Ντομινίκ

Ακριβέ μου Ντομινίκ,

 

Σου γράφω αυτό το γράμμα λίγα μόλις λεπτά από την τελευταία μας συνάντηση μέσα στον πίνακα των εποχών. Ντομινίκ, είσαι το καλοκαίρι, η άνοιξη, ο χειμώνας, το φθινόπωρο κι ακόμα χίλιες και μία εποχές. Είσαι ο χρόνος έτσι όπως ήταν, είναι κι αδημονεί να γίνει στο μέλλον που φαντάζομαι διακαώς μαζί σου. Ο μόνος χρόνος, ο ουσιαστικός. Είσαι η έμπνευση του ζωγράφου και του ποιητή, οι νότες του μελωδού και το άρωμα από το πρώτο λουλούδι που άνθισε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη. Δεν χορταίνω τις αναμνήσεις και τη σκέψη σου, Ντομινίκ, τις εικόνες από το πρόσωπό σου που πετάγονται σαν θρυψαλάκια από κομματιασμένο γυαλί και μου τυφλώνουν τα μάτια ματώνοντάς με στην ψυχή. Είσαι η έσχατη σταγόνα από ένα βάζο μέλι που επιθυμούσα να γευτώ από την ώρα που γεννήθηκα, περιμένοντας τη στιγμή που θα γεννιόσουνα κι εσύ.

 

Πάνω στο σώμα σου γερά θέλω να δεθώ με αέρινα σκοινιά, ζωγραφιά μου, να με κρατάνε εκεί δεμένη για πάντα, κολλημένη στο πετσί σου σαν τη γοργόνα που στολίζει το πειρατικό καράβι και σαν ασπρόμαυρη σημαία, καμβάς θανάτου που υπόσχεται ζωή. Θέλω να βυθίσω τα κοριτσίστικα δόντια μου στις σάρκες σου, Ντομινίκ, κι από γυναίκα να γίνω Χάρυβδη, να σε φυλακίσω δια παντός στη δηλητηριώδη αγκαλιά μου και να σε συνθλίψω μέσα στο αλλοτριωμένο σώμα μου. Κι έπειτα να μεταμορφωθώ σε Μέδουσα, ωραίε μου Ντομινίκ, να παίξω γλυκά με τα ευωδιαστά μαλλιά σου και να γευτώ τα χείλη σου λίγο πριν πετρώσεις κάτω από το μαινόμενο βλέμμα του τέρατος που ξυπνάς μέσα μου και με λοιδορεί όταν σε χάνω.

 

Θέλω να βγάλω πάνω σου την οργή και τη λύσσα εκατό αιώνων ανέκφραστης ζωής, κι ένα πάθος νεογέννητο, που μόλις ξεκίνησε να ανασαίνει με ορμή προς τη μεριά σου. Άσε με να κυλιστώ στο σώμα σου, Ντομινίκ, να μη με νοιάξει αν οι απρέπειες που σού ονειρεύομαι τύχει και πάρουν σάρκα και οστά και χαραχτούν σαν τερατώδεις ζωγραφιές πάνω στις πτυχές της άσπιλης ομορφιάς σου. Θέλω να τσαλαπατήσω τα όμορφα χείλια σου, πορτρέτο μου, να ματώσω τους λευκούς σου καρπούς, να καταπιώ την ύλη σου και να κορεστεί μια κι έξω η θηριώδης πείνα  μου για τη θεϊκή σου σταγόνα.

 

Αδημονώ να χορτάσω από σένα, Ντομινίκ, να καταπιώ τις σάρκες σου τυλιγμένες στις πύρινες φλόγες μιας κόλασης που με αγωνία ετοιμοθάνατου περιμένω να μου τάξεις. Να σε συναντήσω στους κοινούς τόπους της παράλογης έλξης που νιώθω για τα χρώματά σου, λαίμαργα, αθέατα κι απίστευτα σκληρά. Δεν θα σε λυπηθώ, Ντομινίκ, την επόμενη φορά που θα σε δω θα σε πονέσω. Θα σε χαράξω με τα νύχια, θα σε λιώσω απολαυστικά κάτω από το έξαλλο βάρος ενός σώματος που καραδοκεί για σένα, κι είναι γεμάτο πέτρινη οργή και μίσος για τις μέρες που πέρασαν χωρίς να σε έχω. Θέλω να χωθώ στη μασχάλη σου και να μυρίσω τον ιδρώτα και το φόβο σου, θέλω να κυλιστώ στα πόδια σου εχθρικά και να νιώσω το αστείρευτο παραλήρημά σου, θέλω να μπω στο στόμα σου και να ζήσω εκεί την υγρή, υπόγεια ζωή του παρασίτου που φώλιασε σε ζεστό οργανισμό κι επιθυμεί να τον ξεκάνει.

