Εμένα εσύ είσαι ο Αρανίτσης μου 1.

Οι δράκαινες αγαπούν τα δρακάκια τους όσο τίποτα στη γη.
Τα μεγαλώνουν με δρακόντειες αγκαλιές, φιλιά, ζεστά γεύματα και υπαινιγμούς αποθέωσης και καταστροφής.
Τα αφουγκράζονται από την ώρα που γεννιούνται.
Όσο είναι μικρά, τα ταΐζουν στο στόμα λιωμένες λεξούλες και καρδούλες στα κάρβουνα. Μαζί με αγωνιώδη χάδια και ερωτήσεις που δεν θα απαντηθούν ποτέ.
Μόλις μεγαλώσουν τα μυούν στις απολαύσεις της ωμής σάρκας, έτσι όπως ορίζει η Φύση τους και ο πρωταρχικός ρόλος της Μητέρας.
Το βράδυ, πριν κοιμηθούν, τους λένε συναρπαστικά παραμύθια με κουτσές μπαλαρίνες (όλες οι μπαλαρίνες είναι κατά βάθος ελαττωματικές) και βρώμικες υπηρέτριες (όλες οι υπηρέτριες είναι κατά βάθος σιχαμένες).
Τα πείθουν πως είναι πρίγκιπες, άγγελοι, άρχοντες του σκότους.
Τους λένε την αλήθεια σε δόσεις, ντυμένη με ζαχαρωτά γλυκόλογα, και προσπαθούν να κάνουν τη μελλοντική μοναξιά τους λιγότερο πικρή, βρέχοντας την παιδική γλωσσίτσα τους με καραμέλες αποκλειστικής νοστιμιάς, αντιπυρετική λατρεία και σιρόπι για το βήχα με γεύση κερασιού.
Τα συγχαίρουν επιμελώς και γοερά για την δρακοσύνη τους και πριμοδοτούν πάσης φύσεως εκδηλώσεις της ανήμερης ράτσας τους με πάθος και σοφία.
Οι δράκαινες κοιτούν στα μάτια τα δρακάκια τους έτσι όπως δεν μπορούν να κοιτάξουν κανένα άλλο πλάσμα στον κόσμο.
Οι δράκαινες δεν έχουν μυαλό. Παλλόμενες καρδιές έχουν μόνο.