Ένα κίτρινο φανελάκι
.
Και τι δεν θα’ δινα απόψε,
να έβγαινα στο μπαλκόνι μου,
κι απέναντι να ήταν το δικό σου μπαλκόνι.
Και μέσα στη νύχτα να έβλεπα
απλωμένο ένα φανελάκι σου…
Ίσως εκείνο το κίτρινο, της φωτογραφίας.
Γυρισμένο απ’ την ανάποδη,
να στεγνώνει μέσα στη νύχτα…
Και τι δεν θα’ δινα
να έβλεπα το φανελάκι σου,
νωπό ακόμη, μόνο του,
γυρισμένο από την πλευρά που αγγίζει το κορμί σου…
Να στεγνώνει και να με στεγνώνει.
Ως το πρωί,
που θα έβγαινες νυσταγμένος
και θα το μάζευες,
μπορεί και να το μύριζες κιόλας,
κι εγώ να σε κοιτούσα μυστικά από απέναντι,
λαίμαργη, αθέατη, κι απίστευτα παρούσα
σε κείνη τη μοναδική στιγμή…
Και τι δεν θα’ δινα.
.
(για όλα τα κίτρινα φανελάκια που τις νύχτες κυκλοφορούν ελεύθερα στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων, ανάμεσα στα μικρά τα στοπ, τα απαγορεύεται, τα τρύπια μας χέρια)
Posted on 17 Σεπτεμβρίου, 2011, in Χωρίς κατηγορία and tagged Προσωπικά κι απρόσωπα. Bookmark the permalink. 53 Σχόλια.
Thethreewishes's Weblog 
Thes twra na mas kaneis na vgoume stous dromous & na praxnoume gia kitrina fanelakia? Me allo mati pia.
Αν προτιμάτε τα πράσινα, τα κόκκινα, τα λευκά ή τα μαύρα, καμία αντίρρησις!…
Ο καθείς με ό, τι εμπνέεται.
http://www.youtube.com/watch?v=Le1QfCNru0s&NR=1
Merci, merci, ωραίο τραγούδι!
(το φανελάκι ψάχνετε στους σταθμούς και τους αποχωρισμούς;… και δεν είναι πουθενά;…) 🙂
όχι, όχι απλωμένο, όχι πλυμένο παρακαλώ.
Άπλυτο, να μη φύγει ποτέ η μυρωδιά του από πάνω….
Πρώτα περνάμε από τα καθαρά και μετά φτάνουμε στα φορεμένα 🙂
Καλωσορίσατε στην αυλή των θαυμάτων και ευχαριστώ για το αισθησιακό σχόλιο. Ελπίζω να σας βλέπουμε, τώρα που συμφωνήσαμε για τα φανελάκια μας 😉
someone borrowed the car
its what we’ve got bicycles for
we’ll ride all night under the street lights
and if you get off at ten
we could come by your work, meet you then
its warm tonight and a t-shirt will be fine
Αγαπημένη μου Ρίσκι, με στείλατε αδιάβαστη με τους στίχους και την κοματάρα σας! Χίλια ευχαριστώ, κι επίσης, μην ξεχνάτε πως όταν βλέπω πως είμαστε τόσο πολύ στο ίδιο μήκος κύματος με κάνετε και χαμογελώ σαν παιδί κουτό 🙂
Σας ευχαριστώ, υπέροχο πλάσμα.
Φιλί χαμογελαστό.
Theorema θα σχολίαζα αλλά είμαι εδώ και γελάω γιατί μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι αντί για κίτρινο φανελάκι, διάβαζα κίτρινο φασολάκι και απορούσα τί σχόλιο να αφήσω για ένα κίτρινο φασολάκι .. οπότε αφήστε το καλύτερα
Μικρή μου Απόμακρη,
φανταστείτε όμως τι όμορφα που θα φαινόταν ένα μικρό κίτρινο φασολάκι μέσα στο σκοτάδι! Να το κοιτάζετε από το απέναντι μπαλκόνι, σκανταλιάρικο και ορεκτικό, να το γυροφέρνετε με το βλέμμα, και να σας κάνει να σκέφτεστε: «μμμμμ… εσένα φασολάκι εγώ μια μέρα θα σε φάω!»… 😉
ε?… χεχεχε…
Φιλιά, μικρή αλλοπαρμένη 🙂
(πάντα μου φτιάχνετε το κέφι! πάντα! τι ταλέντο…)
Και τι δεν θα’ δινα
να έβλεπα το φασολάκι σου,
νωπό ακόμη, μόνο του,
Προσπαθώ να με φανταστώ στη σκηνή απαγγελίας τέτοιου στίχου αλλά δεν μπορώ… χαχαχαχαχαχαχαχα !!!