 

Πρέπει, Ντομινίκ, είναι ανάγκη να ξεχυθείς ολόκληρος μέσα στη σκέψη και στο σώμα μου, πρέπει να αφήσεις ελεύθερα τα ζεστά σου χρώματα και τη μυρωδιά της τέμπερας και του ακρυλικού λαιμού σου να ποτίσουν κάθε πόρο του σώματός μου σαν καταστρεπτικός υπαινιγμός που γίνεται πραγματική φοβέρα. Είναι ανάγκη, δεν γίνεται αλλιώς, Ντομινίκ, χρειάζεται να μου κάνεις χώρο στην παλέτα και να γίνω χρώμα από το χρώμα σου, να μπερδευτώ μαζί σου, να  εξαϋλωθώ στα οξέα της διαλυτικής σου ομορφιάς και να αφήσω ανάμεσά τους την τελευταία μου πνοή. Άσε με να ξεψυχήσω λυτρωμένη από το δηλητηριώδες ιδανικό της φύσης σου, να εξυψωθώ μέσα από ένα ερωτικό σου νεύμα, να ζήσω έστω και για μια στιγμή τη θεϊκή επιπολαιότητα ενός παιδιού που δεν παραδέχεται την αδικία και βυθίζεται αθώο μέσα της, βαθιά.

 

Γίνε η γιατρειά της ανάγκης μου, Ντομινίκ, γίνε το μυστικό μου όπλο, μαγικό πινέλο, γίνε η αγάπη μου κι η εκπλήρωσή της, ο ασεβής πόθος μου και το εξιλαστήριο θύμα του. Είσαι το νοσταλγικό αποτύπωμα όλων των ερώτων της ανθρωπότητας, Ντομινίκ, είσαι το πρωτόπλαστο ιδανικό, το εξευγενισμένο ζώο που υποκρίνεται την χυδαιότητα μα κυοφορεί ό, τι πιο αγνό αξιώθηκε ποτέ ανθρώπου σάρκα. Έλα κοντά μου Ντομινίκ, να είσαι η έμμονη ιδέα μου, ο επίμονος έρωτάς μου, η έσχατη πινελιά που θα βάλει τέρμα στο πορτρέτο. Να χώνω στις τσέπες σου καραμελένιες λέξεις και να σε αφουγκράζομαι να ανατριχιάζεις λιγωμένος στα κρυφά.

 

Τι να σου λέω, όμως, Ντομινίκ;… Τι να σου λέω;… Τα ξέρεις όλα αυτά καλά. Τα έχεις ξανακούσει. Πρόλαβε χρόνια πριν, πολύ πιο πριν, πριν από μένα, ο Δάσκαλος. Εκείνος, ναι, εκείνος. Πρόλαβε κι άφησε μέσα σου ζωή, κι ένα πορτρέτο σου ολοκληρωμένο. Την τελειότητά σου ν’ ανασαίνει. Τις ευκαιρίες μου νεκρές. Κοίτα πώς απομείναν άκυρες, λειψές, θρηνώντας με παράπονο στην ίδια την παλέτα. Με βλέπεις, Ντομινίκ, το ξέρω. Να με κοιτάζεις εσαεί, χαμογελώντας, ομορφιά μου. Και μην ξεχνάς, θυμήσου το. Για σένα, όπως πάντοτε, ποτέ δεν θα υπάρξω.

 

(Blonde Redhead: For the damaged)

(Ο πίνακας είναι τμήμα από το έργο Τέσσερις Εποχές, του Γιάννη Τσαρούχη, όπου ο  Ντομινίκ είναι το καλοκαίρι)