Να σου πω ένα παραμύθι;

 

Είμαι το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Σου λέω ναι κι εννοώ όχι. Μου λες όχι κι εννοείς ναι. Είναι εξουθενωτική η ανίχνευση των ορίων μας πίσω από μια φωτισμένη βιτρίνα. Κι εμείς πια πολύ μεγάλοι για πειράματα και δοκιμές. Μόνο για παραμύθια παραμένουμε στην κατάλληλη ηλικία, και το ξέρεις///Χαμηλώνω τα φώτα του ουρανού στο μπαλκόνι μου, ως άλλη Χαλιμά, κι αποκοιμίζω ένα παιδικό όχι στην αγκαλιά ενός ενήλικου ναι με γεύση φράουλα///Σου λέω πως θέλω να γίνω ένα με τα σκουπίδια, να ξαπλώσω πάνω στους λευκούς σάκους και να πάρω την άχρηστη μορφή μιας μάζας που ανακατεύει περιττά και ληγμένα αντικείμενα χωρίς τρέχουσα  αξία///Μου λες πως είμαι πάνω απ’ όλους, με κάνεις και χαμογελώ σαν κολακευμένη Σταχτοπούτα///Ναι. Νιώθω πως βρίσκομαι ψηλά, πολύ ψηλά, στην κορυφή των σάκων με τα σκουπίδια, κι εδώ θα παραμείνω ως τις δώδεκα τα μεσάνυχτα, τρυφερό μωρό μου///Οι μεγάλοι άντρες είναι άραγε τα λόγια ή οι πράξεις τους; Και τι ακριβώς να σημαίνει «μεγάλοι άντρες»;///Μήπως απλώς και μόνο μεγάλες αυταπάτες;///«Μπορώ να τροφοδοτώ τις αυταπάτες σου;» ρώτησε το αγόρι της διπλανής πόρτας. «Μπορώ να χωθώ στην τσέπη του πουκαμίσου σου;» ρώτησε το κορίτσι της διπλανής πόρτας. «Ναι, αλλά χωρίς να αγγιχτούμε πιο πολύ!», συμφώνησαν///«Μα έτσι ακριβώς γεννιέται ένας έρωτας», σκέφτηκαν μειδιώντας οι δώδεκα Θεοί της σοφίτας την ώρα που οι δυο θνητοί αγκαλιάζονταν ανύποπτοι στο ισόγειο, δίπλα από τον μεγάλο κάδο σκουπιδιών που είχε μεταμορφωθεί σε κολοκύθα///Ονειρεύτηκα ένα κοριτσάκι που στεκόταν ακίνητο στο μέσον μιας βαμβακοφυτείας κρατώντας στο χέρι της ένα μεγάλο ρόδι. Το χωράφι ήταν ολόλευκο, το φόρεμα του κοριτσιού καφετί. Ο ήλιος έλαμπε κιτρινωπός πίσω από τη λιγνή φιγούρα της και το ρόδι έσταζε βυσσινί ζουμιά κατά μήκος του χεριού της, από την παλάμη μέχρι τον αγκώνα///Γιατί όλα τα σκυλιά που γνωρίζω τελευταία τα λένε Μάρκο;///Νιώθω πως γύρω μου έχω χτίσει ένα ισχυρό κέλυφος που δεν το διαπερνά τίποτα απολύτως///Το κέλυφός μου μοιάζει με λευκή πανοπλία ή με κουκούλι πεταλούδας που προς το παρόν δεν είναι παρά ένα σκουλήκι το οποίο θα συνεχίσει να εκκολάπτεται για τα επόμενα εκατό χρόνια///Ή ένας κύκνος που μέσα του κρύβει το γνωστό λυπημένο ασχημόπαπο///Τα βράδια ασχολούμαι ενδελεχώς με την παρασκευή σπιτικού χαλβά με αραβικό σιμιγδάλι, τρίμματα