Μόνο να σε βλέπω, μόνο αυτό μπορώ

Τελειώνει και αυτός ο Αύγουστος κι εγώ μόλις τον αρχίζω///Ως συνήθως, εκτός τόπου, χρόνου και εποχής – τα γνωστά///Αυτό το καλοκαίρι είναι παράξενο///Δεν μοιάζει με κανένα άλλο///Φλερτάρω με την ομορφιά συνειδητά και αφοσιωμένα, όμως η απόλαυσή μου είναι και λιγάκι επώδυνη, έχει πάντα κάτι μελαγχολικό, κάτι που μέσα του κρύβει ένα είδος λύπης///Ή επίγνωσης///Την ώρα που ξέρω ότι ζω κάτι μαγικό, την ίδια ώρα, εξαιτίας του, μελαγχολώ λίγο///Γλυκά, τρυφερά και εντελώς μοναχικά///Όπως αρμόζει σε κάθε περίπτωση σε μια ωραία λύπη, που έπεται μιας αιφνίδιας χαράς///Για όσα είναι και δεν θα είναι, για κάποια που (νόμισα πως) ήταν μα ενδέχεται να μην είναι, για όσα είπα πως θα είναι αλλά ενδέχεται να μην ήταν καν///Παιχνίδια με τους χρόνους, με τους όρους και με τα ενδεχόμενα///Παιχνίδια με τον εαυτό μου///Αύριο, στο νησί, ελπίζω να μάθω τα πάντα για τα τελευταία πανηγύρια του καλοκαιριού///Λατρεύω τα νησιώτικα γλέντια στα χωριά///Μακριά από τη φούρια της πόλης, με θέα τα μαύρα βουνά και τις κοιλάδες, διάσπαρτες από μικρά σπιτικά φωτάκια///Χέρι χέρι με αγνώστους που γλεντάνε με χορούς γαϊτανάκια, που χαμογελούν με ευγνωμοσύνη όταν τους χαμογελάσεις με ζεστασιά, που λυγίζουν τη μέση σαν να λύγιζαν κλωνάρια, που κάνουν πρόσχαρα λίγο πιο κει στο πεζούλι για να βγει μία ακόμα θέση, που ενώνονται///Μου βγάζουν μια όρεξη για ζωή, μια χαρά απερίγραπτη κι εντελώς ιδιαίτερη όλες αυτές οι τοπικές μαζώξεις///Ίσως επειδή από γεννησιμιού μου δεν κατάφερα να ανήκω για πολύ σε έναν τόπο///Στις όμορφες γιορτές μπαίνω πάντα σαν τον κλέφτη που διψά///Και που μόλις βρεθεί στην ξένη κάμαρα δεν νοιάζεται για τα ασημικά, παρά μόνο για τη βυσσινάδα μιας υπέργηρης θείας, παραδοσιακής νοικοκυράς, που τυλίγει με τούλια το στόμιο του μπουκαλιού κι αφήνει το νέκταρ να ψηθεί στον αυγουστιάτικο ήλιο///Αυτή την παλιά, την ωραία θέλω να πίνω///Αυτήν αναζητώ///Αυτή μου λείπει///«Σου αρέσουν τα πανηγύρια επειδή είσαι για τα πανηγύρια», μου είχε πει μια φορά κάποιος που ισχυριζόταν πως με γνώριζε καλά///Δεν χαλάστηκα, τουναντίον///Όπως λέει και μια ψυχή «έχω ταλέντο στη σχιζοφρένεια», όλα τα αντέχω///Κι έπειτα είχε δίκιο ο σοφός///Είμαι πράγματι το κορίτσι της χαράς, του γέλιου, του γλεντιού, της καλής παρέας, όλοι το ξέρουν///Εκείνο που δεν σκέφτηκε, ο βιαστικός, είναι πως το τσίρκο είναι η πιο μελαγχολική επιχείρηση που επινόησε ο ανθρώπινος νους, κι αυτό τα λέει όλα///Παρόλες τις εκφάνσεις///Ανάμεσα στον κόσμο που χορεύει, τρώει, πίνει και μεθά, μου αρέσει πολύ να κοιτάζω τα παράθυρα των σπιτιών στις άκρες της πλατείας///Να βλέπω τους ανθρώπους που παρακολουθούν το γλέντι κρεμασμένοι στα περβάζια τους, που κάνουν χάζι ήσυχα και σιωπηλά///Λίγο πιο πέρα///Λατρεύω αυτή την παιγνιώδη αντίφαση της πλατείας και των φωτισμένων παραθύρων του αμφιθεάτρου της///Στο κάτω κάτω όλοι στην ίδια γιορτή ανήκουμε, μπορούμε να κοιταζόμαστε για λίγο στα μάτια///Το επόμενο πρωί ξέρω πως οι πάγκοι με τα παιχνίδια, τα σουβλάκια, το μαλλί της γριάς δεν θα υπάρχουν///Και πως από τη σκηνή ο τραγουδιστής με το λευκό κοστούμι θα λείπει///Τα παράθυρα θα ξανανοίξουν φυσικά///Όχι όμως πάνω από το ίδιο ιδρωμένο πλήθος, όχι με την ίδια ωραία περιέργεια του γιορτινού απρόβλεπτου///Όλα αυτά τα σκέφτομαι τη στιγμή που ανάβει η γιορτή και τα πράγματα συμβαίνουν///Όταν το γλέντι είναι στο φόρτε του και όλα στροβιλίζονται///Όταν ζούμε σε ένα θαύμα///Όταν μια παράξενη αγάπη μας κρατά από τη μέση και το νου, και μας γλυκαίνει το πιο μέσα///Είπαμε όμως///Την ώρα που ξέρω ότι ζω κάτι μαγικό, την ίδια ώρα, εξαιτίας του, μελαγχολώ λίγο///Γλυκά, τρυφερά και εντελώς μοναχικά///Όπως αρμόζει σε κάθε περίπτωση σε μια ωραία λύπη, που έπεται μιας αιφνίδιας χαράς///Για όσα είναι και δεν θα είναι, για κάποια που (νόμισα πως) ήταν μα ενδέχεται να μην είναι, για όσα είπα πως θα είναι αλλά ενδέχεται να μην ήταν καν///Για κάθε πανηγύρι του καλοκαιριού που ανασαίνει και γελά, λίγο πριν περάσει για πάντα///Φυσιολογικά πράγματα///Αστείες καταστάσεις///Τα σέβη μου.