Μανσέτ και Αναγνωστάκης στην εποχή του Τίποτα
“Η αριστερίστικη τρομοκρατία και η κρατική τρομοκρατία, αν και τα κίνητρά τους δεν επιδέχονται σύγκριση, είναι οι δύο μασέλες της…”
Δίστασε.
“…της ίδιας παγίδας για μαλάκες”, τελείωσε τη φράση του και συνέχισε αμέσως: “Το καθεστώς αμύνεται, φυσικά, έναντι της τρομοκρατίας. Αλλά το σύστημα δεν αμύνεται, την ενθαρρύνει, τη διαφημίζει. Ο ντεσπεράδο είναι ένα εμπόρευμα, μια αξία ανταλλαγής, ένα πρότυπο συμπεριφοράς, όπως ο μπάτσος ή η αγία. Το κράτος ονειρεύεται ένα τέλος φρικιαστικό και θριαμβευτικό μέσα στο θάνατο, μέσα στον απολύτως γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις ορδές των μπάτσων και των μισθοφόρων του, από τη μια, και στις ομάδες του μηδενισμού, από την άλλη. Είναι η παγίδα που στήνεται στους επαναστατημένους […]“
J.Ρ. Manchette: NADA
.
(Η Ιστορία, ας μην ξεχνάμε, δεν είναι μόνο η λανθάνουσα Μνήμη του παρελθόντος αλλά και η φυσική Μητέρα του παρόντος)
Posted on 24 Απριλίου, 2012, in Χωρίς κατηγορία and tagged Πολιτικά. Bookmark the permalink. 20 Σχόλια.
Thethreewishes's Weblog 
Καμμιά φορά σκέφτομαι ότι αν συντονιστούν και οι ιδιοσυχνότητές μας θα καταστραφούμε.(Το δικό σας όμως είναι πιο όμορφο.Ζηλεύω.)
Το δικό σας σχόλιο περίμενα.
Μετά από εσάς δεν θα υπάρξει δεύτερο.
Ένστικτο ή πείρα;… Δεν έχει σημασία.
Η πραγματικότητα μας υπερβαίνει.
Ζηλευόμεθα εκατέρωθεν, μην το αγνοείτε 🙂
!
κκμ
@κκμ,
Εσείς δεν πιάνεστε για σχολιαστής.
Ανήκετε σε άλλη κατηγορία 😉
των σχολασμένων
Αλλάξτε τα δύο πρώτα γράμματα και αυτοσχεδιάστε με τον πλέον αυτονόητο τρόπο.
Ε αυτό.
Kαλησπέρα αγαπητή…
Τα είπατε όλα μέσω του Μανσέτ….
Όσο για «την εποχή του τίποτα»…δική μας εποχή είναι…εμείς την διαμορφώνουμε…αν είναι του τίποτα τότε εμείς θα πρέπει να φταίμε κανονικά…οι άνθρωποι είναι αυτοί που δημιουργούν και αυτοί που καταστρέφουν…αυτοί που φοβούνται κι αυτοί που αγαπάνε… η εποχή μας , η «εποχή του τίποτα» μπορεί να γεννήσει μια άλλη εποχή που να αξίζει κανείς να ζει…και μετά θα λέμε ( θα λένε αυτοί που θα την ζουν) ότι η απαξίωση που ζήσανε οι άνθρωποι της εποχής του τίποτα, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την εξέλιξη της κοινωνίας στην χρυσή εποχή του …ότι φανταστείτε εσείς το προσθέτετε…εγώ απλώς έβαλα έναν προβληματισμό για την εποχή μας…βλέπετε …όσο κι αν γίναμε σκατά, σκεφτείτε ότι τα καλύτερα λουλούδια θεριεύουν με την κοπριά…
Καλησπέρα χρηχα,
Μην με πεις απαισιόδοξη ή φανατισμένη αλλά για μια φορά στη ζωή μου λέω να το δω ρεαλιστικά το ζήτημα.
Αυτά.
και εγώ που το έβλεπα ψυχρά και αντικειμενικά τόσα χρόνια, να δείτε πόσους φόβους αισθάνομαι…
Ζούμε στην κοινωνία του φόβου και των ηχηρών διαψεύσεων.
Τι τα θέτε;…
Εγώ κουράστηκα να εξηγώ. Κι είναι εκεί το σημείο τομή που σε κάνει να διασχίζεις τη λεπτή γραμμή, εκεί που θολώνεις.
Ώρες ώρες σκέφτομαι πως ο μικρόκοσμός μας, αναπόφευκτα αντικατοπτρίζει τη μεγάλη εικόνα. Είμαστε μια αντανάκλαση του κόσμου, ζουμε με τόσο fragmented τρόπο, τόσο fragmented πράγματα, περνάμε τον καιρό μας πηδώντας από ψηφίδα σε ψηφίδα, χωρίς ποτέ να δουμε τη μεγάλη εικόνα.
Καταναλώνομαι τις νύχτες με τη δικιά τους συνταγή, λέει ο Τζιμάκος. Διευρύνοντας το κόντεξτ, εγώ προσθέτω και τα πρωινά και τα απογεύματα και συνεχώς.
Δεν ξέρω αν γίνεται χωρίς βία. Αληθινά δεν ξέρω.
Μακάρι να γίνονταν γενικά.Με βία η χωρίς.Δε γκατέβασα τα μούτρα.Κατεβαζμένα τα χα ήδη.
Συνεχίζω να αγωνίζομαι για το καλύτερο
Προσμένο πάντα το χειρότερο (η κάπως έτσι) 😉
Κανείς…
Αν συνδιάζαμε τον Μ. με τον Κ. σε μια «ρηξικέλευθη» πρόταση, τι να προέκυπτε άραγε;
Μόνο με βία δεν γίνεται, πιστέψτε με
Κανείς δεν μίλησε για τυφλή βία, κύριε Κ.
Α ρε αμίμητε Scary!
Good music makes good people, ρε συ!
Από τέτοιους πάσχουμε!
Φχαριστώ, εξαιρετικέ!
Μιας και είπαμε για το λατρεμένο Ένκι, είπα να αφήσω εδώ αυτό:
Χερρ Κ, μόνο με βία φσκ και δεν γίνεται. Χωρίς βία, γίνεται;
Κροτ εξαιρετική.