πορτοκαλιού, ξυλάκια κανέλλας, καρύδια και σταφίδες και σκέφτομαι τον Χάνσεν και την Γκρέτελ///Τα πρωινά καπνίζω την ημερήσια μου ποσόστωση από το χθεσινό πακέτο και πιάνω ετοιμόρροπες φιλίες με τις γόπες που βάζω για τελευταία φορά στο στόμα μου λίγο πριν τις εκτοξεύσω άσπλαχνα, σαν κακιά μάγισσα, στην τρεχάτη άσφαλτο της συνήθους διαδρομής μου///Φαγούρα///Τις νύχτες βλέπω χημικά όνειρα μιας χρήσεως, με παράξενα κοριτσάκια μέσα σε παραμυθένιες βαμβακοφυτείες που βάφουν τα χέρια τους κόκκινα ή εφιάλτες με τον κακό λύκο που τελικά το βάζει στα πόδια και προσφέρει μια νέα, εναλλακτική εκδοχή ως λύση στο αιώνιο παραμύθι///Πώς δεν το σκέφτηκα πιο πριν; Ο λύκος τρέπεται σε άτακτη φυγή, η Κοκκινοσκουφίτσα μένει με το καλάθι στο χέρι, ο κυνηγός δεν έχει λόγο να βιαστεί και η γιαγιά πεθαίνει από την πείνα στην καλύβα///Η Χιονάτη νηστεύει για το Πάσχα και κρατά σε απόσταση ασφαλείας τους επτά νάνους ενώ η Αλίκη δεν πιστεύει πια σε θαύματα, οπότε παίρνει τῶν ἱματίων της και ξεκινά για μια άλλη, Έρημη Χώρα///Ο δε Κοντορεβιθούλης κρύβεται πίσω από την τρωική ασπίδα του και αποφεύγει δια παντός τον τρομακτικό γίγαντα, μιας και αποφασίζει να είναι απλώς και μόνο ένα φοβισμένο παιδί που προτιμά να αφήσει τους ηρωισμούς για κάποιο άλλο, πιο γενναίο παραμύθι///Το maurochali εξαφανίστηκε ξανά και λέω να βγω σαν την κακιά μητριά στο καραμελωμένο καλντερίμι να βάλω μια φωνή μπας και γυρίσει///Ο Πήτερ Παν παραδέχτηκε επιτέλους τον έρωτά του για την Τίνκερμπελ και μετοίκησαν μαζί σε έναν άγνωστο πλανήτη όπου πιάσανε φιλίες με τον Μικρό Πρίγκιπα. Τώρα περνούν τις έναστρες νύχτες τους λέγοντας Παραμύθια Χωρίς Όνομα ενώ στον κήπο τους καλλιεργούν κόκκινα τριαντάφυλλα με ανθρώπινες φωνές///Σε λίγο θα γίνω η Βασίλισσα των Πάγων και θα επιστρέψω στο κρυστάλλινο βασίλειό μου. Εκεί θα με περιμένουν η Χιονούλα κι η Ροδούλα κρατώντας ένα πλούσιο μπουκέτο γκριζωπούς κρίνους και κοκκινόμαυρες τουλίπες///Ώρα να πηγαίνω τώρα, πρέπει να βιαστώ. Αλλιώς κινδυνεύω να με βρει η νύχτα στο δρόμο και να συναντήσω τον πράσινο δράκο με τη φαρμακερή γλώσσα και τα μάτια που πετάνε φωτιές. Κι αυτό δεν πρέπει να συμβεί, γιατί είμαι επιρρεπής στους παράξενους έρωτες και στις επικίνδυνες σχέσεις///Πίσω από το μωβ ηλιοβασίλεμα της Πέμπτης με κρυφοκοιτάζει πονηρά η γνωστή σαρδόνια αλεπού///Τα σέβη μου.

—

 

 

 

 

 

(The Little Prince)