Momentary lapse of reason

Στην ταμπέλα, έξω από την πόρτα του, ένα παράξενο όνομα και μια αστεία προσφώνηση ήταν χαραγμένα πάνω στην καλογυαλισμένη χάλκινη επιφάνεια.
«Μεσιέ Σελιτσάνος».
Ακολουθούσαν πληροφορίες επαγγελματικές και ωράρια εργασίας.
Στο εσωτερικό, σε ένα ευρύχωρο και αρκετά φιλόξενο δωμάτιο με γήινα χρώματα, βαριά έπιπλα και χαμηλό φωτισμό, μια γκριζόμαυρη γάτα πηγαινοερχόταν νωχελικά.
«Όχι, όχι, δεν είναι που δεν θέλω να κάνω έρωτα μαζί σου», της είπε. «Θέλω. Θέλω πολύ, σαν τρελός», και δάγκωσε ένα κομμάτι μηλόπιτα.
Εκείνη τον κοίταξε με αγωνία. Καθόταν απέναντί της. Αλλά αρκετά κοντά ο ένας στον άλλον. Μασούσε αργά και προσεκτικά. Φαινόταν να απολαμβάνει στο έπακρο τη διαδικασία.
Μερικές φορές αδυνατούσε να τον καταλάβει. Η ψυχραιμία του, ακόμα κι εκείνες τις δύσκολες στιγμές, της έκοβε τα πόδια. Δεν μπορούσε να χωνέψει πώς ήταν δυνατόν να συζητούν κάτι τέτοιο και ταυτόχρονα εκείνος να έχει όρεξη για γλυκό. Ξεροκατάπιε το σάλιο της. Το στόμα της στεγνό. Πήρε το ποτήρι με το νερό από μπροστά της και ήπιε μια γουλιά. Ένιωσε το λαρύγγι της να δροσίζεται. Ανακουφίστηκε κάπως.
«Κοιτάζω το λαιμό σου και τρελαίνομαι. Καταπίνεις σαν κύκνος, μωρό μου, το ξέρεις;», την ρώτησε κοιτώντας την ερευνητικά.
Το πιρούνι του άγγιζε κατακόρυφα το κέντρο του πιάτου. Ελάχιστα, σχεδόν ανεπαίσθητα. Κοίταξε την καμπύλη του καρπού του και παρατήρησε τις αραιές τρίχες. Τα δάχτυλά του, λεπτά και μακριά, το κρατούσαν χαλαρά, σαν να έπαιζαν. Μερικά χοντρά ψίχουλα και κάνα δυο σταφίδες απ’ το γλυκό περίμεναν το επόμενο τσίμπημα. Το χέρι του αιωρήθηκε για μερικά δευτερόλεπτα σαν εκκρεμές κι έπειτα κατέβηκε στο τραπέζι. Άφησε το πιρούνι μέσα στο πιάτο και ακούμπησε τα δάχτυλά της.
Η διαδικασία ήταν ούτως ή άλλως ανορθόδοξη.
«Είναι που δεν πρέπει. Εγώ είμαι ένας γεροσαλιάρης κι εσύ μια γυναίκα που ανθίζει. Θα μπορούσες να ήσουν κόρη μου».
Τώρα το χέρι του της χάιδευε τα δάχτυλα ένα ένα.Από πάνω προς τα κάτω, χωρίς βιασύνη. Φτάνοντας στο κάθε νύχι της, βαμμένο με διάφανο βερνίκι και κοντοκομμένο, όπως του άρεσε, άφηνε τα δάχτυλά του να διαγράφουν μικρούς κύκλους πάνω στην σκληρή επιφάνεια. Κατά κάποιο τρόπο, με τα ακροδάχτυλά του, ήταν σαν να φιλούσε τα νύχια της. Που, στο φως της λάμπας, έδειχναν σαν γυάλινα και του έπαιρναν το μυαλό.
«Δεν είναι ούτε αυτό όμως. Δεν έχω τέτοια κολλήματα».
