Τρίπτυχο

(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Bibliotheque την 1η Οκτωβρίου 2015)

Είσαι πούστης;

 Ηγουμενίτσα, Σεπτέμβριος, βράδυ Παρασκευής. Τρεις νταλίκες αραγμένες στη σειρά στο λιμάνι, περιμένουν το φέρι για Ανκόνα. Οι φορτηγατζήδες καπνίζουν μαύρο στην αποβάθρα, κάθονται δίπλα μας στο τσιμέντο και βγάζουν σέλφι δύο δύο. Ρωτάνε γελώντας τον πιο ασουλούπωτο της παρέας αν είναι “πούστης” και αν ναι, του προτείνουν να πάνε τον “γαμήσουν μέσα με τη σειρά”. Εκείνος φτύνει το σάλιο του ανάμεσα στα μπούτια του, δεν δείχνει να ενοχλείται ή να προσβάλλεται, τους απαντάει “τι κι αν είμαι πούστης;” και αδιαφορεί.

Μετά σηκώνεται, “έχετε τα Καγκέλια;” τους ρωτάει και μπαίνει στη μεσαία νταλίκα. Ολόλευκη και κάπως τρομακτική. Ανάβει τους προβολείς και βάζει το τραγούδι στη διαπασών. Μετά αρχίζει να αναβοσβήνει ρυθμικά τα φώτα και να τραγουδάει. Η φωνή του είναι άγαρμπη και στο ρεφραίν βάζει δύναμη και σολάρει πωπωπωπωπωπω ακόμα και αφού τελειώσει ο στίχος.

Από την ανοιχτή πόρτα μισοφαίνεται που κουνάει τα χέρια στον αέρα έτσι όπως κάνουν στα μαγαζιά. Σε λίγο πηδάει έξω από το φορτηγό με την πόρτα ανοιχτή και κάθεται στον προφυλακτήρα. Τα Καγκέλια συνεχίζονται, εκείνος τώρα κουνάει χέρια και πόδια, και η σκηνή έχει αποκτήσει αίφνης κάτι ανεξήγητα εφιαλτικό.

 Οι άλλοι δίπλα μας λένε κάτι για το ΠΡΟΠΟ ή το ΛΟΤΤΟ και μετά απομακρύνονται πετώντας ξωπίσω τους γόπες που συνεχίζουν να καίνε για λίγο ακόμα.

 —

Βρωμιά

 Πρωί Σαββάτου στο κέντρο της πόλης. Το πλυντήριο αυτοκινήτων Car Wash International, μπλε γράμματα σε λευκό πλαστικό φόντο και η ταμπέλα γεμάτη κουτσουλιές, ανοιχτό. Απέναντι η λαϊκή όλο καφάσια με λαχανικά, κρεμάστρες με ρούχα και αντικείμενα ό, τι-πάρεις-ένα-ευρώ μέσα σε πανέρια. Απόνερα και αφροί στο πεζοδρόμιο, δυο Πακιστανοί τρίβουν τις ζάντες ενός Peugeot με κάτι μεγάλα κίτρινα σφουγγάρια που σύντομα γίνονται καφέ απ’ την πολλή βρωμιά.

 Ένας μουστακαλής με μαυριδερό δέρμα, μούσι και καρό πουκάμισο καπνίζει σε μια καρέκλα κινηματογράφου, λίγο πιο κει. Τους κοιτάζει αμίλητος και τινάζει δίπλα του τη στάχτη. Από μέσα ακούγεται ένα τραγούδι που δίνει βάρος στο κλαρίνο και η φωνή του τραγουδιστή, που σε άλλη περίπτωση θα ξεγελούσε τους πάντες πως κλαίει απαρηγόρητος. Οι Πακιστανοί τρίβουν και μετά βυθίζουν τα μεγάλα κίτρινα σφουγγάρια σε έναν κουβά με σαπουνόνερο. Έπειτα ξαναρχίζουν το καθάρισμα σε άλλο σημείο του οχήματος. Ένα λευκό Audi βγαίνει από τη βούρτσα και διασχίζει τη ράμπα του πεζοδρομίου φρεσκοπλυμένο. Κατεβαίνει στο ρελαντί στο δρόμο και φρενάρει στο κόκκινο φανάρι. Τα λάστιχα στάζουν νερό και στο πίσω κάθισμα διακρίνεται το κεφάλι ενός σκυλιού. Οι Πακιστανοί σφυρίζουν ταυτόχρονα προς το μέρος του και από το μπροστινό παράθυρο ξεπροβάλλει το χέρι του οδηγού που τους χαιρετάει. Χαιρετάνε κι αυτοί κι έπειτα σκύβουν πάλι στον κουβά με το σαπουνόνερο. Ξαναρχίζουν δουλειά χωρίς να δίνουν σημασία στις φωνές των μανάβηδων από απέναντι, ενώ από το ραδιόφωνο ακούγεται τώρα μια διαφήμιση για ασφαλιστικές εταιρείες και συμβόλαια ζωής με πολύ ευνοϊκούς όρους για τον πελάτη.

—

Τσβετάν Τοντόροφ

Ήρθε από τη Βουλγαρία στα τέλη του ’90 και έπιασε αμέσως δουλειά στο ψιλικατζίδικο για τριακόσια εξήντα ευρώ το μήνα. Ασφάλιση δεν είχε, αλλά δεν αρρώσταινε και ποτέ. Το Πεδίον του Άρεως του άρεσε πολύ, είχε κίνηση, συμπατριώτες και πολλά πεύκα. Τα χαράματα, πριν ανοίξει το μαγαζί, πήγαινε βόλτα το σκύλο του στο δάσος, δίπλα στην είσοδο των Δικαστηρίων, εκεί που περιμένει ο φρουρός να περάσουν οι πελάτες από το μηχάνημα που ελέγχει τις τσάντες. Μιλούσε λίγο με τους άλλους σκυλοκράτορες και άφηνε το ζωντανό ελεύθερο να αφοδεύσει με την ησυχία του και να αλληλομυριστεί με άλλα ζώα. Τα βράδια μελετούσε τον στρουκτουραλισμό και την ιστορία της λογοτεχνίας και των ιδεών, και μαγείρευε ροδόπικο κατμά και σαλάτα σόπσκα. Έτρωγε πάντα μόνος, φυσικά, πίνοντας ένα μεγάλο ποτήρι κρασί. Συνήθως κόκκινο. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν δεν πουλούσε σοκολάτες, περιοδικά, φουρκέτες για τα μαλλιά και σερβιέτες για τις δύσκολες μέρες, μιλούσε στο τηλέφωνο με άγνωστα κορίτσια που διασκέδαζαν την πλήξη του σε ροζ γραμμές ή διάβαζε Τοντόροφ. Το σκύλο του τον έλεγαν Τσβετάν και οιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή καταστάσεις κάθε άλλο παρά συμπτωματική ήταν.