Εμένα εσύ είσαι ο Αρανίτσης μου 2.

‘Ησουν δεκατριών και ζούσαμε μαζί στον παράδεισο.
Έπαιζα μουσική με πλήκτρα τα δάχτυλά σου.
Συλλαβίζαμε στίχους μελλοντικούς και μετά σιωπούσαμε.
Το κρεβάτι στρωμένο, το πιάτο προς το μέρος σου.
Η πλάτη σου υπέροχη σε μια φωτογραφία.
Σου διάβαζα Αρανίτση και μου έβαζες Blur.
Δεν είχαμε αμφίβολες υποθέσεις.
Τα χάδια μας αγωγοί εξαερισμού μιας εκλεπτυσμένης οδύνης.
Υποκλινόμουν στις τρυφερές απαιτήσεις σου και προστάτευες ό, τι νόμιζες ευάλωτο στα αισθήματά μου.
Οι κοινές ομολογίες μας δεν διεκδικούσαν ζωτικό χώρο – ήμασταν εμείς, και αυτό αρκούσε.
Ήμουν η Μπλανς και ήσουν το χταπόδι μου.
Ποτέ δεν πάψαμε να είμαστε δυο δράκοι.