Δαίμονες
Φτηνά τσιγάρα μέσα σε τρυφερά δάχτυλα. Τρυφερές συζητήσεις μέσα σε δωμάτια φτηνών αμερικάνικων μοτέλ. Οι δαίμονες ερωτεύονται μεταξύ τους. Χωρίς να υποκρίνονται τίποτα. Έτσι. Σαν Θεοί.
Posted on 21 Μαρτίου, 2012, in Χωρίς κατηγορία and tagged Hiroshima Mon Amour. Bookmark the permalink. 34 Σχόλια.
Thethreewishes's Weblog 
Ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχει ευλογία: η ευλογία του έρωτα. Αυτό.
Οι έρωτες μεταξύ δαιμόνων, κάτι μου λέει πως είναι απλώς συγκλονιστικοί.
Ναι.
Φιλί.
Καλά. Ό,τι πεις.
χχ
Μα το ίδιο λέμε.
Συμφωνώ απολύτως: η ευλογία του έρωτα υπάρχει ακόμα και στους δαιμονικούς έρωτες.
Και τότε οι δαίμονες γίνονται θεοί.
Να πω κι άλλα προκειμένου να μου στείλεις κι άλλο φιλί ή θα μου στείλεις άλλο ένα κι έτσι;
ακριβά τσιγάρα σε σκληρά δάχτυλα… ξεγελούν και ξεγελιούνται για αγγελικούς έρωτες. δίκιο έχεις όμως. δαίμονες που ερωτεύονται είναι. και ίσως εν τέλει είναι ο μόνος τρόπος να καταστούν θεοί. όπως και μεις άλλωστε.
τα σέβη μου
Μέσα σε όλους κρύβεται ένας άγγελος και ένας δαίμονας. Κάθε φορά καθίσταται εμφανές το ένα από τα δύο πρόσωπα. Αναλόγως τις περιστάσεις. Μέσα στον φαύλο κύκλο ενός τέτοιου έρωτα όμως, όπου οι φαύλοι κύκλοι βασιλεύουν, το μόνο που παρηγορεί είναι ίσως η ευτυχία της διττής αποκάλυψης την ίδια στιγμή: τη στιγμή που αυτοί οι δυο κοιτιούνται στα μάτια.
Μου΄λειψες.
Το ξέρεις.
φιλιά αιώρημα…
Σαν αεράκι πέρασες, katabran. Σαν τρυφερό αεράκι μέσα από το ανοιχτό παράθυρο του δωματίου ενός φτηνού αμερικάνικου μοτέλ…
έτσι ηθελα να το νιώσεις, έτσι το ένιωσες…το πέρασμα… χαμογελώ με την σύμπτωση! του φτηνού & ανεκτίμητου!
Εχω ταλέντο στην ανίχνευση των πιο αδιόρατων στοιχείων που κάνουν μια ευχή καθήκον μου 😉
Φτηνό και ανεκτίμητο.
Απίστευτη κουβέντα.
Κι οι δαίμονες άγγελοι ήταν. Κι οι άγγελοι τους ζηλεύουν για τη δυνατότητα να διεκδικούν τη θεϊκότητα (υπάρχει τέτοια λέξη; Δεν ξέρω)
Αδερφάκια δίδυμα είναι, άγγελοι και δαίμονες.
Το ίδιο αίμα.
Απλώς με άλλη φορεσιά.
Τα Σύννεφα μπορούν να χρησιμοποιούν όποια λέξη θέλουν χωρίς να ρωτάνε αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει στα ανθρώπινα λεξικά.
Αρα ναι, η λέξη σου υπάρχει.
Οι αγαπημένοι σου πρέπει να ‘χουν ακούσει παραμυθένιες ιστορίες. :))
Παραμυθένιες, ναι…
Πότε στο Τόκυο, πότε στο Τζαϊπούρ, πότε στη Σαντορίνη, πότε στην έρημο της Νεβάδα,
όλο και κάπου ταξιδεύω και τους παίρνω μαζί 🙂
Τους αγαπημένους.
Πες κι άλλα 😉
Θα με κάνεις να κάτσω να γράψω ιστορία για δυο δαίμονες που συναντήθηκαν και σάλεψαν τελείως, Οβις.
