Πιθανότητες ευτυχίας

Παρασκευή, εννιά παρά το πρωί στους δρόμους της πόλης///Περιμένω στο φανάρι, ένα αυτοκίνητο περνά και με καταβρέχει, ως συνήθως έχω σταθεί δίπλα στη νερολακκούβα, δεν είχε άδικο///Από το παράθυρο του συνοδηγού ξεπετάγεται το κεφάλι ενός μεγάλου σκύλου///Στο μετρό η ορχήστρα των Ρομά παίζει με μπρίο ένα γνωστό κομμάτι, κάθε μέρα το ίδιο, κι ένας άστεγος λίγο πιο κει χειροκροτά///Τον βλέπω κάθε πρωί, με τα δυο σκυλάκια του και τα παιχνίδια τους πάνω σε μια κουβέρτα///Η γωνιά του είναι πάντοτε τακτικά συγυρισμένη και καθαρή///Τα παιχνίδια των σκυλιών αυξάνονται κάθε τόσο, τα κέρματα στο κυπελάκι του όχι και τόσο///Βγαίνοντας, παρατηρώ δυο κατάξανθα κορίτσια καθισμένα σε ένα πεζούλι///Έχουν στηρίξει και τα δυο το κεφάλι στο αριστερό χέρι και κοιτάζουν κάπου μακριά///Αναρωτιέμαι πώς γίνεται και είναι τόσο ίδιες///Ή αν τα βλέπω όλα διπλά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο///Το βλέμμα τους είναι η επιτομή του κενού///Ένα σύγχρονο δίδυμο βλέμμα, σημείο των καιρών, απέραντο γαλάζιο///Στο ασανσέρ της δουλειάς ένας Ισπανός μου φτιάχνει το κέφι///Γελάει και αγγίζει πονηρά τη διπλανή του στο χέρι με τον αγκώνα του///Λέει πως όλα είναι καλά, παρόλη τη βροχή σήμερα///«Κάτι σαν εσένα χρειάζομαι για να μην μελαγχολώ ποτέ», σκέφτομαι κοιτώντας το πάτωμα μέχρι που ανοίγει η πόρτα///Χθες βράδυ ένιωθα μια τεράστια μοναξιά να με πλακώνει///Όχι όλο το βράδυ, απλώς κάπως αργά, λίγο πριν σβήσω τα φώτα///Από κάτω η πόλη έβραζε///Φώτα, αυτοκίνητα, περαστικοί, αεροπλάνα///Στάθηκα στο μπαλκόνι, κάπνισα ένα τσιγάρο, τελειώσα το κόκκινο κρασί μου και αφέθηκα να εισπράξω μερικές σταγόνες βροχής στο πρόσωπο σαν ορίτζιναλ κινηματογραφική ηρωίδα///Απέναντι, το μεγάλο κτίριο της Τράπεζας ήταν σκοτεινό, τα τοξοτά παράθυρα άδεια///Τα γραφεία έχουν ζωή μόνο την ημέρα///Ό, τι γίνεται σε αυτά τη νύχτα είναι απλώς λειτουργίες ασφαλείας, ρουτίνας, χωρίς ιδιαίτερη σημασία και σκοπό///Ανέκαθεν πίστευα στην επάρκεια της σκέψης///Μεγαλώνοντας αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο τη δύναμη της σάρκας///Η φυσική παρουσία δεν αντικαθίσταται με τίποτα///Ούτε οι καλύτερες σκέψεις και προθέσεις του κόσμου δεν καταφέρνουν να την αντικαταστήσουν επαρκώς, τελικά///Το σώμα που δεν είναι εδώ, απλώς απουσιάζει///Και η ανάγκη του συνεχίζει να υφέρπει στις γωνιές του μυαλού και της πόλης///Αλλά δεν πειράζει και πολύ, όλα περνάνε///Κλείνεις το φως, νιώθεις και είσαι αποφασισμένος να αντισταθείς στα κελεύσματα της φύσης και καληνυχτίζεις τον εαυτό σου τρυφερά///Το επόμενο πρωί ένα περαστικό αμάξι σε κάνει λούτσα, ένας σκύλος γαυγίζει μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο, οι εμιγκρέδες από τη Ρουμανία παίζουν μουσική και ένας άστεγος χειροκροτά με την καρδιά του///Δεν είναι και τόσο άσχημα, τελικά///Το είπε ο Ισπανός στο ασανσέρ///Το λέει πιο κάτω και η Λένα///Τα σέβη μου.