Καθαρά Δευτέρα
Στο χτήμα είχαν στρώσει τραπέζια στη σειρά, με άσπρα, χάρτινα τραπεζομάντηλα, κανάτες με κρασί, πιάτα και ποτήρια.
Η νύχτα ήταν σαν αραχνιασμένο δωμάτιο.
Οι γυναίκες έφερναν απ’ την κουζίνα πιάτα με καλαμάρια, σαλάτες και χταπόδια.
Θυμάμαι τις γάμπες τους κάτω απ’ τα τσίτια, τι όμορφα που άλλαζαν στο βηματισμό.
Οι άντρες έπιναν καθισμένοι στη σειρά κι έκαναν αστεία και θόρυβο. Με τις κοιλιές τούρλα.
Εμείς τα παιδιά προσπαθούσαμε να πετύχουμε τους γλόμπους πάνω απ’ τα κεφάλια μας με κάτι κλαριά δέντρων που κατέβαιναν ως χαμηλά.
‘Η πετάγαμε πέτρες και σβώλους ψωμί στη γάτα που ξερογλειφόταν.
Η γυναίκα του Ανέστη, ξεχνάω πώς τη λέγανε, έβαζε λαϊκά και ρεμπέτικα στο ράδιο και κάπνιζε κρυφά πίσω απ΄την κουρτίνα.
Την έβλεπα μέσα απ’ το πατζούρι της κουζίνας, όπου η μάνα μου και οι θείες έψηναν τηγανόψωμα και μελιτζάνες.
Όταν τέλειωσαν τις δουλειές και κάθισαν μαζί μας, τα μισά πιάτα ήταν κρύα και τα άλλα μισά φαγωμένα.
Ένιωσα κάπως ντροπιασμένος που οι γυναίκες θα έτρωγαν μόνες τους όμως δεν άνοιξα το στόμα να πω λέξη.
Προσπάθησα να ξεχάσω τη γαϊδουριά, επειδή ήξερα πως ο μόνος τρόπος για να μη νιώθεις τύψεις είναι να διαγράψεις από τη μνήμη σου το συμβάν.
Ο παππούς δεν μιλούσε. Έκανε σα να μην ήταν καν εκεί. Ο παππούς μισούσε τα Κούλουμα και την Καθαρά Δευτέρα.
Όταν σηκώθηκε η γυναίκα του Ανέστη και η θεία Ελπίδα να χορέψουν ένα μικρασιατικό, έμεινα μαρμαρωμένος μπροστά στη θέα των χεριών τους.
Μου θύμιζαν φίδια, ή πλοκάμια χταποδιού που μπλέκονταν μεταξύ τους και έκαναν την αραχνιασμένη νύχτα να ευωδιάζει γυναικείο ιδρώτα.
Το στέρνο της θείας Ελπίδας γυάλιζε με μια γυαλάδα ζεστή, και οι γάμπες της μου έφερναν ταραχή και στομαχόπονο.
Δίπλα μου τα ξαδέλφια τρώγανε ταραμάδες και λαγάνες που τα άλειφαν σαν παγωτό.
Εγώ δεν ήθελα να φάω. Πήρα στη ζούλα ένα κρασοπότηρο και το άδειασα μονορούφι.
Μετά από λίγο όλα ήταν λιγότερο βαριά, κι εγώ σε ελεύθερη πτώση.
Εκείνη τη νύχτα ο παππούς χάθηκε στο χτήμα.
Η γυναίκα του Ανέστη δεν βγήκε να τον ψάξει μαζί με τους άλλους.
Έμεινε στο σπίτι και κάπνιζε, κάπνιζε κι έπινε ουίσκι μέχρι το πρωί.
Posted on 23 Φεβρουαρίου, 2015, in Χωρίς κατηγορία and tagged Διηγήματα, Είπαν πως.... Bookmark the permalink. 2 Σχόλια.
Πολύ όμορφο γεμάτο εικόνες…συγχαρητήρια!!!
Ευχαριστώ πολύ.