Γιατί από την πρώτη στιγμή ήξεραν πως όταν συγκρούονται δυο τεράστιες δυνάμεις, τα συντρίμια είναι η μόνη κατάληξη…
Κι όμως δεν γινόταν να συμβεί αλλιώς, κι έτσι υπέκυψαν στο μοιραίο.
Επικίνδυνα πράγματα…
Κάνουν την καρδιά μου να χτυπάει πανικόβλητη, το ξέρεις;
Να γράψεις. Και βέβαια να γράψεις. Για την υπέρτατη δαιμονική συ(ν-)μπτωση! «Μέχρι αίμα να βγει»… πώς αλλιώς…
Τι ποίημα να σου αφιερώσω εσένα μικρό; Ίσως κάποιο του Κ. Καρθαίου..
Τούτος ο χειμώνας
είναι ο πιο σκληρός~
ο θεός να δώσει
να κρατήσει λίγο.
‘Εφραξε τους δρόμους
ο κακός καιρός
πριν σκεφτώ να φύγω.
Λίγο να κρατήσει,
δίκαιοι ουρανοί,
μια και δεν προσμένω
πια άλλο καλοκαίρι,
κι άλλο χελιδόνι
πια δεν θα φανεί
νέα ζωή να φέρει
‘Αλλο χελιδόνι,
πια δεν καρτερώ,
σβέλτο μου, χρυσό μου,
μαύρο χελιδόνι.
Μόνο αναθυμάμαι
τον καλό καιρό,
κι η καρδιά μου λιώνει.
Παρόλο που η άνοιξη είναι μια εποχή που δεν χώνεψα και δεν χωνεύω με τίποτα, κάτι τέτοια με κάνουν και χαίρομαι που τη ζω, τη γκρινιάρα.
Μου μαλακώνουν την αντιπάθεια, σχεδόν την εξαφανίζουν.
Σε ευχαριστώ πολύ, αραχνοΰφαντε 🙂
Εγώ αντιπαθώ το καλοκαίρι. Αλλά φέτος δεν βλέπω την ώρα να έρθει. Αυτά..
Αχ! ήθελα να αφήσω σχόλιο εδώ, αλλά και τι να πω; εξαιρετική μουσική. με τσάκισες.
Ό, τι και να πεις, τόπο θα πιάσει.
Ακόμα και τρία μικρά αποσιωπητικά έχουν το νόημά τους.
Σε φιλώ.
(η μουσική, παράλληλα με τις εικόνες από την Ινδία που τράβηξε ο Παζολίνι είναι κανονική μαχαιριά)
Αφιέρωση:
…
Σας αγαπώ!
Τρυφερές καρδιές μέσα σε αδιάφορα χέρια…
Ή και το αντίθετο.
Καλώς σε βρήκα καρδιά μου, μου λειψες, μικρό και όμορφο… καλό σου βράδυ
Τρυφερό φιλί, γλυκύτατο πλάσμα
χχχ
πίσω από την ξύλινη βιβλιοθήκη δύο αράδες βρίσκονται χαραγμένες στον τοίχο, σαν κάποιος να ‘θέλε να τις βγάλει από το μυαλό του:
– Is it because she’s successful?
– No, it’s because she doesn’t need me.
δαιμονική ταινία.
Ώστε δεν γράφω μόνο εγώ πίσω από βιβλιοθήκες…
Τζων, μετά από αυτό το σχόλιο σας θαυμάζω λιγάκι πιο πολύ. Κάθε φορά και λίγο ακόμα.
Απλότητα και λιτότητα. Με την ταινία έχω τα θέματα μου. Καταρχήν είμαι με το μέρος του γιατρού…(και δευτερευόντως συμπαθώ την ηρωϊδα της Νάταλι).
Ήμουν σίγουρη πως ο gasireu θα επέλεγε αντιήρωες για ινδάλματα. Πως θα είχε θέματα. Πως θα τα προτιμούσε όλα απλά και λιτά. Και πως θα ήταν αδιαπραγμάτευτα με το μέρος των «άλλων».
Επίσης ήμουν σίγουρη πως αυτό που θα μου έλεγε θα μου φαινόταν και θα ήταν απλώς μαγικό.
Ευχαριστώ gasireu που δεν με απογοητεύεις ποτέ σε όσα σκέφτομαι για σένα.
Κι επίσης ευχαριστώ gasireu που είσαι και παραμένεις ο gasireu.
(το τερμάτισα)
Παράθεμα: top100 | Lesvosnews.net