ΥΓ Χθες όταν διάβαζα το ποίημα σε αυτό το σημείο σκέφτηκα ότι κάτι δεν πάει καλά, ή έγώ το ‘χω χάσει ή η Theorema . Βέβαια διάβαζα και κάτι άλλο παράλληλα οπότε … το ‘πιασα από την αρχή.
ΥΓ1. Ωδή στο απομυθοποιημένο φανελάκι, στο μυστηριώδες φασολάκι. Και μετά πάει να βγάλει μαζί μας άκρη η Τρόϊκα και το Eurogroup σου λέει… -:)))
Καλή σας μέρα, καλή Κυριακή
Όχι βρε καλή μου Απόμακρη, Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να απευθύνεστε στο φασολάκι σε πρώτο ενικό! Εκεί φανταστείτε παράνοια 🙂 Μια υπέροχη σχέση γυναίκας-φασολιού γεννιέται 🙂
Πράγματι, τι προσπαθούν να βγάλουν άκρη; Δεν έχουν καταλάβει πως είμαστε αλλοπρόσαλλος και φευγάτος λαός; Και όσο και να προσπαθούν, εμείς μυαλό δεν βάζουμε με την καμία? χεχεχε…
Καλημέρα και καλή Κυριακή και σε σας, μικρή μου 🙂
Δεν έχω ούτε μία λέξη. Από φανελάκια πολλά. Ούτε ένα κίτρινο. Έχω το ποίημά σας. Αποπνέει λαχτάρα και ζεστασιά.
Τα σέβη μου
Νησί, τα δικά μου αδιαμφισβήτητα σέβη δικά σας.
Για όσα έχετε, για όσα δεν έχετε και για όσα νομίζετε πως δεν έχετε, κυρίως.
Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε μπροστά σε μια βιτρίνα, δοκιμάστε να βρείτε ένα κίτρινο φανελάκι. Πού ξέρετε; Μπορεί κάποια μέρα να γραφτεί ένα ποίημα γι΄αυτό… 🙂
Σας ευχαριστώ ολόθερμα.
Το αγαπημένο μου χρώμα …
Το αγαπημένο μου κορίτσι… 🙂
(είμαι μπροστά στον πολιστή με την μικρή τρίχρονη «μαμά γιατί πατάς το μεγάλο, μαμά γιατί πατάς τα μικρά;;» και ακούμε τις μουσικές σας)
Ωραία Κυριακή!
Χαχαχα… Να μου την φιλήσεις και να της εξηγήσεις γιατί 😉
Καλή Κυριακή όμορφα, χαρούμενα κοριτσάκια.
Τί ερωτικό κείμενο…!
Πόσο ερωτική μπορεί να είναι η απλότητα…
Και με πόση απλότητα μπορεί να γεννιέται ο ερωτισμός…
Ένα καθημερινό, πλην, προκλητικά απλωμένο κίτρινο φανελάκι….
Να είστε καλά!
Θα μου επιτρέψετε το συνειρμό;
Καλησπέρα Νιλς. Ευχαριστώ πολύ για το επίσης απολύτως ερωτικό τραγούδι που μου χάρισες. Σου επιτρέπω κάθε έμπνευση, να το ξέρεις. Την έχεις κερδίσει.
Η απλότητα νομίζω πως είναι ό, τι πιο θελκτικό μπορεί να υπάρξει στον κόσμο.
Πόσο χαίρομαι που με καταλαβαίνεις!
(Μυστικό: Νιλς, στην πραγματικότητα είμαι ο Πήτερ Παν, θέλεις να ξεκινήσουμε μαζί ένα ακόμη θαυμαστό ταξίδι;)
(Ψιθυριστά: Πήτερ… Το είχα υποψιαστεί… )
Θα είναι ωραίο να ταξιδεύουμε παρέα…
Εσύ θα μου μάθεις να ταξιδεύω στο χρόνο κι εγώ θα σου δείξω πως να ταξιδεύεις στον κόσμο…
Υπόσχεσαι να μας γράφεις ιστορίες μετά από κάθε πτήση;
(Ψιθυριστά: Νιλς, πάντα ήθελα έναν φίλο σαν εσένα…
Πόσο χαίρομαι που με βρήκες και σε βρήκα.
