Φαρενάιτ

.

Με στεναχωρούν λιγάκι οι άνθρωποι που βγάζουν φωτογραφίες τον εαυτό τους. Μερικές φορές το κάνω κι εγώ. Με στεναχωρώ κι εγώ, όπως όλοι οι άλλοι. Ένα βράδυ ονειρεύτηκα φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες, έγχρωμες κι ασπρόμαυρες. Ξεχείλιζαν αγάπη και Φαρενάιτ. Και γελούσαν λίγο μεθυσμένες καθώς έπιναν κάπως περισσότερο ροζέ. Μετά, οι φωτογραφίες μου είπαν «Βάλε μας στη σειρά», κι εγώ τις έβαλα τη μία δίπλα στην άλλη. Η καλύτερή μου, όπως οι κάρτες ποδοσφαιριστών που κάνουν συλλογή τα παιδιά στην Στ’ Δημοτικού, ήταν εκείνη που στεκόσουν πλάτη και μου έλεγες χωρίς να μιλάς «Μπράβο που σκότωσες το θηρίο, το είχα βάρος στη συνείδησή μου, αλλά τώρα είμαστε οκ». Αναρωτήθηκα πώς γινόταν και οι φωτογραφίες είχαν φωνή, αλλά μετά κατάλαβα πως στα όνειρα όλα επιτρέπονται και πως αν δεν την ακούω ούτε κει τη φωνή σου δεν θα την ακούω πουθενά, και αυτή η ιδέα μου φάνηκε αβάσταχτη, και τότε ένιωσα μια τεράστια ευγνωμοσύνη για τον ύπνο που μας δίνει όνειρα κι έτσι μέσα από αυτά μπορώ να κοιτάζω παλιές φωτογραφίες σου με φωνή και να ακούω ξανά ένα μπράβο από το δικό σου στόμα, που μιλάει όπως θυμάμαι μόνο εγώ, και με μια φωνή που μυρίζει Φαρενάιτ.