Οι φίλοι μου είναι ηλεκτρικές συσκευές

Μπήκε στην κουζίνα χωρίς να ανάψει το φως. Όσο έφεγγε απέξω η λάμπα του δρόμου του αρκούσε. Έριξε μια ματιά στον πάγκο και μετά κοίταξε μία μία τις ηλεκτρικές συσκευές. Διψούσε. Πλησίασε το ψυγείο, άγγιξε προσεκτικά την ινόξ λαβή και τράβηξε την πόρτα προς το μέρος του. Το ψυγείο ήταν ζεστό.
«Παράξενο μηχάνημα», μουρμούρισε και έχωσε το κεφάλι σχεδόν μέσα. «Όλα αντίθετα τα κάνει».
Το κίτρινο φωτάκι τον στράβωσε. Πήρε μια Duvel και έκλεισε την πόρτα. Το ψυγείο έκαιγε.
«Αν μπλέχτηκαν πάλι τίποτε καλώδια και θέλω ηλεκτρολόγο, θα το κάνω φούρνο το γαμημένο», εκνευρίστηκε και ακούμπησε στον πάγκο της κουζίνας.
Δίπλα του ο φούρνος μικροκυμάτων έλαμπε ολοκαίνουριος. Ωραίο αξεσουάρ. Άνοιξε το πορτάκι και κοίταξε μέσα. Ένα κομμάτι μηλόπιτα ξεκουραζόταν στο κέντρο ενός διάφανου πιάτου. Άπλωσε το δάχτυλο και ακούμπησε την επιφάνεια του γλυκού. Το έφερε στο στόμα και ένιωσε τη ζάχαρη και την κανέλλα. Πιο πολύ σαν μυρωδιές παρά σαν γεύση.
Έκλεισε το φούρνο και στήριξε τον αγκώνα στο cd player. Ως εκ θαύματος, άρχισε να παίζει ένα κομμάτι του Nils Frahm. «For». Μάλλον είχε πατήσει κάποιο κουμπί χωρίς να το καταλάβει. Κάπως έτσι πατιούνται τα καλύτερα κουμπιά εξάλλου. Εν αγνοία μας. Αφουγκράστηκε για λίγο τη μουσική και ρούφηξε λίγη μπίρα. Μια μυρωδιά Βελγίου πέρασε από τα ρουθούνια του, φεύγοντας το ίδιο απότομα όσο είχε έρθει.
Ξανακοίταξε το φούρνο μικροκυμάτων και διέκρινε το γλυκό πίσω από το φυμέ τζαμάκι. Αντιστάθηκε στον πειρασμό να ξαναβουτήξει το δάχτυλο στη μαλακή μηλόπιτα. Άλλαξε στάση σταυρώνοντας αντίθετα τα πόδια. Πεινούσε. Σκέφτηκε να ψήσει κάτι στο γκριλ, αλλά δεν είχε όρεξη να μαγειρέψει. Ούτως ή άλλως ό, τι προσπαθούσε να μαγειρέψει συνήθως του καιγόταν. Μόνο την τοστιέρα κατάφερνε, αλλά τώρα βαριόταν να φάει τοστ.
Στην άλλη άκρη της κουζίνας διέκρινε την πλάτη του προτζέκτορα. Ήταν γυρισμένος προς τον τοίχο και αυτό τον παραξένεψε. Πλησίασε και γύρισε μπροστά το μηχάνημα. Σκέφτηκε πως ήθελε να ξαναδεί το CLOSER, όμως πλησίαζε καλοκαίρι και τέτοιες εποχές αυτές ταινίες απαγορεύονται ρητώς. Σκούπισε λίγη σκόνη με το δάχτυλο, αφήνοντας στην πλαστική επιφάνεια μια σκουρόχρωμη γραμμή σαν αποτύπωμα της διαδρομής του δαχτύλου του.
Επέστρεψε στον πάγκο της κουζίνας και άνοιξε το ντουλάπι. Πήρε μια κούπα και την γέμισε με καφέ φίλτρου από την καφετιέρα που βρισκόταν στα αριστερά του. Κρύος ο καφές, ζεστή η μπίρα. Όλα ανάποδα. Όλα λάθος. Τίποτε δεν ήθελε να πιεί. Και τελικά δεν πεινούσε.
«Θα πάω μια βόλτα στο κέντρο», σκέφτηκε. «Στο Σφαγείο. Να δω καμιά γυμνή πλάτη να κουνιέται σύριζα στα τσιγκέλια, να νιώσω την υγρασία της. Να φάω εικόνες και να πιω μυρωδιές. Να κάνω τρεις ευχές».
Δεν θα έπαιρνε αμάξι. Με τα πόδια θα πήγαινε όπου πήγαινε. Ή με τα χέρια.
Βγήκε από τον πραγματικό κόσμο και κίνησε για τον κόσμο της φαντασίας του. Έκλεισε το Facebook και άνοιξε το tweeter.

(Αφιερωμένο εξαιρετικά στους μεταμεσονύκτιους φίλους που, που πριν πάμε για ύπνο σκεπάζουμε ο ένας τον άλλον τρυφερά και εκτοξεύουμε όνειρα)