κι αφήνει χώρο για καινούρια σχέδια. Άλλωστε, post coitum omne animal triste est. Τα σέβη μου.
[Archive (Directed by Meta Akkus*): Again]
Αναδρομικά τέλη
(The Magnetic Fields: Too drunk to dream)
«Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι,
που δεν φτάνω…»
(Ramones: Somebody put something in my drink)
Δρακόντεια μέτρα
Δευτέρα, 5 Ιανουαρίου 2009. Απίστευτες στιγμές από το πρόσφατο παρελθόν επανέρχονται σαν θραύσματα βιτρίνας στο νου μου κι άλλοτε περνάνε ξυστά, άλλοτε με πετυχαίνουν στα μάγουλα σαν χαστούκια και βαράνε στο ψαχνό. Σήμερα, οι μέρες που μόλις πέρασαν φαντάζουν τόσο σύντομες και βιαστικές που αναρωτιέμαι μήπως ανακάλυψα μια έκτακτη διάσταση του χρόνου όπου όλα συμβαίνουν σε σύμπτυξη και αστραπιαία///Οι μεγαλεπίβολες αποφάσεις είθισται να λαμβάνονται πάνω σε συμβολικές ημερομηνίες. Πρώτες μέρες του χρόνου και ξεκινώ το μήνα γεμάτη ελπίδα πως φέτος θα είμαι καλύτερος άνθρωπος από πέρυσι. Από κάθε άποψη. Και πως, με κάποιο μαγικό τρόπο, μπορεί και να τα καταφέρω///Από τις κόκκινες λιακάδες σης παραθαλάσσιας πατρίδας χώνομαι στα παγωμένα, λευκά τοπία της αλλότριας βόρειας γης. Είναι μυστήριος ο τρόπος που ο κόσμος κατορθώνει να είναι πάντοτε όμορφος. Και συχνά ιδιαίτερα ενθαρρυντικός, ειδικά για κάτι αμετανόητες ψυχές που αμφιβάλλουν διαρκώς για τα πάντα///Το αγαπημένο μου ζώο νόμιζα πως ήταν κάποιο πουλί αν όχι ο σκύλος. Τώρα που μπήκε το νέο έτος και μεγάλωσα λίγο, κατάλαβα πως είναι η στρουθοκάμηλος. Άλλο ένα σημείο που επιδέχεται βελτίωσης πάνω μου. Για ευνόητους λόγους///Πώς γίνεται να κατορθώνει κανείς να στριμώξει τόσο τεράστια αποθέματα τρυφερότητας κι αγάπης μέσα σε δυο βδομάδες; Τον υπόλοιπο καιρό πού κρύβεται όλη αυτή η στραγγαλισμένη ανάγκη;///
Όσο μακριά και να είσαι, εγώ σ’ αγαπώ///Η Αθήνα είναι γεμάτη υπέροχα συνθήματα. Οι τοίχοι των βαμμένων κτιρίων της με βοηθούν να ερωτεύομαι τις γωνιές των δρόμων με τεράστια ευκολία. Η Αθήνα με κάνει πρόθυμη γιατί ξέρει πώς να με ωθεί///Μέσα από τους μώλωπες των χαστουκιών της βρίσκει τρόπο να μου χαϊδεύει το πονεμένο μάγουλο και να μου καταπραΰνει τον καημό. Ειδικά μετά τα μεσάνυχτα, που η ζωή παραπαίει βουλιάζοντας στο κίτρινο///»Δεν φοβάσαι να μείνεις μόνη;»-«Όχι. Αν δεν έχω αυτό που θέλω προτιμώ να μην έχω τίποτα.»