Με τον δείκτη του άγγιξε το εσωτερικό του καρπού της. Ανέβηκε κατά μήκος της φλέβας διαγράφοντας μια διαδρομή ως το μέσα δίπλωμα του αγκώνα της. Το δέρμα της ήταν μαλακό και διάφανο. Σαν δέρμα πορσελάνινης κούκλας. Αλλά θερμό. Εκείνη ανατρίχιασε και τον κοίταξε στα μάτια. Η παλάμη της, αναποδογυρισμένη πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου, έμοιαζε με λιποθυμισμένο πουλί.
«Είναι που όλον αυτό τον καιρό σε παρακολουθώ και σε πλάθω στο μυαλό μου. Δεν ξέρω καν πώς είσαι γυμνή, αν καυλώνεις με ένα βλέμμα, με ένα άγγιγμα ή αν χρειάζεσαι περισσότερα».
Το χέρι του ανηφόρισε προς την κλείδα της. Άγγιξε το στέρνο της και στάθηκε στο βαθούλωμα του λαιμού. Χάιδεψε με απαλές περιστροφικές κινήσεις το στρογγυλό λακκάκι και κατευθύνθηκε προς το λαιμό της. Αυτή τον κοιτούσε στα μάτια χωρίς καν να ανοιγοκλείνει τα βλέφαρά της.
«Αν νιώσεις να λιώνεις όταν γλύψω το αυτάκι σου…».
Με το ακροδάχτυλο χάιδεψε το μικροσκοπικό εξόγκωμα του λάρυγγά της, μετά κατευθύνθηκε προς το πίσω μέρος του λοβού του αυτιού της και αμέσως επανήλθε στη βάση του λαιμού. Ανέβηκε πολύ αργά, στράφηκε προς τα πίσω και ένιωσε το απαλό χνουδάκι του σβέρκου της να ανασηκώνεται κάτω από το άγγιγμά του. Στη ρίζα των μαλλιών καθυστέρησε λίγο, κάνοντας, με τα τέσσερα δάχτυλα, ένα ελαφρύ μασάζ. Την ίδια στιγμή, με τον αντίχειρα, έκανε το γύρω των χειλιών της καταλήγοντας να σπρώξει τελικά το δάχτυλο μέσα στο στόμα της.
Νιώθοντας το δάχτυλό του βυθισμένο στη ζεστή στοματική της κοιλότητα, ένα κύμα που έμοιαζε με οργασμικό – αλλά δεν ήταν – τον έκανε να αναστενάξει ελαφρά.
«Εγώ όμως μέσα στο κεφάλι μου έχω αποφασίσει για όλ’ αυτά. Ξέρω ότι μόλις σε κοιτάξω βαθιά στα μάτια, θ’ αγκιστρώσω το βλέμμα σου. Μόλις σε πιάσω από τη μέση θα νιώσεις μια ανατριχίλα να σε διαπερνά. Μόλις αγγίξω με τα χείλη μου το λαιμό σου θα κρεμαστείς επάνω μου, σα να φοβάσαι ότι θα σωριαστείς. Όταν θ’ αρχίσω να σε γδύνω αργά αργά, καθυστερώντας να γευτώ το κάθε καινούργιο κομμάτι του κορμιού σου που αποκαλύπτεται, δεν θα πατάμε πια στη γη αλλά λαχανιασμένοι θ’ ανεβαίνουμε την κλίμακα της ηδονής. Και όταν θά ‘ρθει η στιγμή της μέθεξης, δεν θα υπάρχει ανθρώπινη λέξη να περιγράψει την έκρηξη, τον απειρισμό του οργασμού».
Εκείνη πιπίλισε νωθρά τον αντίχειρά του αφήνοντάς τον να της χαϊδεύει τα μαλλιά με τα υπόλοιπα δάχτυλα. Μια ζεστή ζαλάδα της έκαιγε το στομάχι. Στο στήθος της απλώθηκε ένα μούδιασμα ευχάριστο, σχεδόν ηδονικό. Ένιωσε το εσωτερικό του σώματός της να γεμίζει νυσταγμένες πεταλούδες. Αναστέναξε σιγανά και ξάπλωσε στην πολυθρόνα με κλειστά μάτια. Δίπλα της, τα χέρια της απλώθηκαν στο κενό σαν παράλυτα λουλούδια.
