Ο έρωτας είναι σαν την ιλαρά. Σου αφήνει σημάδια, αλλά περνάει

https://www.youtube.com/watch?v=giUfgHcN0oQ

(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην http://www.bibliotheque.gr/article/63516 στις 7 Απριλίου 2017)

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα μεγάλο παζλ. Ενώνεις κομματάκια, συνδυάζεις καμπύλες και γωνίες, υπολογίζεις φόρμες και προχωράς. Στήνεις ένα τελικό αποτέλεσμα στο μυαλό σου, γίνεσαι αρχιτέκτονας και χτίστης μαζί. Δοκιμάζεις συνεχώς ταιριάσματα, που άλλα πετυχαίνουν και άλλα πέφτουν στο κενό. Ο σκοπός είναι να προχωράει το έργο, να σε πείθει για το μέλλον του, να σε τροφοδοτεί με ικανοποίηση και χαρά βλέποντάς το να προοδεύει.

Αυτό που λέμε πρόοδος δεν είναι απαραίτητα ο σχηματισμός μιας ευχάριστης εικόνας. Μπορεί αυτό που απεικονίζεται να είναι από θεσπέσιο μέχρι δυσάρεστο ή ενοχλητικό στην όψη. Δεν είναι όλα για όλους, και παρότι ένα παζλ συνήθως ψυχαγωγεί, ενδέχεται υπό συγκεκριμένες περιστάσεις ο στόχος να είναι απλώς η ολοκλήρωσή του και όχι η τελική τέρψη μπροστά στην εικόνα του.
Αν λείπει κάποιο κομμάτι, αν παράπεσε στο πάτωμα, στο ντουλάπι ή στο κουτί, το παζλ μένει ανολοκλήρωτο. Σε αυτή την περίπτωση είτε ψάχνεις το χαμένο ταίριασμα, είτε εγκαταλείπεις το έργο. Εξαρτάται πόσο θέλεις να ολοκληρώσεις το παζλ ή αν τελικά σου είναι αδιάφορο, ως άλλο ένα παιχνίδι κατασκευής που εύκολα το παρατάς για να ξεκινήσεις κάτι άλλο.

Οι ανθρώπινες σχέσεις, και δη οι ερωτικές, κινούνται πάνω κάτω στο ίδιο μοτίβο.
Όσο το αγαπώμενο πρόσωπο σε τροφοδοτεί με εικόνες, ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα, όσο σε συναρπάζει, σε κινητοποιεί να επιχειρήσεις την επόμενη κίνηση, να πας το έργο λίγο πιο πέρα. Σε κάνει να θέλεις να επιδιώξεις και να δεις την πρόοδο, σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και σε τροφοδοτεί ψυχικά για το επόμενο βήμα. Κι αυτό, επειδή η ψυχολογική προετοιμασία των παικτών είναι μια αλληλένδετη με τις κινήσεις τους διαδικασία, που έχει ως καύσιμο την ανταπόκριση, τον συναισθηματικό ανεφοδιασμό, την τέρψη μπροστά σε κάτι που συνεχίζει να αναπτύσσεται και να σημαίνει κάτι σπουδαίο.

Ο εραστής που αισθάνεται αγαπημένος, κατέχει τα εφόδια για να κάνει την επόμενη κίνηση αγάπης. Αυτά τα εφόδια είναι ανίκητα, τίποτε δεν μπορεί να τα υπερβεί, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Έχει σύμμαχο, συμπαίκτη που τον κάνει να νιώθει ισχυρός, αήττητος, και χίλιους λόγους για να συνεχίσει να επιδιώκει το μέλλον. Άρα είναι και ο ίδιος μάχιμος και δυναμικός, και συμμετέχει ενεργά σε αυτό τον ωραίο αγώνα.

Συνήθως δεν έχουν σημασία οι δηλώσεις, σε περιπτώσεις σαν αυτές. Οι ερωτευμένοι λένε πολλά. Σημασία έχουν οι πράξεις. Η έμπρακτη απόδειξη πως η όποια σχέση περπατάει προς τα μπρος, ακόμη και να κάποιες φορές συμβαίνουν πισωγυρίσματα. Τι είναι αυτό που ακολουθεί ανεξάντλητα και απρόσκοπτα ανοδική πορεία, εξάλλου; Στη Φύση όλα συμβαίνουν κυκλικά, παράλληλα, ταυτόχρονα, αλλά και ετεροχρονισμένα ή και αντίθετα. Η Φύση είναι το βασίλειο και η δόξα της εντροπίας.