-«Κι αν δεν βρεθεί κάτι καλύτερο μετά;»-«Πάντα βρίσκεται!» – Κουβέντες μεγάλων γυναικών που λατρεύουν τα Gucci, τα Prada, τα ταξίδια και την ειρήνη///Αν καταφέρνει κάποιος να αντιμετωπίζει τους άλλους σαν απλά αξεσουάρ της ζωής του τότε σίγουρα οφείλει να ντύνεται με τόση κομψότητα που να μην αφήνει κανένα περιθώριο για αμφιβολίες ή κριτικές///Η λεπτεπίλεπτη κομψότητα της μέσης καμουφλάρει στο έπακρο το εσωτερικό μακελειό των συναισθημάτων///Μερικές φορές δεν ξέρω τι να πω///Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό -νομίζω πως κάπου βαθιά μέσα μου θαυμάζω πάντοτε όσα κατορθώνουν να με αφήνουν άναυδη///
Πάντοτε ένιωθα πως με μερικούς ανθρώπους δεν είναι δυνατόν να γίνω απότομη, σκληρή ή βίαιη. Θα ήταν αφύσικο και ξένο για μένα. Αδιανόητο και ακατόρθωτο. Ό,τι κι αν έκανε, π.χ, η μητέρα μου ή ο καλύτερός μου φίλος, όσο ακραίο και να ήταν αυτό, θα μπορούσα μόνο να εκφράσω τη διαφωνία μου με ήπιο και συγκρατημένο τρόπο. Σχεδόν με αίσθημα προσωπικής ενοχής. Λόγω ιερότητας των προσώπων και προσωπικής τοποθέτησης απέναντι σε αυτά τα ιερά πρόσωπα. Κι επειδή δεν θα μπορούσα διαφορετικά. Εξακολουθώ να το νιώθω και νομίζω πως αυτός ο σεβασμός -ή μήπως δέος;- δεν θα αλλάξει ποτέ μέσα μου///Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω πόσο ωραίο είναι να μιλάς με ρήσεις σπουδαίων ανθρώπων. Η Μαλβίνα το έκανε συστηματικά. Τώρα που έπεσαν στα χέρια μου οι αφορισμοί του Όσκαρ Ουάιλντ αρχίζω να καταλαβαίνω τη χρησιμότητα και το νόημα της μίμησης///Στράτο, σ’ ευχαριστώ///«Είναι άδικο για τον άλλον αυτό που κάνεις» – Καλά τα λες. Εμένα και την εκ γεννετής αυτοκαταστροφική μου αδικία όμως μας σκέφτηκε κανείς ή μήπως μόνο τα άδικα των άλλων βλέπουμε;///Με απολύτως ηθικό τρόπο αρμόζει να φέρεσαι μόνο σε όσους σε κάνουν να πλήττεις αφόρητα και δεν σημαίνουν και πολλά για σένα – Όσκαρ Ουάιλντ///Κάτι σαν το σημερινό politically correct attitude///Φέτος δεν έφαγα ούτε ένα μελομακάρονο, κι ούτε έναν κουραμπιέ. Τις αντίστοιχες θερμίδες τις έφερα πίσω υπό μορφήν υπέρβαρου λόγω αποθηκευμένης τεκίλας. Τώρα ξεκινάω μια αισιόδοξη περίοδο γενικής δίαιτας, ψυχραιμίας κι εγκράτειας. Πλήρης αναμνήσεων και χορτασμένη από όλα///Μακριά από απερίσκεπτες αδικίες και παρεκτροπές οιουδήποτε είδους. Σαν καλός και σοβαρός άνθρωπος///(Μιχάλη, σε πεθύμησα!…)///Καλή χρονιά σε όλους, σοβαρούς κι ασόβαρους, μικρούς και μεγάλους, ευσυγκίνητους και ασυγκίνητους, αποφασισμένους κι αναποφάσιστους, δειλούς και τολμηρούς///Καλή χρονιά και πιο δίκαιη, όπως και νά’ χει.
