Το ερωτικό μονόπρακτο της σύμπτωσης

(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Bibliothèque στις 16 Μαΐου 2015)

(Το ζευγάρι είναι ξαπλωμένο στο ξύλινο ανάκλιντρο κάτω από το μοναδικό παράθυρο του δωματίου. Στα πόδια τους είναι ριγμένο ένα μπλε σεντόνι και από τα μισόκλειστα πατζούρια μπαίνει ήλιος. Δίπλα τους, στο πάτωμα, υπάρχουν δύο ποτήρια κρασί πάνω σε μια στοίβα βιβλία .Είναι μεσημέρι και κάνει ζέστη)

Εκείνος: Θα ήθελα να μπορούσα να βαδίζω κάθε στιγμή στο πλάι σου. Να μου αρκεί το παράλληλο βήμα μας πάνω στις πλάκες του πάρκου. Να νιώθω ξεγνοιασιά κρατώντας το χέρι σου όταν περνάμε το δρόμο. Να είσαι το αγαπημένο μου ατύχημα και να είμαι το δικό σου.
Εκείνη: (γελώντας) Ατύχημα. Ωραία λέξη. Είμαστε δυο μικρά ατυχήματα που συνέπεσαν και δημιούργησαν ένα μεγάλο. «Συμβαίνειν», «συμβεβηκός» κατονομάζουν συχνά για τον Αριστοτέλη αυτό που συνέβη να πηγαίνει μαζί. Αυτό που εξωτερικά συνέπεσε.
Εκείνος: Μάλλον εννοείς το τυχαίο. Τη σύμπτωση. Το ξαφνικό.
Εκείνη: Ναι, μάλλον. Όπως επίσης και το άκρως αντίθετό τους. Αυτό δηλαδή που ουσιωδώς ή αναγκαία συμπορεύεται με κάτι άλλο.
Εκείνος: Είσαι ένα από εκείνα τα ουσιώδη ατυχήματα που πάντοτε ονειρευόμουν να μου συμβούν.
Εκείνη: Θα έλεγα μάλλον πως καραδοκούσες για τυχηματικά συμβεβηκότα.
Εκείνος: Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Σε συνάντησα τελικά.

(Την αγκαλιάζει και της χαϊδεύει το κεφάλι. Εκείνη γέρνει στον ώμο του και τον φιλάει στο λαιμό. Γυρνάει προς το μέρος της και αρχίζουν να χαϊδεύονται. Σε λίγο μετακινούνται πάνω στο ανάκλιντρο σα να παλεύουν. Το μπλε σεντόνι πέφτει στο πάτωμα σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνης. Ένα από τα δυο ποτήρια γλιστρά και το κόκκινο κρασί χύνεται)

Εκείνη: Μερικά πράγματα συμβαίνουν αναγκαστικά. Βαδίζουν αναπόδραστα μαζί.
Εκείνος: Αναρωτιέμαι. Όσα συμπορεύονται με τον τρόπο που λες είναι άραγε μέρη του ίδιου πράγματος ή αποτελούν το ένα μέρος του άλλου;
Εκείνη: Τα χέρια μας κινούνται συντονισμένα επειδή ανήκουν στο σώμα μας. Έτσι παίζουμε πιάνο, για παράδειγμα.
Εκείνος: Τα χέρια μας είναι χωμένα το δικό σου μέσα στο δικό μου και κινούνται σε ένα αρμονικό χάδι. Δεν ανήκουν όμως στο ίδιο σώμα. Κι όμως οι κινήσεις μας είναι συντονισμένες.
Εκείνη: Είναι λοιπόν μια σχέση διαδοχής. Στην περίπτωσή μας αυτή η διαδοχή αφορά το πέρασμα από την κατάσταση δυο χεριών που ανήκουν στο ίδιο σώμα στην επαφή δυο χεριών που ανήκουν σε διαφορετικά σώματα μα καταφέρνουν να συντονιστούν μεταξύ τους.
Εκείνος: Μεταξύ των χεριών μας υπάρχει μια ιδανική τάξη συνύπαρξης.
Εκείνη: Όπως και μεταξύ πολλών άλλων σημείων των σωμάτων μας.
Εκείνος: Ναι, όπως και μεταξύ πολλών άλλων σημείων των σωμάτων μας.

(Είναι αγκαλιασμένοι. Σκύβει και την φιλά στο στόμα. Του ανταποδίδει το φιλί με κάπως περισσότερη θέρμη. Μετά αρχίζει να τον φιλά στο λαιμό, στο στέρνο, στην κοιλιά. Εκείνος αναστενάζει και πιάνει το κεφάλι της με τα χέρια του. Το καθοδηγεί στο κέντρο των μηρών του. Το μπλε σεντόνι παραμένει ξεχασμένο στο πάτωμα)

 Εκείνος: Μέσα στον άχρονο αιώνιο χρόνο μπορεί μόνο να υπάρξει διάταξη των συνυπάρξεων. Είμαστε μέρη ενός Όλου. Κι επίσης, κάτι διαδέχεται πάντα κάποιο άλλο κάτι. Και οι συμβάσεις που συνάπτονται ανάμεσα στα ενίοτε «κάτι» αποτελούν τα διάφορα σχήματα συνύπαρξης. Στοιχειοθετούν την Ιστορία, κατά κάποιο τρόπο. Αυτή τη στιγμή, εμείς οι δυο συναρμολογούμε την ιστορία μας.
Εκείνη: Μέσα από την  Ιστορία μάς παρέχεται η ανάδυση μιας ριζικής ετερότητας, ενός νεωτερισμού. Η σύμπτωση που μας ένωσε διαγράφει μια πορεία, άγνωστη εκ των προτέρων.
Εκείνος: Η ιστορία δίδεται άμεσα ως διαδοχή. Κι εγώ σε είχα ανάγκη να μου τύχεις. Είσαι το αποτέλεσμα της ανάγκης μου.
Εκείνη: Οι αιτίες βαίνουν μαζί με τα αποτελέσματα, τα μέσα μαζί με τον σκοπό. Στα λατινικά accidens σημαίνει αυτό που «συν-βαίνει».
Εκείνος: Συμπορευόμαστε  λοιπόν στα μονοπάτια μιας ιστορίας με άγνωστο τέλος και συμβαδίζουμε επειδή τα σημεία-κλειδιά γι’ αυτή τη συμπόρευση ταιριάζουν εντυπωσιακά καλά. Και αυτό είναι όλο.

(Της πιάνει το χέρι και φιλάει μία μία τις άκρες των δαχτύλων της. Του ψιθυρίζει στο αυτί διάφορα, μα το μόνο που ακούγεται προς τα έξω είναι σκόρπιες λέξεις -«comitans», «αντίθετο άκρο μιας σύγχυσης…», «εξ ανάγκης…», «γνωστή ψυχολογική αυταπάτη».)

 

(Αυλαία)