Το ερωτικό παζλ πρέπει να κινείται, να ζει, να ανασαίνει. Να πείθει πως έχει λόγο να συνεχιστεί. Ο ασφαλέστερος τρόπος για να μείνει στη μέση είναι ένας από τους δύο, ή και οι δύο, να νιώσουν και να δείξουν πως το έργο δεν έχει μέλλον και ζωή. Όχι να το πουν ή απλώς να το αισθανθούν: να το αποδείξουν.

Ο ερώμενος που τυχόν αποφασίσει να επιμείνει στην πάλη της διαδικασίας για κάποια πρόοδο δεν θα πειστεί ποτέ πως οφείλει να τα παρατήσει, εάν ο ερών δεν του αποδείξει πως η αγάπη και η όρεξή του έχει πια στερέψει, και άρα δεν είναι πλέον ερώμενος. Τότε δεν χρειάζεται άλλου είδους αποδείξεις – τις αποδείξεις τις ζει στο πετσί και στο είναι του. Σε κάθε βλέμμα που ακουμπά στον κόσμο. Επειδή μένει ακάλυπτος, στερημένος. Το εσωτερικό καύσιμό του λιγοστεύει και κάποια στιγμή δεν έχει παρά να το αναγνωρίσει και να συμμορφωθεί, μιας και δεν έχει πια τα εφόδια ή τη δύναμη να κάνει βήμα. Αναγκάζεται τότε να προσγειωθεί σε μια νέα πραγματικότητα, στεγνή και απογυμνωμένη από τα στολίδια των αισθημάτων που ζεσταίνουν την ψυχή, κενή από το ωραίο και δυσεύρετο εκείνο νόημα που άλλοτε έθρεφε σαν μωρό που θεριεύει το αίσθημα που έδενε τους δυο ανθρώπους.

Το ζωοποιό γάλα μιας ερωτικής σχέσης είναι η διάχυτη αγάπη, η εικόνα και η ιδέα της συναισθηματικής εγγύτητας και τη ανάγκης που κάνει τους εραστές ανίκητους και θεϊκούς. Και, κυρίως, ενωμένους. Η ανταλλαγή άυλων κυρίως υλικών, δηλαδή, που μόνο αυτά καταφέρνουν να κάνουν έναν άνθρωπο να αισθάνεται αθάνατος μπροστά στο θάνατο της αγάπης.

«Προειδοποιήθηκε, έλαβε εξηγήσεις, κι όμως επιμένει». Είναι μια διαδικασία άμυνας, ή έστω της ιδέας της, για κείνον που δεν θέλει να παραδεχτεί την πραγματικότητα της μοναξιάς που ακολουθεί μια σχέση χωρίς αίσιο τέλος. Δεν διαρκεί πολύ η διαδικασία αυτή, και αυτό είναι επιβεβαιωμένο. Ο καιρός θεραπεύει τις πληγές, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θεραπεύει και τις ελπίδες.
Εδώ δικαιώνεται η γνωστή κινηματογραφική ρήση εκλογίκευσης: «Ο έρωτας είναι σαν την ιλαρά. Σου αφήνει σημάδια, αλλά περνάει».

Εκείνος που αναγκάζεται να υποστεί μια εξέλιξη της πραγματικότητας που τον κάνει και πονάει, που αρχικά την αρνείται και βάζει στόχο να την ανατρέψει προς το καλύτερο, κάποτε καταλαβαίνει το άτοπο των προσπαθειών του. Και συμμορφώνεται. Θωρακίζεται. Βλέπει καθαρά. Καταλαβαίνει. Κι έτσι μπαίνει σε λειτουργία αυτοάμυνας, παύει να επιμένει, το πείσμα του ξεθωριάζει, φθίνει, γίνεται μαλθακό. Μέχρι που σταματάει οριστικά να υπάρχει.

