Αφιερωμένο εξαιρετικά

 

(Στον Δημήτρη Κολοκοντέ που με έμαθε να διαβάζω και στη Φιλομένα που πάντα με ωθεί)

Είμαι σχεδόν σίγουρη πως για έναν συγγραφέα η αφιέρωση στην δεύτερη σελίδα του βιβλίου του σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ό, τι για έναν αναγνώστη. Αφιερώνοντας το βιβλίο του σε έναν τρίτο, ο συγγραφέας κλείνει το μάτι σε κάποιον που ο αναγνώστης δεν μπορεί καν να φανταστεί το πώς και το γιατί έτυχε αυτής της ειδικής μεταχείρισης ή τι χρώμα παλτό φοράει. Μου έχει τύχει να συναντήσω ξένες αφιερώσεις που με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Χάρη στην τρυφερότητα, την στοργή, την ευγνωμοσύνη, τον ερωτισμό του απέπνεαν. Άλλες ήταν πιο δυσανάγνωστες, κάποιες σπάνιες ομολογώ πως κατάφεραν να μου περάσουν μέχρι και απαρατήρητες εξαιτίας του μυστικιστικού τους χαρακτήρα. Όταν δεν καταλαβαίνω σε τι και σε ποιον αναφέρεται ο συγγραφέας που αφιερώνει, προτιμώ να αφήνω το βιβλίο και τους συντελεστές αυτής της μυστικής συνεννόησης στην ησυχία τους. Στο κάτω κάτω κανείς δεν με προσέλαβε για σπιούνο των αισθημάτων ή των προτιμήσεών του και ούτε με έθελξε ποτέ ο ρόλος αυτός.

(Στον Αντρέα, δίχως τέλος)

Ως αναγνώστρια έχω σταθεί πολύ τυχερή, το παραδέχομαι. «Στο όμορφο χαμόγελο της Μαρίας», μου έγραψε στον Ιανό ο Λουδοβίκος των Ανωγείων ένα απόγευμα που αφιέρωνε στο ισόγειο τα βιβλία του. «Στη Μαρία, με μια τριαξονική νταλίκα ευχές και ταρατατζούμ φιλιά», είπε η Σοφία Νικολαΐδου στη δεύτερη σελίδα ενός δικού της βιβλίου, πριν λίγο καιρό. «Στη Μαρία Πετρίτση, με θερμές ευχές για καλή επιτυχία και καλή συνέχεια σε όλα», μου χάρισε ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος πάνω στο προηγούμενο βιβλίο του, το οποίο κυκλοφόρησε λίγες εβδομάδες πριν από το δεύτερο δικό μου. ‘Happy Satyrday’, σημείωσε με μαύρο μελάνι ο Jhonn Balance των αγαπημένων μου COIL, ένα Σάββατο σε μια συναυλία, πάνω σε ένα ξένο βιβλίο που μου χάρισε υπεραγαπημένο χέρι. Όταν διάβασα την – κατά τη γνώμη μου – ανορθόγραφη λέξη, απόρησα. Δεν ήξερε ο Άγγλος πώς γράφεται το Σάββατο στη γλώσσα του; Λίγο μετά κατάλαβα την σατανική λεπτομέρεια του ιδιοφυούς καλλιτέχνη που δεν μου ευχόταν Καλό Σάββατο, αλλά αναφερόταν σε κάτι πολύ πιο ανόσιο και διεγερτικό, το οποίο εκ πρώτης όψεως έμοιαζε με όμορφο λάθος. Αυτές είναι δυο τρεις από τις αφιερώσεις που τυχαίνει να θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Είμαι σίγουρη πως εάν ψάξω στη βιβλιοθήκη μου, θα χαμογελάσω τρυφερά πάνω από κάμποσες ακόμα σελίδες 2 και θα θυμηθώ διάφορες εξαιρετικές στιγμές σπουδαίων αφιερώσεων και ευγενών αισθημάτων.

