Η μαύρη τρύπα

Τον Charles Burns τον ανακάλυψα κατά λάθος///Περπατούσα μια μέρα σε κεντρική οδό των Βρυξελλών και κοντοστάθηκα μπροστά σε μια βιτρίνα///Δίπλα μου, το κορίτσι των ονείρων μου, αναφώνησε: «Κοίτα! Αυτός που έκανε τον Άρχοντα των μυγών στη ΒΑΒΕΛ! «///Έτσι παρατήρησα την αφίσσα με τα τέσσερα τερατώδη πρόσωπα που με κοιτούσαν προκλητικά///Αρκετό καιρό μετά, και αφού το κορίτσι δεν περπατούσε πλέον δίπλα μου, ξαναπέρασα από την ίδια οδό///Η αφίσσα ήταν ακόμη εκεί///Μπήκα μέσα, την χρυσοπλήρωσα και μετά από λίγο στόλιζε τον μεγάλο ολόλευκο τοίχο του καινούριου μου σπιτιού///Κοιτούσα την μεταξοτυπία και σκεφτόμουν εκείνη την ημέρα που το χέρι της ήταν μέσα στο δικό μου και η χαρά ολόγυρα///Σχεδιάζα με το νου μου τη μελλοντική στιγμή που θα έμπαινε στο σπίτι και θα την έβλεπε, δική μας, και θα θυμόμασταν τότε που την κοιτάζαμε μαζί, πίσω από το τζάμι, και θα λέγαμε πόσο παράξενο πράγμα είναι οι αναμνήσεις, οι στιγμές που δεν ξεχνά κανείς ποτέ, οι ευχές, οι μαγικές σκέψεις, η αίσθηση του χρόνου///Το ίδιο βράδυ που της έλεγα τηλεφωνικώς τα νέα, ανακαλύπταμε πως επρόκειτο για μια μεγάλη παρεξήγηση: τον άρχοντα των μυγών τον είχαν κάνει οι Mezzo και Pirus και ουχί ο Burns///Η ομοιότητα στην τεχνοτροπία ήταν σκανδαλιστική///Ένα λάθος όμως, όπως όλα τα όμορφα λάθη που τελικώς οδηγούν σε κάτι πολύ σωστό, μου είχε δώσει την ευκαιρία να ανακαλύψω (έστω και αργά, μιας και παρουσιάστηκε ήδη από την δεκαετία του ’80) τον επόμενο αγαπημένο μου κομίστα///Παράξενες και σκοτεινές εικόνες που τρεκλίζουν ανάμεσα στην τρυφερότητα και την πιο σκληρή βία, σύγχρονα πρόσωπα μεταλλαγμένων πλασμάτων, τερατώδη υβρίδια με μια παράξενη, σκληρή ομορφιά, δηλητηριώδεις και αγωνιώδεις ατμόσφαιρες, έμμονες ιδέες που παίρνουν ζωή μέσα από καφκικές φαντασιώσεις ή απλές σκέψεις///Ο Burns είναι αποφασισμένος///Και απρόβλεπτος///Μου θύμισε έναν σύγχρονο δόκτωρα Moreau, που αντί για νησί διαθέτει παλέττα και τις νύχτες προτιμά να κάνει βόλτες ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα αντί για πειράματα και δοκιμές θανάτου///Το κυνικό και διεστραμμένο χιούμορ του, η ανησυχητική ζωτικότητα των ηρώων του, οι ψυχικές διαταραχές και η περιγραφή της καθημερινής κατάπτωσης που βάφουν τις ιστορίες του, μου έφεραν στο νου έναν παράφορο και παράδοξο θαυμαστή της κατάρρευσης του σύγχρονου κόσμου που έχει βάλει στόχο να την διακωμωδήσει και να την χλευάσει μέχρις εσχάτων///Για να την εκδικηθεί και ταυτόχρονα να την υμνήσει///Δεν έχει την αισιοδοξία του Bilal, την ποιητικότητα του Loustal, την σκληρή τρυφερότητα του Edika ούτε την γλυκιά απελπισία του Reiser///Δεν μοιάζει σε τίποτα με τους ήρωες των κόμιξ που θαύμαζα ανέκαθεν///Είναι κάτι εντελώς καινούριο, έξω από τα γούστα και τα στάνταρντς μου///Ο Burns είναι νευρωτικός και μακάβριος, ένας ετεροχρονισμένος οπαδός του David Lynch και φλογερός εραστής της Lady Gaga///Βάζει το δάχτυλο πάνω στην πληγή που ονομάζεται αμερικανικό μοντέλο ζωής και την ξύνει ηδονικά///Εφευρίσκει νέες ασθένειες και βαφτίζει με αυτές τους ήρωές του – και μάλιστα όσους τυχαίνει να είναι έφηβοι///Άνθρωποι στα σκαριά δηλαδή, οι -απρόβλεπτες και ανατρεπτικές, τελικά -ελπίδες για το μέλλον///Διαβάζοντας τα κόμιξ του Burns έχω διαρκώς την αίσθηση πως κάτι θα συμβεί///Που δεν το περιμένω///Κάτι που θα μοιάζει με επιδημία που εξαπλώνεται, με ψυχικό κενό αέρος, ακόμη και με εσωτερική μετάλλαξη σε κάτι που δεν τόλμησα ποτέ να φανταστώ///Αναζητήστε τον///Κινητοποιεί γρανάζια που ενδεχομένως δεν λειτούργησαν μέσα μας ποτέ///Τα σέβη μου.