Το σημάδι που αφήνει ο έρωτας πάνω του λειαίνεται σιγά σιγά, σαν βοτσαλάκι στην παραλία. Παραμένει εκεί μόνο και μόνο για να του υπενθυμίζει απλώς πως και οι χειρότερες πληγές κλείνουν κάποτε, και πως ο πόνος λήγει.

Τότε, και μόνο τότε τελειώνουν και οι ανθρώπινες σχέσεις. Όταν η ελπίδα της ύπαρξης του ζωοποιού συναισθήματος στα έγκατα της ψυχής του άλλου αρχίσει να καταρρέει. Μόνο έτσι παύει να ζει και στην ψυχή του έτερου εραστή.

Έτσι, ο έρωτας καταλήγει να συμμορφώνεται με τους κανόνες του παζλ. Αν οι παίκτες δεν επιδιώξουν να ξαναβρούν τα χαμένα κομμάτια, αν η ανάγκη και η επιθυμία τους για ολοκλήρωση της εικόνας αποδειχθούν ανίσχυρες και περιορισμένες, τότε το παζλ μένει ημιτελές. Κλείνεται στο κουτί του διαλυμένο και τη θέση του καταλαμβάνει ένα καινούριο παιχνίδι. Ή και κανένα.
Στους έρωτες συμβαίνει το ίδιο: αν οι συνοδοιπόροι πάψουν να νιώθουν και να πείθουν για την ανάγκη τους να εξελιχτεί η όποια σχέση, αν δείξουν πως η ένωσή τους δεν τους είναι πια ακριβή, τότε εκείνη κλείνεται σε ένα κουτί, χάνει τη δομή και τη δύναμή της, και γίνεται ανάμνηση ή και λησμονημένος χρόνος, κηλίδα στα έγκατα μιας αποξενωμένης από τον άλλον ψυχικής κατασκευής. Ολόιδια με ένα παλιό σημάδι ιλαράς πάνω σε ένα μάγουλο ή σε ένα χέρι.

Δεκαπενταύγουστος

.

Για να κατανοήσεις ένα θαύμα πρέπει πρώτα να το πιστέψεις. Και αφού το πιστέψεις, πρέπει να το αφήσεις να συμβεί. Αυτή είναι η τελευταία (δι)έξοδος του καλοκαιριού. Ενός πρωτοφανούς καλοκαιριού που τελειώνει. Μαζί του και τα θαύματα που δεν καταλάβαμε αν, πώς και γιατί συμβαίνουν. Δεκαπενταύγουστος. Χρόνια – και θαύματα – πολλά σε όλους.

66 τολμηρές υποσχέσεις

.

Τσιγαράκι;…

.

Homework for dreamers

 

Μου είπε μια μέρα: «Θέλω να σου βάλω μια άσκηση για το σπίτι».

Αναρωτήθηκα τι να εννοούσε.

Είπε λοιπόν: «Θέλω όταν είσαι μόνη σου να σκέφτεσαι ό, τι πιο απίθανο μπορείς να βάλεις με το νου σου. Απίστευτα πράγματα, υπερβολικά, που να μη μπορούν να συμβούν ποτέ. Εσύ όμως να τα σκέφτεσαι σα να συμβαίνουν πραγματικά εκείνη τη στιγμή και να νιώθεις καλά. Δεν έχει σημασία πόσο παράλογα είναι. Την ώρα που θα τα σκέφτεσαι, εσένα θα σου συμβαίνουν».

Ήταν το πιο χρήσιμο homework που μου βάλανε ποτέ. Χάρη στην επιμέλειά μου κάθε τόσο ζω εξωφρενικές περιπέτειες. Πραγματικά. Κι ας ήρθε μετά να με μαλώσει εκείνη τη φορά που χρησιμοποίησα σκηνές από το παρελθόν σα να τις ζούσα άξαφνα επιτόπου…

Urban decay

Διάλογος μέσα σε ταξί

-Πού πας;

-Ακαδημίας και Ιπποκράτους.

-Από πού έρχεσαι;

-Βρυξέλλες.

-Είναι καλά εκεί;

-Έτσι κι έτσι, όπως παντού.

-Τι σε χαλάει δηλαδή στο Βέλγιο;

-Οι ανθρώπινες σχέσεις.

-Και γιατί δε γυρνάς; Δεν σ’ αρέσει η Ελλάδα;

-Μ’ αρέσει.

