Fast food αισθήματα

– Έχω ξανάρθει σε αυτό το όνειρο. Το θυμάμαι από παλιά.

– Ναι, τότε όμως ήταν καινούρια όλα εδώ μέσα.

– Αναγνωρίζω τα σπίτια, τα δωμάτια, τη μυρωδιά των σωμάτων.

– Πώς μύριζαν τα σώματα;

– Ξινό ιδρώτα, ανθρωπίλα, βιασύνη. Κι εκείνη τη μυρωδιά που ρουφάς μόνος σου αργά το βράδυ πάνω στα δάχτυλά σου, ή κάποια άλλη ώρα πάνω σε ένα άλλο κορμί -το άρωμα των μυστικών σημείων.

– Γιατί πηγαινοέρχεσαι διαρκώς σε αυτό το όνειρο; Γιατί επιμένεις τόσο;

– Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Ούτε και τι σήμαινε όλο αυτό. Τα κτίσματα, το χρώμα, η αίσθηση βιασύνης… Ειδικά αυτή η παράξενη αίσθηση βιασύνης.

– Ξέχασες τον άντρα που ζούσε κάποτε μέσα στο σπίτι.

– Δεν θυμάμαι το πρόσωπό του. Θυμάμαι μόνο πως καθόταν κάτω από μια συκιά κι έπινε το γάλα από τα κομμένα φύλλα.

– Τα όνειρα διαρκούν ελάχιστα.  Δεν μπορείς να μένεις μέσα τους για πολύ. Μοιάζουν με ωραίο, βιαστικό πήδημα.

– Fast food αισθήματα τα όνειρά μου λοιπόν. «Σαν ωραίο, βιαστικό πήδημα».

– Ή έστω ένα φιλί στον ώμο…