Αντικατοπτρισμοί από έναν άλλο πλανήτη

Πάει καιρός από τότε που σταμάτησα να πιστεύω στις συμπτώσεις///Ούτε στην τύχη πιστεύω///Τα πάντα είναι αποτέλεσμα λογικών διαδικασιών και – ασυνείδητων, ίσως – επιλογών///Η μόνη βοήθεια που θα μπορούσα να αποδεχτώ πως υπάρχει έξωθεν, είναι οι βολικές συνθήκες, που αν τις εκμεταλλευτεί κάποιος σωστά, τον οδηγούν κατόπιν στο αναμενόμενο///Και αυτό όμως, οι βολικές συνθήκες, είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων επιλογών και χειρισμών///Αλλιώς θα περνούσαν απαρατήρητες///Λέγαμε χτες με τη φίλη μου πως στη ζωή υπάρχουν δύο πράγματα///Ο Φόβος και η Αγάπη///Αν καταφέρει κάποιος και υπερβεί τον φόβο μόνο τότε μπορεί να αγγίξει την αγάπη///Ανάμεσα σε αλκοολικές γουλιές, τσιγάρα, γέλια, σιωπές, καταφέραμε και συνοψίσαμε, έστω και περιεκτικά, το νόημα του κόσμου///Τα μικρά και τα μεγάλα θαύματα της καθημερινότητάς μας είναι απλώς και μόνο το βλέμμα μας///Αν στον καθρέφτη βλέπω το είδωλό μου και τρομάζω, ο Φόβος κυριαρχεί///Η ανασφάλεια, η αμφιβολία, ένα αδύναμο Εγώ///Αν εγκρίνω αυτό που βλέπω επειδή κάποιος άλλος με επαίνεσε γι’ αυτό, τότε το βλέμμα του έχει καταστεί κριτής και αξιολογητής του πολυτιμότερου αγαθού μου///Του εαυτού μου///Λέγαμε πως είναι οδυνηρό να σε βαθμολογεί κάποιος άλλος για αυτά που είσαι///Ειδικά αν έχεις ξεπεράσει την τρυφερή ηλικία των τεσσάρων ετών, όπου η αξιολόγηση των τρίτων είναι αναμενόμενη μα σου περνάει και λιγάκι απαρατήρητη///Γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους να μας μετράνε;///Και τι είδους άνθρωποι κατακτούν αυτό το δικαίωμα πάνω μας;///Τα παιχνίδια εξουσίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ανθρώπινων σχέσεων, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι///Το μέγεθός τους όμως θα έπρεπε να εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τις δικές μας ανάγκες και διαθέσεις και όχι από την όρεξη του άλλου///Βέβαια, ο σαδιστής χωρίς τον μαζοχιστή δεν δύναται να υπάρξει///Και αυτό νομίζω επικυρώνει την άποψη πως αυτό το ατελείωτο αλισβερίσι, αυτό το αιώνιο δούναι λαβείν, είναι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο///Τα όρια καλό είναι να γίνονται σεβαστά///Και η ηθική να μην παραγκωνίζεται, γιατί τότε ο άνθρωπος  ξεχνά το ρόλο του και εκφυλίζεται///Αυτός ο ρόλος είναι να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία της ζωής, και όχι του θανάτου///Συμβολικά μιλώντας, εξυπακούεται///Αυτό είναι για μένα η ηθική///Η αυτονόητη αφιέρωση στην υπηρεσία της ζωής, νέτα σκέτα///Το μόνο πεδίο μάχης που ενδεχομένως να μην χωράει όρια είναι ο έρωτας///Για να τον κατακτήσουμε όμως, θα πρέπει πρώτα να έχουμε διαβεί το κατώφλι του φόβου///Και να το έχουμε κάνει γενναία, όμορφα, με άξιο τρόπο///Με πάθος και πίστη///Τόσο στον εαυτό μας, που δεν χρειάζεται αντικατοπτρισμούς σε ξένα μάτια για να αποκτήσει ή να χάσει αξία, παρά μόνο μηνύματα έλξης, επιθυμίας και ανοιχτοσύνης, όσο και στους άλλους///Σε εκείνους τους σπάνιους, μαγικούς  Άλλους που ξέρουν να γίνονται αόρατοι όταν χρειάζεται, ορατοί όταν επιθυμείται, να διεισδύουν μέσα μας άφοβα, σαν να βουτούσαν σε μια άγνωστη χώρα, σε μια θάλασσα, σε έναν άλλο πλανήτη, παρόλα αυτά με την ωραιότερη ικανότητα του κόσμου κεκτημένη τους///Ποια είναι αυτή;///Να είναι άξιοι να χειριστούν την αναπνοή και το όλον τους τους με τέτοιο τρόπο ώστε το ταξίδι μέσα στον Άλλον να είναι μακρύ, θαρραλέο, απαλλαγμένο από τον Φόβο της ασφυξίας και τον κίνδυνο της ματαίωσης///Να μην λιποψυχίσουν όταν το όποιο ρίσκο τους ταράξει τα αρχικά σχέδια της βουτιάς – ο έρωτας δεν είναι αναλυτική κατάσταση εσόδων και εξόδων///Να ξέρουν μεγαλόκαρδα να δίνουν ευκαιρίες///Μόνο έτσι γίνεται να φτάσει ο άνθρωπος στην πόρτα της ευτυχίας και να καταφέρει να την ανοίξει, αν αυτό είναι που θέλει πραγματικά///Κρίμα δεν είναι να στέκεσαι στο κατώφλι της χαράς, να φτάσεις στην πηγή που έψαχνες, και νερό να μην πιείς;///Πώς τα καταφέρνεις μετά να ζεις με τέτοια δίψα;///Τα σέβη μου.