-Τότε; Τι σε χαλάει εδώ;

-Οι ανθρώπινες σχέσεις.

—————————————————————————————————————————

Διάλογος μέσα σε ψιλικατζίδικο

-Αυτά κι ένα Μάρλμπορο Λάιτς παρακαλώ. Όχι, Μάρλμπορο Λάιτς ήθελα…

-Άλλαξες μάρκα; Φίλιπ Μόρρις δεν κάπνιζες;

-Ε… ναι… καμιά φορά κάνω λίγο πιο βαριά, έτσι για την ευχαρίστηση.

-Κάνε μου κι εμένα ευχαρίστηση λοιπόν. Μην αλλάζεις μάρκες κάθε τόσο, χάνω χρόνο να αλλάζω τα πακέτα που προτιμούν οι πελάτες.

—————————————————————————————————————————

Διάλογος μέσα σε εστιατόριο-καφενείο του κέντρου

-Μπορείτε να με πληρώσετε;

-Φυσικά. Παίρνετε κάρτα;

-Μόνο μετρητά.

-Μπορείτε να περιμένετε να γυρίσει αυτός που καθόμαστε μαζί τότε; Δεν έχω μετρητά, έχω μόνο κάρτα.

-Πόση ώρα θα κάνει;

-Κάνα δεκάλεπτο…

-Άλλη φορά να κρατάτε όλοι λεφτά πάνω σας. Όταν πάμε να φάμε και να πιούμε πρέπει να έχουμε να πληρώσουμε! Μετρητά!

-Ο καθένας ξεχωριστά;

-Ο καθένας ξεχωριστά. Όταν και αν γυρίσει κάντε μου νόημα να έρθω να πληρωθώ.

-Μάλιστα Φράου.

-…

—————————————————————————————————————————

Καργιόλα ζωή

-Κάπως είμαι σήμερα.

-Τι έχεις;

-Αναρωτιέμαι. Θα με δεις να μεγαλώνω άραγε;

-Σε βλέπω ήδη να μεγαλώνεις.

-Όταν έμαθα πως έφυγε ο Δημήτρης δεν πίστευα στα αυτιά μου.

– Αυτόν δεν τον είδε κανείς να μεγαλώνει, έχεις δίκιο…

-Καργιόλα ζωή.

– Καργιόλα. Επίσης, τόσα χρόνια γουστάρω τον Τζίμη μα τίποτα…

– Τυχαίνει να είναι παντρεμένος με τη Ζωή, όπως ξέρεις.

– Ναι, ξέρω. Ξέρω… Καργιόλα Ζωή…

-Καργιόλα.

Το παιχνίδι των ερωτήσεων δεν σταματά πουθενά

– Ο Στάινμπεκ έπινε ουίσκι, η Νοτόμ ορκίζεται στο νέκταρ μιας παγωμένης Veuve Cliquot, ο Μπουκόφσκι τσάκιζε τα κοκκινέλια, η Σαγκάν κυκλοφορεί σε κάθε σελίδα με ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι, ο Ρεμπώ ζούσε διαρκώς μεθυσμένος, ο Αλκαίος έλεγε «Εν οίνω αλήθεια», ο Σαίξπηρ εμπνεόταν μόνο υπό την επήρεια αλκοόλ, ο Καμύ άφηνε το ποτό να ξυπνήσει μέσα του το θαυμαστό κτήνος, ο Μπωντλέρ φώναζε «μεθύστε!». Όλοι οι συγγραφείς που θαυμάζω περπατάνε χεράκι χεράκι με το αλκοόλ. Μα καλά, όλοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι είναι υποχρεωτικά αλκοολικοί;

-Υπήρχε κι ένας που δεν έπινε!

-Ποιος;

-Ο Χίτλερ.