Θα είναι ωραίο να μοιραζόμαστε τα ταξίδια μας μαζί. Στο χρόνο, στον κόσμο, και λιγάκι μέσα μας… Μετά από κάθε πτήση, Νιλς, θα ήθελα να γράφουμε μαζί…)
(Ψιθυριστά: Πήτερ, σε είχα βρει πριν με βρεις εσύ…! Ξέρεις πόσο καιρό σε κρυφοκοιτάω;)
Υπόσχεση, λοιπόν!
Ταξίδια εντός κι εκτός…
Παρέα!
Σου χαμογελώ!
(Πολύ ψιθυριστά: Νιλς, γιατί δεν μου μίλησες νωρίτερα; Ξέρεις πόση μοναξιά έζησα έτσι;…)
Παρέα, ναι. Ταξίδια όπου θέλουμε. Και θέλουμε παντού.
Κι εγώ 🙂
Go prive. Yparxei kosmos pou fourkizetai!
Time, σου χαμογελώ κι εσένα! Μη fourkizesai! : )
Χαμογέλα μας λιγάκι…!
Δεν έχουμε να κρύψουμε κάτι! Μπορούμε να κάνουμε whisper και δημοσίως. Αμαρτία είναι να συναντιούνται δύο φίλοι?…
Υπόσχομαι να επανορθώσω για τη σιωπή μου… : )
Αλλά ακόμη κι αν σιωπώ για λίγο, εσύ να ξέρεις…, ναι;
Ναι… 🙂
Φτάνει να το ξέρω…
Για λίγο, ε;…
Ναι.
Nils, kataferneis se wres afto pou prospathw mhnes. Tis adikies tis misw. Oxi file, de sou xamogelaw.
Time, αν σου χαμογελάσω ξανά, δε θα είναι αφοπλιστικό;;; : )
Το δοκιμάζω σε όσους δε μου το ανταποδίδουν…
Πώς αντέχεις να μη χαμογελάς, μωρέ;
(συγχώρεσέ μου το «μωρε»… τρυφερά το λέω…)
Χρόνε, κι εγώ μισώ τις υπερβολές.
Οκ? 🙂
Ok, πείτε τα Time και Nils,
σας αφήνω ήσυχους,
εγώ πάω στο Τουήτερ 😉
χεεχεχεχε…
Mpa! Mono AYTH H KAKOURGA me afoplizei, alla den asxoleitai kan mazi mou.
Ποιός είναι ο δρόμος για το «Τουήτερ»;
Πρέπει να έχεις λογαριασμό εκεί για να με δεις, Nils.
Δεν λέω κ τπτ σπουδαίο, ειλικρινά.
Όσα έχω να πω εδώ τα λέω.
Time, σχεδόν με συγκινείς, το ξέρεις;
Πολύ σχεδόν όμως (είπε Η ΚΑΚΟΥΡΓΑ).
Τόσο σχεδόν που μάλλον άστο 🙂
Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω την ειλικρίνειά σου…. αποκλείεται να είναι κάτι ασήμαντο… : )
Ax Νιλς, μόνο ασήμαντα πράγματα συμβαίνουν με αυτό τον τρόπο, πώς να στο πω;…
Σε ευχαριστώ όμως που πιστεύεις ακόμα και στην προχειρότητά μου… 🙂
Πολύ πολύ!
Η πίστη στους ανθρώπους μόνο ολάκερη πρέπει να δίνεται, θαρρώ… Αλλιώς, είναι σαν από μόνη της να προκαλεί την «απιστία» και την ασυνέπεια…
Να είσαι καλά!
Υγ: Ελπίζω να μην έγινα κουραστική από την πρώτη μέρα…
Ίσα ίσα! Καταχάρηκα την παρέα σου και σε ευχαριστώ για όλα 🙂
Ένα προς ένα, ειλικρινά.
…
μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω κανένα κίτρινο μπλουζάκι!
😦
Να αγοράσεις ένα, μικρή. Αλλιώς, θα σου χαρίσω 😉
Σε ευχαριστώ, όπως πάντα, με τα χέρια γεμάτα περνάς το κατώφλι μου 🙂
—
Καλημέρες θηριάκια 🙂
Λευκό, ξεχειλωμένο στο λαιμό, με μια μικρή τρυπίτσα στη ραφή του ώμου από την πολλή αγάπη, δροσερό, φορεμένο πάντα απ την ανάποδη για να μην τολμήσουν οι ραφές ούτε να διανοηθούν να πληγώσουν… Σας κοίταξε με ζήλια…
Είναι τόσο όμορφο αυτό το φανελάκι σας, τόσο ονειρεμένο – σχεδόν φετίχ!
