Σχεδόν Πάλι

Αυτό το καλοκαίρι νομίζω πως δεν έχω να περιμένω τίποτα. Τίποτα καινούριο,εννοώ. Αυτό όμως κάθε άλλο παρά ενοχλητικό μου φαίνεται, περιέργως. Μέχρι τώρα ο Ιούλιος κυλάει σαν ράθυμο, απαλό χάδι πάνω σε ιδρωμένη πλάτη. Τις πολλές τις βόλτες τις βαρέθηκα, έχω κάνει άπειρες υπερωρίες στη νύχτα και στο μεθυσμένο χάραμα. Φέτος έχω όρεξη για ηρεμία και παρατήρηση. Του κόσμου, των ανθρώπων, των σκέψεών μου.

Είναι όμορφα τα αραχτά μου βράδια με ζεστό αεράκι, άρωμα βασιλικού και αστέρια πάνω από το κεφάλι. Τριγυρνώ ξιπόλιτη στο μικρό μου σπίτι και χαίρομαι την θαλπωρή και την ακίνητη καλοσύνη των γαλάζιων τοίχων. Ανάβω κεριά, στρώνω τραπεζομάντιλα, υποδέχομαι αγαπημένους φίλους, βάζω μουσικές ξεχασμένες εδώ και αιώνες. Περιφέρομαι ήσυχα μέσα στη ζωή μου σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Τα πρωινά ξετρυπώνω παλιά περιοδικά, 01, Βαβέλ, Παρά Πέντε, Μανδραγόρα, Γυναίκα –την κανονική, όχι το ένθετο– ανοίγω βιβλία και τα οσφραίνομαι, χαζεύω κάτι δυσεύρετα μουσικά άλμπουμ που κάποτε μου χάριζε σωρηδόν μία ευαίσθητη ψυχή, ψαχουλεύω τα σιντί μου και τα συρτάρια μου.

Ανακαλύπτω μια παμπάλαιη συλλογή κερμάτων, πολύτιμη κληρονομιά, παλιές φωτογραφίες σε παραλίες από οικογενειακές εκδρομές –θεέ μου, πώς ήμασταν έτσι! – χαρτάκια από το πουθενά που κάποτε κανόνιζαν σημεία και τέρατα στριμωγμένα κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας, μπλουζάκια μίνιμαλ –καλά, πώς χώραγα εκεί μέσα; –στην ντουλάπα,  κοχύλια με παράξενα χρώματα, σανδάλια και βότσαλα από παραλίες και ηφαίστεια περασμένων διακοπών στα νησιά.

Ρουφώ φρουτοχυμούς παίζοντας με το καλαμάκι. Μαγειρεύω καλοκαιρινά φαγητά, με στοιχειώδη υλικά και τεράστια τρυφερότητα που αποδίδει. Απολαμβάνω ευωδιαστά ποτηράκια με ούζο Πλωμαρίου, πάγο και μικρότατο μεζέ. Μελετώ τους χάρτες της κουζίνας κι αποστηθίζω ακτογραμμές  και ονόματα ερήμων. Φλερτάρω διακριτικά με τα πινέλα και τις νερομπογιές μου ελπίζοντας σε μια πιο στενή σχέση, όμως το φλερτ παραμένει επίμονα πλατωνικό και διόλου δεν προχωράει.

Ονειροπολώ επίτηδες με ιδέες από το πουθενά, γλυκοκοιτώ τις ταραχές μου, φτιάχνω ιστορίες και σενάρια από νοερή πλαστελίνη, παίρνω την τρίχα και την κάνω τριχιά. Κυλιέμαι στην γαλάζια πικέ κουβέρτα του κρεβατιού, κοιτάζω τα αστέρια στο ταβάνι και σκέφτομαι πως είμαι η Πάτι από την Μανίνα, που τη μισή ζωή της την περνούσε πεσμένη ανάσκελα στις μαξιλάρες της χτίζοντας ανυπόστατα αλλά συναρπαστικά ανώγεια και κατώγεια με το νου της. Δεν με πειράζουν αυτά τα ψέμματα. Ίσα ίσα, μοιάζουν με έρωτες πραγματικούς, σχεδόν ωραίους.

Μου αρέσει η μοναξιά αυτού του καλοκαιριού. Είναι γλυκιά, μου χαϊδεύει όμορφα το χέρι. Πότε πότε παίζω στοργικά με τις αναμνήσεις μου, ποιοί έφυγαν, ποιοί μείναν, τι είπαμε τότε, πώς κοιταζόμασταν, πώς μύριζε ένας ώμος. Τι γεύση είχε ένα φιλί. Πιπιλίζω την καραμέλα των επερχόμενων διακοπών με ηδονή νηπίου. Η Κέρκυρα είναι πάντοτε ένα καλολογικό στοιχείο που στολίζει την εικόνα του καλοκαιριού και κάνει την έκθεση ιδεών πολύ πιο ωραία.

Ξεχνάω να αλλάξω σελίδα στο ημερολόγια κάθε πρωί. Περνάει καιρός μέχρι να το καταλάβω. Αυτός ο Ιούλιος δεν έχει μέρες. Έχει μόνο απλή, ξέγνοιαστη και ήσυχη ζωή. Φεύγει αραχνοΰφαντα, με χάρη, μοιάζει με όνειρο θερινής νύχτας που διαρκεί λίγο πιο πολύ. Σαν ζάχαρη άχνη πάνω σε ένα λουκούμι με άρωμα τριαντάφυλλο. Φφφφφφ!

…

(«Κάτι τέτοια με βάζουν σε σκέψεις», συλλογίστηκε η Miss Broadway, η φίλη του Μάρκου, που ήταν η μόνη σε θέση να γνωρίζει τι σήμαιναν κάθε φορά όλα αυτά. «Αυτές οι διαθέσεις δεν είναι καθόλου μα καθόλου θετικοί οιωνοί. Τις ξέρω καλά». Έπειτα τίναξε προβληματισμένη ένα άνθος γιασεμιού που είχε ακουμπήσει στο μεταξωτό μανίκι της, ανακάτεψε την τράπουλα και φόρεσε τα μαύρα της γυαλιά, που όλοι της έλεγαν ότι την έκαναν να δείχνει ακόμα πιο μοιραία. Δεν μάθαμε ποτέ αν είχε δίκιο που ανησυχούσε, εφόσον η Αλίκη είχε ήδη χαθεί σε άλλο παραμύθι. Το προηγούμενο βράδυ ο Μάρκος είχε δει ένα όνειρο που το έλεγαν Σχεδόν Πάλι).

………………………………………………………………….