Irina

Πιστεύω στις λυγισμένες λέξεις σου, Ιρίνα. Στη λυγισμένη μέση σου, στις λυγισμένες αντοχές σου. Στο κόκκινο χαμόγελό σου έτσι όπως το θυμάμαι σε μια φωτογραφία στο υπόγειο ενός ξένου σπιτιού, στην τρωτή σου γλώσσα. Πιστεύω σε όσα είχες πει και είχα αγαπήσει επειδή έτσι ήταν το σωστό. Σε όσα με είχες κάνει να ποντάρω αφήνοντάς με να σε κοιτάζω να ζεις. Πιστεύω στο Μπορς που δεν δοκίμασα ένα βράδυ στο σπίτι σου και όλοι έλεγαν πως ήταν τρομερό. Πιστεύω στις πρόχειρες φιλίες σου που τις δίπλωνες σαν πολύτιμα ρούχα και τις έκρυβες τα πρωινά στη ντουλάπα σου. Πιστεύω στην αγωνία σου όταν παίζαμε αυτοσχέδια επιτραπέζια και ρωτούσες αν θυμάται κανείς το επώνυμό σου. Πιστεύω στη μελαγχολία σου ένα βράδυ στο Τράμγουεη που απροκάλυπτα σε έφερε αντιμέτωπη με τον εαυτό σου. Πιστεύω στην καλή σου την καρδιά, Ιρίνα, που τα δεύτερα βράδια δεν έφερνε εμπόδια στους ξαφνικούς έρωτες της πόλης. Πιστεύω στο θάρρος σου που πάντα σε έσπρωχνε μπροστά. Και στη λαχτάρα σου για ζωή που δεν σε άφηνε να δεις το θάνατο και να τρομάξεις. Πιστεύω στην κοριτσίστικη τρυφερότητά σου και στην έγνοια σου για τον κόσμο, Ιρίνα, που δεν αναπαυόταν ποτέ, πιστεύω στο λυγμό σου και στην πίστη σου στη ντάμα κούπα και στο βαλέ του Σαββάτου. Πιστεύω στο γαλάζιο βλέμμα σου, σε κείνη την ανωτερότητα που έσερνες ξωπίσω σου από την κούνια και σήκωνε σκόνη στο πέρασμά σου, και μας τύφλωνε όπως τυφλώνεται ένα παιδί από τα φώτα του λούνα παρκ που δεν του επιτρέπουν οι γονείς του. Πιστεύω στο ροζ μπλουζάκι σου μια μέρα του Οκτώβρη που έλεγες πως όλα πήγαιναν στραβά. Τότε που το φως του ήλιου ήταν μυστικό κι εμείς κυκλοφορούσαμε με γυαλιά πρεσβυωπίας ψαχουλεύοντας. Πιστεύω στις αγέρωχες δηλώσεις σου, στα μεθύσια σου, στο σμπαράλιασμά σου. Στα ληγμένα γραμμάτιά σου. Στα Άλκα Σέλτζερ σου το πρωί της Κυριακής. Πιστεύω στους κόμπους που έδεσες και μας χάρισες για στολίδια στα δάχτυλα. Πιστεύω ακόμα στην εικόνα σου, Ιρίνα, τώρα που η ζωή τα έφερε αλλιώς.