Beautiful strangers

 Υπήρχαν κάτι εποχές γεμάτες, αστείρευτα πληρωτικές///Όμορφοι άγνωστοι της καθυστερημένης εφηβείας μας, στριμωγμένες πλάτες στον O’ Quiero μιας επαρχιακής παραλίας τις νύχτες του καλοκαιριού, με την πανσέληνο να ταξιδεύει μέσα από τις λεμονιές και πάνω από τα τραπεζάκια με τους λεπτεπίλεπτους αγκώνες που ακούμπαγαν δειλά στις άκρες τους///Αγορίστικα φανελάκια με εξυπνακίστικες επιγραφές, αρωματισμένες μασχάλες κάτω από τους φλούο προβολείς της ζεστής μας μέθης, χαμόγελα της στιγμής και χαριτωμένα βλέμματα της ωραίας μας απερισκεψίας///Συνομωσίες της στιγμής κάτω από την απρόσμενη πίεση ενός διπλανού αγκώνα///Μάχες γεννημένες από την κίνηση των σωμάτων που αφήνονταν ευτυχισμένα στη φιλαλήθεια μιας απλότητας μοναδικής και ανεπανάληπτα ερεθιστικής, ολότελα δικής μας///Δάχτυλα που πασπάτευαν στα τυφλά, πάντοτε πάνω από τα ρούχα, εκείνο που πρωτίστως ευχόντουσαν να αγγίξουν ολόγυμνο και θερμό///Η όρεξη γιόρταζε ακόρεστη τα καλοκαίρια///Εκείνες τις νύχτες που τα ορεκτικά που την καλόπιαναν ήταν απλώς και μόνο στοιχειώδη, ενδεχομένως και ευτελή μέσα στην περιορισμένη λειτουργία τους///Θερμές στιγμές τριβής των σωμάτων που απολάμβαναν όλως τυχαίως μια προσωρινή εγγύτητα δίχως μέλλον μα εντούτοις με ένα εξαίσιο παρόν///Σε είδα απόψε, αλλά και το άλλο Σάββατο εδώ!///Αυτά θυμάμαι και μελαγχολώ στην εποχή της απάθειας και της νευρικής ανορεξίας///Αυτά σκέφτομαι και με πιάνει κάτι σαν παραίτηση ή γήρας///Τις καμπύλες των χαδιών μιας νιότης που επαρήλθε ανεπιστρεπτί, αθώας και πανελεύθερης, πανούργας καθώς έκλεβε μυστικά την αθανασία από τα ποτήρια μας και τα κότσια από τις καρδιές μας///Την αναστάτωση μιας ιδέας, μιας εμμονής, ενός μισονεύματος, μιας ματιάς από την απέναντι πλευρά της μπάρας///Που δεν ήθελε τίποτε πάρα πάνω να πει από αυτό που έλεγε χωρίς καν να κομπάζει: «σε ακουμπάω άρα υπάρχεις, μείνε εδώ και άσε με πάνω σου για λίγο»///Πάνε πια αυτά τα θέατρα του πολέμου των αισθήσεων, τώρα οι συνεννοήσεις είναι ανώνυμες και οδυνηρά στεγνές///Τα κορμιά με ονοματεπώνυμο είναι εκτός μόδας, δε ρωτάω να μάθω τ’ όνομά σου, δε με νοιάζει ποιος είσαι κι από πού///Τα αγκαλιάσματα των χεριών και της σκέψης μοιάζουν με αερόμπικ -επ’ ουδενί με εναγώνιους αναστεναγμούς///Οι εντυπώσεις είναι ανώνυμες και οριοθετημένες///Οι λέξεις όνειρο, αύρα, σκιά, ιδέα, είναι πλέον ντεπασέ///Οι όμορφοι άγνωστοι της εποχής μου φυλάνε πια τα νώτα τους, ενδεχομένως όπως κι εγώ///Πού πια καιρός και όρεξη στις μέρες μου ν΄αγγίξεις τρεμουλιάζοντας μια ξένη πλάτη///Πού πια τα κότσια που αψηφούσανε το φόβο και τραβούσαν τη ζωή σαν τους μαγνήτες, πανέτοιμα για ένα ευπρόσδεκτο μετά///Πού πια οι άφοβες ματιές που επικύρωναν τις δυνατότητες της εύφλεκτης φαντασίας και μας ωθούσαν μπροστά///Μπορεί απλώς να μεγαλώσαμε///Άρα, πού πια καιρός…///Τα σέβη μου.

(Στη φωτογραφία είναι η όμορφη Κ., φωτογραφημένη από την αστείρευτη Φ.)