«Γι’ αυτό σου λέω…».
Η φωνή του έφτανε ως τα αυτιά της κελαρυστή, σαν υπόγειο μουρμουρητό νερού. Τον άκουγε και συνέχιζε να ρουφάει το δάχτυλό του σαν μωρό που ετοιμάζεται να παραδοθεί στον ύπνο. Τίποτε δεν είχε απολαύσει ποτέ τόσο όσο τη φωνή αυτού του άντρα. Μισάνοιξε τα γόνατα και χαλάρωσε λίγο ακόμα στο κάθισμά της.
Εκείνος ανασηκώθηκε μαλακά από την καρέκλα του και γονάτισε μπροστά της. Όλη αυτή την ώρα παρέμενε σαν ναρκωμένη χωρίς να αντιδρά στο παραμικρό. Άφησε το χέρι του να γλιστρήσει στο σαγόνι της και, πάνω από το ρούχο, χάιδεψε τη σχισμή του στήθους, το σημείο όπου κρυβόταν η μασχάλη, τις άκρες από τις ρώγες της. Την ένιωσε να αναστατώνεται για μια στιγμή. Δεν επέμεινε άλλο.
Άγγιξε τα διπλωμένα της γόνατα και χάιδεψε τις λείες γάμπες. Στους αστραγάλους καθυστέρησε ελάχιστα, μια ιδέα, ίσα να νιώσει τα μικρά κοκαλάκια ανάμεσα στα δάχτυλά του και το απαλό δέρμα που τα περιέβαλλε.
Όταν κατάλαβε πως το κορίτσι είχε πια αποκοιμηθεί, ανασηκώθηκε αέρινα και ξανακάθισε στην καρέκλα του γραφείου. Χωρίς να την κοιτάξει στο πρόσωπο. Διαισθητικά, απλώς ξέροντας.
Πήρε το πιρούνι του και τσίμπησε ένα ψίχουλο από τη μηλόπιτα, και αμέσως μετά πρόσθεσε μια μαύρη ζαχαρωμένη σταφίδα. Άνοιξε το στόμα και βύθισε το πιρούνι στο στόμα του. Η παγωμένη θερμοκρασία του μετάλλου και η γλύκα της ελάχιστης μπουκιάς τον έκαναν να αναρριγήσει. Έκλεισε τα μάτια και άφησε την ευωδιά του γλυκού να του πλημμυρίσει τον ουρανίσκο. Το άλλο χέρι του, παραιτημένο στο πλάι του σαν εκκρεμές, ανασηκώθηκε ελαφρά και αναζήτησε το γόνατό της. Ακούμπησε πάνω του μαλακά και έμεινε εκεί, ήσυχο και αναπαυτικά βολεμένο.
Ήξερε πως αν φαντασιωνόταν ερωτικά τρώγοντας το τελευταίο κομμάτι του αγαπημένου του γλυκού, αν κατάφερνε να την υπνωτίσει πριν καν τελειώσει η τριγωνική μερίδα, η απόλαυση της στιγμής θα ήταν ακόμα δυνατότερη. Σχεδόν συγκλονιστική. Ήταν παράτολμο και το γνώριζε, αλλά δεν άντεχε να μην το επιχειρήσει. Έπρεπε να ενδώσει σε αυτό το ένστικτο που τον τυραννούσε τόσους μήνες.
Ήξερε πως, από τη μια η ηδονή της γεύσης του θα κορυφωνόταν και από την άλλη η πελάτισσά του, μόλις ξυπνούσε, δεν θα θυμόταν τίποτε από την επεισοδιακή αυτή συνεδρία όπου είχαν και οι δυο παραδεχτεί ανοιχτά τον έρωτά τους, κι όμως τίποτε το μεμπτό δεν είχε συμβεί ανάμεσά τους που θα μπορούσε να αμαυρώσει την ιερή σχέση μεταξύ γιατρού και ασθενούς εκείνη την ημέρα.
Όλη αυτή η σκηνή ήταν απλώς μια στιγμιαία απώλεια της λογικής του.
.