Tune Yards in Brussels: Backvocals & Εxperimental easy going attitude
-Πρέπει να ξεκινήσουμε να παίζουμε, νομίζω όμως πως το κεφάλι μου δεν είναι καλά βιδωμένο στη θέση του.
(Πιάνει με τα χέρια το κεφάλι της, το στρίβει και το βάζει στη θέση του)
-Πώς λέγεται το «Αwkward» στη γλώσσα σας?
(Πετάγονται διάφοροι από το κοινό, της αρέσει όμως μόνο μία μετάφραση)
– Οκ, θα κρατήσω το «Mal à l’ aise».
(Χειροκροτήματα)
-Το Λονδίνο είναι όμορφη πόλη. Όχι όμως τόσο γοητευτική όσο οι Βρυξέλλες. Χαίρομαι που είμαστε εδώ απόψε, μαζί σας!
(Κι άλλα χειροκροτήματα, γιατί τα ψέμματα πιάνουν σε δημόσιους χώρους)
–Τώρα θα παίξουμε το τελευταίο μας τραγούδι. Ω, Θεέ μου, να το πω καλά…
(Το λέει καλά, υποκλίνεται και κατεβαίνει από τη σκηνή. Η συναυλία τελειώνει και ο κόσμος τρέχει στο βεστιάριο και μετά στο δρόμο. Εμείς πάμε για μπίρες, εκείνη δεν ξέρω πού… Η νύχτα συνεχίζεται στα Τούρκικα και μοιάζει με στημένο παιχνίδι)
(Φωτό Φ. Μ.)
Posted on 17 Φεβρουαρίου, 2010, in 1 and tagged Εκκρεμότητες, Προσωπικά κι απρόσωπα. Bookmark the permalink. 6 Σχόλια.
Thethreewishes's Weblog 
Μου έχει λείψει μια συναυλία!…
Τι έγινε μετά?
Τη νύχτα εννοώ.
@Time
Συνεχίστηκε με folk pop experimental στιγμιότυπα, συνεχίζοντας πιστά το πνεύμα της συναυλίας.
Σ’αγαπώ Merril Garbus! Άντε και στην επόμενη συναυλία … κατά προτίμηση στο ΑΒ όμως και όχι στο ΒΟΤΑ.
@Tραβηχτή
Θα βγάλω για τον μεσιέ Μπρένταν, λοιπόν. Παρόλο που πάλι στο Botanique είναι.
Μερσί για το ορθογραφικόν, καλή μου. Μερικές φορές δεν παίζομαι ε?… 🙂
«τα ψέμματα πιάνουν σε δημόσιους χώρους»
Σε δημόσιους χώρους, όπως τα μπλογκς ένα πράμα.
@Penelope Cruz
Ναι, κάπως έτσι.