—————————————————————————————————————–

– Ο Τζακ Άμποττ σκότωσε έναν συγκρατούμενό του στη φυλακή με μαχαίρι. Ο Βασιλιάς Δαβίδ δολοφόνησε την ερωμένη του. Ο Κρίστιαν Μπάλα σκότωσε τον εραστή της γυναίκας του. Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης ξεκοίλιαζε τις πόρνες του Λονδίνου και μετά τους έγραφε ποιήματα στα κρυφά του ημερολόγια. Ο Κοκτώ βάζει τους ήρωές του να σκοτώνουν κατά συρροή. Ο Καμύ δολοφονεί Άραβες μεταμφιεσμένος σε Μερσώ. Ο ντε Σαντ δολοφονεί βασανίζοντας αθώες κορασίδες. Ο Μπατάιγ κάνει εκτρώσεις. Μα καλά, όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς είναι φονιάδες;

– Είδες; Κάνουν παρέα μεταξύ τους, τα καθάρματα. Φονιάδες που καίγονται στην Κόλαση.

-Καλά, έντιμοι άνθρωποι δεν υπάρχουν; Αυτοί με ποιους κάνουν παρέα;

-Υπάρχουν. Έντιμοι είναι οι πολίτες όπως εσύ, εγώ, η κατατονική γειτόνισσα με τις τρεις απόπειρες αυτοκτονίας στο παρελθόν της, ο σπιούνος μπακάλης που ξέρει ποιος κεράτωσε ποια πριν καν συμβεί το κεράτωμα, ο κλέφτης ασφαλιστής του αυτοκινήτου σου που σε άφησε τις προάλλες στα κρύα του λουτρού μέσα στην εθνική, ο οργισμένος οδηγός του λεωφορείου που σε πάει το πρωί στη δουλειά και φρενάρει στο παρά πέντε για να φρικάρει τον μπροστινό του, η αγάμητη καθηγήτρια που παιδεύει το γιο μας με την καλλιγραφία της, η συντετριμμένη ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια που αναγγέλλει με θλιμμένο ύφος μια νέα τρομοκρατική επίθεση στη Ρηγίλλης, ο πνευματικός σου που σε συμβουλεύει να μην χαϊδεύεις το σώμα σου γιατί είναι αμαρτία και θα κολαστείς, ο πρωθυπουργός που κάνει «το παν» για να ξαναφυτευτούν δέντρα στα καμένα, η εφορευτική επιτροπή που αν σε πιάσει να αντιγράφεις σε αποκλείει από το διαγωνισμό, η μαμάδες που φοβερίζουν τα παιδιά τους με το «Γύφτο» αν δε φάνε όλο το φαγάκι τους, ο ιδιοκτήτης της Φολκσβάγκεν που σου κάνει καλύτερη τιμή αν δεχτείς να κάνεις μια διαφήμιση στην εταιρεία του, ο Ψινάκης που δίνει ελπίδα στα νέα ταλέντα, ο Καρατζαφέρης που θα πέθαινε για την πατρίδα του αφού πρώτα ξεκοιλιάσει έναν Αλβανό. Υπάρχουν λοιπόν έντιμοι άνθρωποι. Εμείς! Κι όλοι κάνουμε παρέα μεταξύ μας, σε αυτό τον επίγειο παράδεισο, χωρίς να έχουμε κανένα κρίμα στο λαιμό μας.

—————————————————————————————————————–

-Χάλια η σημερινή κοινωνία. Τα παιδιά είναι παχύσαρκα, οι έφηβοι ναρκομανείς, οι γονείς έχουν χοληστερίνη και καταπίνουν ψυχοφάρμακα. Είναι δυνατόν στην κοινωνία της αφθονίας να μην μπορούμε να ελέγξουμε τι καταναλώνουμε;

– Ελέγχανε τι κατανάλωναν όσοι ζούσαν στην κοινωνία της στέρησης. Η μητέρα μου δοκίμασε καραμέλα για πρώτη φορά σε ηλικία οκτώ ετών. Κρέας τρώγανε μία φορά το μήνα, λόγω οικονομικής δυσχέρειας. Τυρί πήζανε από την κατοικίδια κατσίκα. Σύκα κόβανε από τη συκιά του κήπου και θαλασσινά έτρωγαν μόνον όταν η τράτα του παππού έβγαζε ψαριά. Αυτοί όμως δεν ζούσαν στην κοινωνία της αφθονίας, περάσανε Κατοχή.

Δυνατές συγκινήσεις

-Καλά, το καινούριο Κάλβιν με κάνει να νιώθω άλλος άνθρωπος. Το φοράω και πετάω. Πολύ σέξι.