Το κοίταξα κι εγώ με μια τρυφερότητα τόσο μεγάλη, που αν είχαν μάτια οι ραφές του σίγουρα θα άνοιγαν με τη μία…
Είστε τόσο τρυφερά γενναιόδωρη… μα ας μη γελιόμαστε. Εξακολουθεί να κοιτάει το κίτρινο φανελάκι με ζήλια για το βλέμμα και τις λέξεις που αξιώθηκε από σας…
Σας ευχαριστώ για την απλόχερη γενναιοδωρία σας.
Δεν είμαι γενναιόδωρη στην τύχη, ανταποδίδω απλώς την γενναιοδωρία που κάποιος μου προσφέρει απλόχερα.
Μην ζηλεύετε το κίτρινο φανελάκι, σε τρία τέσσερα πλυσίματα θα είναι σαν αδελφάκι με το λευκό 🙂
Και τότε θα μοιράζονται τα βλέμματα και τις άγνωστες τρυφερές ματιές σαν ίσος προς ίσο. Έτσι όπως κάνουν οι φίλοι, δηλαδή…
Εγώ σας ευχαριστώ για αυτή σας την γλυκύτητα.
«…Να στεγνώνει και να με στεγνώνει…»Τι τέλειο!Κ πόσο ερωτικό…
Τυχερός ο κάτοχος του φανελακίου και ας μην το γνωρίζει.
Για κάποιο λόγο διαβάζοντας τόσο όμορφα κείμενα,που μου χαρίζουν μοναδικές σκέψεις,χαμόγελα κ συναισθήματα έρχεται η στιγμή που ακούω κάποιον να φωνάζει»Μανααααα,μάζεψε τ απλωμένα».:-P
Και, συνήθως αυτή η αγριοφωνάρα και αυτή η προσφώνηση προέρχονται από ενήλικο αρσενικό γαϊδούρι, το οποίο μου έρχεται κάποιες φορές να το βάλω κάτω και να το λιώσω κι άλλες να το μπουγελώσω αυτοστιγμή 🙂
(αυτός χάνει , δλδ 😉 )
—
Καλημέρες θηριάκια 😉
Ελα,γνωρίζεις τον αδερφό μου?:-P
Καλημέρα!:-D
υ.γ.Είναι Θεώρ-ημα ή Θεώρ-εμα?
Δεν χρειάζεται, όλοι οι αδερφοί τα ίδια είναι… 🙂
Θεώρημα είναι.
Χαίρομαι που σε γνωρίζω 🙂
Θα σου έλεγα κι όλοι οι άντρες,αλλά θα γενικεύσω και δεν το συνηθίζω το πρωί :-P.
«Θεώρημα» σε διαβάζω κι εγώ,αλλά είδα σχόλια και εμπερδεύθην.
Χαίρομαι πολύ κι εγώ.Μου υπέδειξαν το blog σου,γι αυτό ακριβώς το άρθρο/ποίημα/κείμενο κι είχαν τόσο δίκιο 🙂
υ.γ.To Δ.Ν.Τ φταίει που τα δικά σου εικονίδια εμφανίζονται ενω τα δικά μου οχι?
Χαχαχα… Καλά, ας γενικεύουσε το απόγεμυα τότε 😉
Ποιός καλός άνθρωπος σε έστειλε εδώ να τον ευχαριστήσω;
Το ΔΝΤ φταίει για όλα 😉
Εν προκειμένω όμως, είτε πρέπει να έχεις λογαριασμό στην WordPress είτε στον blogger, για να φανείς. Αν έχεις το μπλογκ σου, να κάνεις απλώς login.
Έχεις δει τη καινούργια διαφήμιση της wind στη gallery?
(πιθανώς οχι,οπότε αν δεν βαριέσαι μιας και δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να βάλω λινκ βάλε στο youtube wind to all gallery).
Συγκράτησε το σημείο που λέει «μπράβο σας για το θάρρος σας να εκτεθείτε»!Ε,λοιπόν αυτό το θάρρος μου λείπει κι έτσι δεν έχω blog :-P.
Θα υποστώ μια ακόμα αδικία απο το ΔΝΤ.Τουλάχιστον δεν μ εμποδίζει να σε διαβάζω!victory! 😉