(Στους γονείς μου)

Ως συγγραφέας οφείλω να ομολογήσω πως τα βιβλία μου τα αφιερώνω χωρίς υπονοούμενα σε ανθρώπους που αγαπώ. Οι αφιερώσεις μου είναι ακρυπτογράφητες. Ηλίου φαεινότερο το νόημά τους. Στον Δημήτρη Κολοκοντέ, που είναι ένας πρόωρα χαμένος πρώτος εξάδελφος, ο οποίος με μύησε στην τέχνη της ανάγνωσης και στην λεπταισθησία του καλού έντυπου υλικού και των μηνυμάτων του. Πάνω στον «Ξένο» κοιτάζω ακόμη καμιά φορά την ωραία υπογραφή του. Στη Φιλομένα, τη μοναχοκόρη μου, το λαμπερότερο άστρο στο στερέωμα χωρίς αμφιβολία, που πάντα με ωθεί να γράφω, να δημιουργώ, να υπερίπταμαι της πραγματικότητας που μόνο εκείνη ξέρει κατά καιρούς πόσο με δυσκολεύει και που της χρωστάω αιώνια χάρη για την συντροφικότητα και την κατανόησή της. Στον Αντρέα, το γιο μου, που είναι η προσωποποίηση της χαράς, μια όαση ευδαιμονίας στη ζωή μου, ένα μελλοντικό όνειρο με χαρακτηριστικά παραμυθένιου παρόντος, μια χάρη που μου έκανε ο ουρανός όταν κάποτε ήμουν αγνή και αθώα. Στους γονείς μου, έτσι λιτά κι απέριττα. Από αγάπη, ευγνωμοσύνη και χαρά. Στους ανθρώπους που δίχως αυτούς δεν θα είχα καν την ευκαιρία να εξασκώ την πιο υψηλή τέχνη της ζωής μου: την ανάγνωση. Ατόφια αισθήματα, χωρεμένα σε τρεις σπαρτιάτικες λέξεις, που αρκούν και περισσεύουν για να συνεννοηθούμε μια χαρά .

 

  

 (Στον πατέρα μου, που στις 20 Σεπτεμβρίου 2012 έγινε αστέρι)

Έτσι χαρίζω την αύρα των βιβλίων μου. Σαν μικρές, στιγμιαίες σκέψεις. Τόσο απλά, ανθρώπινα και προβλέψιμα. Κανένα μυστήριο, καμία μαγεία, δηλαδή. Κανένα κρυμμένο μήνυμα απερίγραπτης βαρύτητας και σημασίας. Απλή μνεία σε ανθρώπους που μου είναι σημαντικοί και με αυτό τον τρόπο επιχειρώ να τους πω «ευχαριστώ» για όσα έχουν κάνει και για όσα σημαίνουν για μένα. Τόσο εύκολα και τόσο ταπεινά.  Είναι λίγος ο τρόπος μου, και το συναισθάνομαι, παρόλα αυτά μου ταιριάζει γάντι, κι έτσι τον ακολουθώ. Εξάλλου, αυτό είναι για μένα και το υπέρτατο μυστικό της ανάγνωσης, το μεγαλύτερό της κέρδος: η απλή ευχαρίστηση χάρη σε λίγες χάρτινες σελίδες, κάποιες στιγμές ευδαιμονίας και βαθιάς ικανοποίησης, λίγη ανόθευτη απόλαυση για να αισθάνομαι πως ζω καλά και πως αυτό που κάνω με γεμίζει. Στην τελική, ποιος είπε πως ως συγγραφέας θα έπρεπε να νιώθω και να φέρομαι διαφορετικά απ’ ό, τι κάνω ως εμμονική αναγνώστρια λογοτεχνικών και άλλων βιβλίων;

…

(Η ανάρτηση είναι συμμετοχή στο διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα «Αφιερώσεις σε βιβλία», για το μπλογκ Αφιερώσεις συγγραφέων)