-Πάλι καλά που το πήρες, σώθηκες!  Κι εγώ μόνο αυτό φοράω. Δε μου λες, είσαι έτοιμη να γλεντήσουμε;

-Είμαι έτοιμη να γλεντήσουμε. Εσύ είσαι έτοιμη να γλεντήσουμε;

 -Είμαι έτοιμη να γλεντήσουμε!

Μπήκαν στην αίθουσα 8 του σινεμά Toison d’ Or, με ανάλατο ποπ κορν και κόκα λάιτ στο χέρι, κάθισαν στα μεσαία καθίσματα, κοντά στο κέντρο, και περίμεναν να αρχίσει η ταινία. Για μία ώρα κι ενενήντα λεπτά η ζωή τους θα γινόταν ένα γλέντι μοναδικό. Οι πρωταγωνιστές φορούσαν Κάλβιν, μιλούσαν ελάχιστα, έκαναν όμως πολύ καλή παρέα μεταξύ τους πάνω στους βελούδινους καναπέδες του στούντιο και μετά επέστρεφαν ο καθένας σπίτι του σα να μην είχε συμβεί το παραμικρό.

Για μία ώρα κι ενενήντα λεπτά η καρδιά τους χτυπούσε δυνατά κάτω από τη μεγάλη οθόνη. Έγιναν κι αυτές δύο πρωταγωνίστριες με Κάλβιν που μιλούσαν ελάχιστα, έκαναν στενή παρέα με το υπόλοιπο καστ της ταινίας πάνω στους γκριζωπούς καναπέδες και μετά επέστρεψαν σπίτι τους σα να μην είχε συμβεί το παραμικρό.

Έβγαλαν τη διαδρομή αμίλητες. Έξω από τα νοτισμένα τζάμια η πόλη ήταν κατάφωτη και το στομάχι τους ακόμα κάπως αναστατωμένο από την υπερένταση των βελούδινων καναπέδων και των στενών τζιν. Λίγο πριν σταματήσει το λεωφορείο στη γνωστή στάση, μια φωτισμένη διαφημιστική αφίσα με την καινούρια  χειμερινή συλλογή denim του Calvin Klein που υποσχόταν δυνατές συγκινήσεις αναβόσβηνε σαν ελαττωματική λάμπα-παγίδα για τις μύγες.

Όλα είναι θέμα στυλ

-Με πόνεσαν τα πόδια μου με τις δεκάποντες. Κι η μέση με τσακίζει.

-Φόρα Adidas. Έχει αποδειχθεί πως οι γυναίκες που περπατάνε πάνω σε τακούνια μετά από λίγα χρόνια αποκτούν πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη. Είναι όμως ωραίες γκόμενες.

-Άμα φορέσω Adidas δεν θα έχω πρόβλημα;

-Όχι. Ούτε η μέση θα σε πονάει ούτε γκόμενα θα είσαι.

-…

Όταν σας ακούω να μιλάτε θέλω να σωριαστώ στα πόδια σας

1. «Αυτή η ανοιχτωσιά του μυαλού είναι το ζητούμενο της κάθε γυναίκας με ενσυναίσθηση του τι έχει ανάμεσα στα πόδια της και πόσο αντέχει να δείξει το μουσκεμένο της βρακάκι στον ιππότη της πολυθρόνας απέναντι της…
Δεν φτάνει πλειστάκις μόνο η αιώνια ματιά μεταξύ τους…όλα καταλήγουν στο τέλος σ΄ένα ξέφρενο γαμήσι…».

2. «Είναι τεράστια πολυτέλεια να συναναστρέφεται κανείς αποκλειστικά και μόνο με ανθρώπους τους οποίους εκτιμά. Προσπαθώ να εξασφαλίζω στον εαυτό μου αυτή την πολυτέλεια όσο περισσότερο γίνεται, γι’ αυτό κάνω παρέα μόνο μαζί σου».

3. «Είναι μερικά πράγματα που αντέχεις να τα ζήσεις μόνο μία φορά, έστω κι αν νομίζεις πως θα άντεχες να τα ζήσεις περισσότερες. Ή που συμφωνείς να τα ζήσεις μόνο μία φορά, έστω κι αν νομίζεις πως θα έπρεπε να τα ζήσεις περισσότερες. Ή που…».