Κουταλιανοί και ψάρια

Έβλεπα κάτι μικρά αγόρια σε ένα καλαμποκοχώραφο, γυμνά από τη μέση και πάνω , που έπαιζαν τους άντρες. Φούσκωναν τα πνευμόνια τους, ρούφαγαν τα στομάχια και έσφιγγαν τα μπράτσα τους για να φανούν δυνατοί. Τα παΐδια τους προεξείχαν και οι γροθιές τους έσκιζαν τον αέρα σαν ανεμόμυλοι. Σαν ψάρια, ή σαν τα παιδάκια της Μπιάφρα ήταν, από κάτι φωτογραφίες που μου έδειχνε παλιά η μαμά μου και μου έλεγε «φάε, θες να γίνεις σαν αυτά;». Καμία σχέση με τον Κουταλιανό του Λοΐζου ή με τον Γολιάθ του Αισώπου δηλαδή.

Δέκα Ιουνίου ήταν εκείνη τη μέρα, είχα γενέθλια, γινόμουν έντεκα χρονών. Τα ξυρισμένα κεφάλια τους δεν μου άρεσαν και πολύ, τότε ήμουν ακόμα ένα μελαγχολικό κορίτσι που προτιμούσε τα δυνατά αγόρια με πλούσια μαλλιά. Μετά άλλαξα. Μετάλλαξα. Τώρα πια προτιμώ πιο μίνιμαλ καταστάσεις γενικώς, και κυρίως τα κοντοκουρεμένα αντρικά κεφάλια.

Επίσης τώρα που μεγάλωσα νοσταλγώ πολύ εκείνη την ημέρα που έβλεπα τα αγόρια να παριστάνουν τους άντρες στο καλαμποκοχώραφο. Οι σημερινοί άντρες είναι ξένοι, τρέμουν σαν το ψάρι χωρίς να έχουν κορμί ψαριού, κυκλοφορούν σε άλλα μέρη πια και σπανίως έχουν κάτι από τον τσαμπουκά και το πείσμα εκείνων των περήφανων αγοριών που είχαν κορμί ψαριού και ψυχή Τιτάνα.

Μετά από αυτό το ενσταντανέ είχα καθίσει ως το απόγευμα στη βεράντα, κάτω από τον ήλιο, και είχα διαβάσει ως το τέλος τον Ξένο. Ο Καμύ περιέγραφε τους άντρες με άλλο τρόπο και είχα εντυπωσιαστεί. Μετά είχα πέσει με ηλίαση για τρεις μέρες. Το βιβλίο το έχω ακόμα. Οι Κιουρ, αν υπήρχαν τότε, θα με είχαν προβληματίσει σοβαρά. Η μόνη απάντηση σε όλα ήταν είναι και θα είναι δια παντός ένα καλό βιβλίο.

.