Ευγενείς διάλογοι/Τα όρια της ταπείνωσης

Πού είναι το τέρμα της ταπείνωσης και του εξευτελισμού ενός ανθρώπου; Πότε καταλαβαίνει κάποιος ότι έφτασε στο έσχατο σημείο του;///Δεν έχουν τέρμα αυτά. Όσο ζει ο άνθρωπος τόσο σπρώχνει τα όρια λίγο πάρα πέρα, όλο και πιο κει, λίγο ακόμα///Υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται έτσι///Επειδή υπάρχουν και κάποιοι που δεν είναι δειλοί. Αυτοί όμως είναι τόσο λίγοι που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα των πολλών///Θα μπορούσα να μισήσω από ζήλεια έναν δειλό. Επειδή δεν προκαλεί τη μοίρα του///Δεν υπάρχει μοίρα. Δειλία υπάρχει όμως. Οι δειλοί δεν είναι ποτέ αξιοζήλευτοι///Οι δειλοί είναι αξιοζήλευτοι γιατί μέσα τους δεν ζει το σκουλήκι που ροκανίζει τους τολμηρούς///Ηττοπαθής άποψη. Στάση συμβιβασμένου ανθρώπου. Η ηρεμία δεν πρέπει να συγχέεται με την παραίτηση///Η αισθηματολογία με αηδιάζει. Προτιμώ τη χειμερία νάρκη///Η νωθρότητα σκοτώνει. Ποτέ δεν βγήκε κάτι καλό από απόψεις σαν αυτήν///Η νωθρότητα είναι η εκκόλαψη μιας αλλαγής///Όταν είναι περιστασιακή. Όταν είναι απλώς το προηγούμενο στάδιο της δράσης. Αλλιώς είναι απλός αγωγός για τη διευκόλυνση της ταπείνωσης και του εξευτελισμού///Η δράση προϋποθέτει σιγουριά///Η σιγουριά είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Δεν κερδίζεται τζάμπα///Κουραστικά όλα αυτά. Ειδικά αν δεν σιγοκαίει πίσω τους μια ελπίδα///Το σοβαρό πρέπει να διαχωρίζεται από το ανάξιο. Όταν γίνει αυτό όλα γίνονται απλούστερα///Γίνεται η παραίτηση ελπίδα;///Γίνεται///Όλα γίνονται;///Όλα. Ειδικά όσα θεωρούνται απίθανα. Αυτά είναι τα πιο πιθανά///Ευχαριστώ///Τα σέβη μου.

Κι ένα αριστούργημα εδώ!