(The Ex: State of shock)
Περί εορτών και άλλων δεινών
Γαλάζιες, τσουχτερές μέρες και νύχτες ποτισμένες με το λάλον ύδωρ. Στην περίπτωσή μας το εορταστικό δέος φέτος στολίστηκε με λευκά μαλλιά κουβάρια και ακροβατεί γενναία στα κλαδιά μιας λεμονιάς βαρέων βαρών///13η μέρα γιορτής και παράδοσης στην τύχη του πρωτάρη που δεν ξέρει πώς παίζουν αλλά επιμένει να συμμετέχει στις μαυροκόκκινες πιθανότητες μιας αμφίβολης ρώσικης ρουλέτας///Ο χαμένος τα παίρνει όλα: παραμάσχαλα, και φεύγει -μερικές φορές κακήν κακώς, όλα όμως μέσα στο παιχνίδι είναι, και μάλιστα με το νόμο///Delirium tremens τα πρωινά όπου ο εξωτερικός κόσμος συνεχίζει να κινείται με μια φυσιολογικότητα που μοιάζει τόσο αφύσικη όσο και η ανατολή του ήλιου από κάποια φανταστική δύση///Την ίδια στιγμή, ο εσωτερικός κόσμος εξακολουθεί να αναρωτιέται για όλα και να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του με όσο λιγότερο τρέκλισμα γίνεται///Μερικές φορές η ζαλισμένη ζωή είναι πολύ ωραία///
Το μοιραίο των αποτελεσματικών αποφάσεων οφείλεται στο ότι παίρνονται πάντα πολύ καθυστερημένα – Όσκαρ Ουάιλντ///Η τσαντισμένη Χιονάτη μου σφύριξε προχθές στο αυτί πως πρέπει επιτέλους να κάνω αυτό που πρέπει και να σταματήσω να καθυστερώ σε στάσεις///Τι ακριβώς πρέπει, Χιονάτη μου;///Πρέπει και θέλω: δύο ρήματα που σπέρνουν τη σύγχιση στο εορταστικό πρόγραμμα των ημερών///Ονειρεύτηκα πως πέταξα στο παράθυρο ενός ψηλού κτιρίου και μπήκα από το παράθυρο σε ένα συγγενικό διαμέρισμα. Εκεί με περίμενε κάποιος που ένιωθε για μένα οργή και ένας άλλος που ήθελε να με αγκαλιάσει. Αντιμετώπισα και τους δύο τους με την αδιαφορία του ανθρώπου που δεν διέπεται από την παραμικρή σοβαρότητα///Το alter ego μου βρυχάται στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, στριμωγμένο///
Οι αισιόδοξες μέρες ξεκινούν με ένα ειρωνικό χαμόγελο, ενώ οι απαισιόδοξες νύχτες καταλήγουν στο κρεββάτι με ένα μελαγχολικό χασμουρητό. Και τα δύο είναι ζήτημα πόζας///Είναι προτιμότερο να παίζεις δίκαια όταν στα χέρια σου κρατάς τα χαρτιά που κερδίζουν. Ειδικά λίγο μετά την Πρωτοχρονιά του 2009///Σε κάποιο άλλο όνειρο, σου πρόσφερα μια λευκή πιατέλα με γλυκά, την οποία μου επέστρεψες μετά από λίγο με μια σπασμένη άκρη. Το πορσελάνινο κομματάκι που έλειπε ήταν σχεδόν ασήμαντο, χάλαγε όμως την αρτιότητα του σκεύους και άλλαζε κάπως τις ισορροπίες των καιρών///Το νεαρό ζευγάρι που παρακολουθώ στέκεται στο βάθος του μαγαζιού και κουβεντιάζει κάπως έντονα. Μετά από λίγο, εκείνος σκύβει προς το μέρος της και της δίνει ένα φιλί. Η λήψη είναι κινηματογραφική, χωρίς ήχο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνο το φιλί με έκοψε στα δύο///Όταν αγανακτείς μαζί μου, ακόμη κι αν έχω πέρα για πέρα άδικο, I feel like a motherless child///Μετά, έρχομαι στα συγκαλά μου, αναγνωρίζω ολόψυχα το λάθος μου, ζητώ συγγνώμη κι ετοιμάζομαι δυναμικά για το πανομοιότυπο επόμενο σφάλμα///Όταν πάψουν τα σφάλματα θα αρχίσω να πεθαίνω από πλήξη///Καλή χρονιά, γεμάτη selfconfident καλοκαίρι κι όμορφα λάθη.
(ΟPAL: Happy nightmare baby)
Thethreewishes's Weblog 