Ο ομιλών μεγαλοφώνως θα εκδιώκεται

Βράδυ Μεγάλης Τετάρτης στον Πλου. Ανάμεσα σε αγάλματα, παλιές γραφομηχανές, ξύλινα ράφια με βιβλία και μυρωδιά τσαγιού. Στο τραπέζι στριφτά τσιγάρα, κάτι νηστίσιμα μπισκότα, κάνα δυο καινούρια βιβλία. Ολόγυρα άνθρωποι που μιλάνε χαμηλόφωνα, ποτηράκια με ένα κόκκινο λικέρ, παρέες κάθε ηλικίας που συνεννοούνται σε ντοπιολαλιά. Διαβάζω λίγη λίγη τη Μαντάμ Εντουαρντά, για τρίτη ή τέταρτη φορά, όπως κάθε τόσο. Το βιβλίο, με ενημέρωσε ο Δήμος, δεν πωλείται. Ανήκε στη μάνα του, την Ουρανία, και διατίθεται μόνο για ανάγνωση. «Βάλτο κάπου που να το θυμάσαι κι έλα διάβαζέ το σιγά σιγά».
Έξω η Κέρκυρα αντηχεί από ψαλμωδίες, τα φώτα στις καμάρες της πλατείας είναι μωβ. Ακόμα και στο πένθος της υπέρκομψη η αγαπημένη μου, σκέφτομαι και χαμογελώ. Μέσα ακούγονται εναλλάξ Νατάσα Άτλας και Λέοναρντ Κοέν. Τα πάντα μου φαίνονται συγκινητικά. «Η γύμνια του μπορντέλου χρειάζεται το μαχαίρι του χασάπη», λέει ο Μπατάιγ στη σελίδα 14. Κοιτάζω γύρω μου τον κόσμο. Κάποιος μιλάει τώρα πιο δυνατά. Η φωνή του με εκνευρίζει. Μια κυρία ρίχνει στο ποτήρι της επτά ζάχαρες. Τις μετράω καθώς έχει σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Μετά ρίχνει προσεκτικά ζεστό νερό από την τσαγιέρα και ανακατεύει. Έπειτα αρχίζει να πίνει μικρές κουταλιές από το ζαχαρόνερο. Έχει ξεχάσει να βουτήξει μέσα το τσάι. Δίπλα της έχει μια σακούλα από το φούρνο «Ευρωπαία». Βγάζει ένα ψωμάκι, κόβει μεγαλούτσικες μπουκιές και τις μασάει σεμνά. Βρέχει κάθε τόσο το στόμα της με ζαχαρόνερο. Κάποτε θυμάται, σχίζει με τα δόντια το σακουλάκι και φτιάχνει το τσάι της.
Ένα αγοράκι παριστάνει το τρένο. Μια παρέα γελάει. Η κυρία μασουλάει. Ο αναιδής κύριος περιγράφει ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο. Η Νατάσα Άτλας τραγουδάει κάτι για μια γεμάτη καρδιά.
Μέσα σε αυτή την έρημο συνεχίζω τη νύχτα μου.
Αν ποτέ ανοίξω μαγαζί θα βάλω ταμπέλα: «Ο ομιλών μεγαλοφώνως θα εκδιώκεται», λέει ο διπλανός μου.
«Ο Θεός είναι παντού. Μέσα σε κάθε κορίτσι του δρόμου. Απόψε η Εντουαρντά είναι ο Θεός», λέει ο Μπατάιγ.
Κάτω από το απέναντι τραπέζι βλέπω ένα ξεχασμένο παιδικό παιχνίδι.
Νιώθω μοναξιά και εγκατάλειψη, όπως συμβαίνει πάντα παρουσία του Θεού.
Τα πράγματα μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια.
.