Αν…

Αν ήταν όλα διαφορετικά, τι θα θέλαμε να αλλάξουμε στον κόσμο;///Ένας φίλος μου έλεγε χτες: «Εκείνη την εποχή χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο με μανία. Αλύπητα! Ήξερα πως είτε αυτό το κεφάλι έπρεπε να σπάσει είτε αυτός ο τοίχος να φύγει από κει. Μετά δεν θυμάμαι τι έγινε…»///Ο ίδιος φίλος, τσιτάροντας μια ατάκα από ένα γνωστό βιβλίο, μου είπε πως είναι ειδικός στο να χάνει το χρόνο του και αυτή τη στιγμή είναι απασχολημένος με το να προετοιμάζει ήσυχα ήσυχα το επόμενο λάθος του///Μιλήσαμε πολύ, το απόγευμα ήταν γεμάτο και ζάμπλουτο, αληθινά πληρωτικό///Του εξήγησα πως όταν βρισκόμαστε μαζί έχω πάντα την εντύπωση πως τούτη εδώ η πόλη δεν είναι άδεια///Και πως τον βρίσκω σπουδαίο επειδή το βλέμμα του τρέχει σε χίλια σημεία ταυτόχρονα, ίδια με το μυαλό του///Κατεβάζαμε τα ποτήρια το ένα μετά το άλλο και κουβεντιάζαμε ζωηρά, καθισμένοι αντικριστά σε ένα ξύλινο τραπεζάκι που κάποιος μαγαζάτορας είχε βγάλει στο πεζοδρόμιο///Ο δρόμος ήταν ψιλοήσυχος, ο αέρας μύριζε κάποιο άγνωστο άνθος///Ακόμα και άγνωστα όμως, τα άνθη ευωδιάζουν γλυκά σε όποιο γεωγραφικό πλάτος και μήκος κι αν βρίσκεται κανείς///Η άνοιξη ήταν φίλη μου χτες, μου φέρθηκε ωραία///«Έχασα την πτήση μου για Αθήνα επειδή εξερράγη ένα ηφαίστειο στην Ισλανδία και γέμισε ο ουρανός με τσιμεντόσκονη«, μου είπε έκθαμβος///Σε πόσους ανθρώπους μπορεί να συμβεί αυτή η παράλογη σκηνή κάποια στιγμή στη ζωή τους και μετά να καθίσουν να την διηγηθούν σε κάποιον, αναρωτήθηκα///Περνάει χρόνος, φεύγει σα νεράκι, σκορπίζονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα οι ώρες και οι μέρες, χαϊδεύοντάς μας τον ώμο απαλά///Όποιος καταλάβει κατάλαβε, το φιλικό χάδι δεν επαναλαμβάνεται αυτούσιο για δεύτερη φορά///Ένας άλλος φίλος μου, πριν λίγες μέρες, κατέβηκε στο κέντρο μια πόλης για να με δει, και η πρώτη κουβέντα που μου είπε ήταν: «Και η μάνα μου να με παρακάλαγε, εδώ δεν θα ερχόμουν!»///Κι όμως, ήξερε πως αν δεν βλεπόμασταν εκείνο το βράδυ έστω για μία ώρα με το ρολόι, δεν θα βλεπόμασταν για μήνες. Επέστρεψε λοιπόν την καθορισμένη βραδινή ώρα στη γειτονιά όπου εργάζεται ολημερίς και την οποία σιχαίνεται κυριολεκτικά, στήθηκε δίπλα στον «πιο σιχαμερό περιπτερά του κόσμου» και μόλις με είδε με φώναξε με το ονοματεπώνυμό μου και με πήρε αγκαζέ///Ήπιαμε μπίρες και καφέδες, εξομολογηθήκαμε μυστικά, χαζέψαμε τους περαστικούς στην ανηφόρα, γκρινιάξαμε και κουτσομπολέψαμε και στο τέλος αγκαλιαστήκαμε και είπαμε εις το επανειδείν με τα μάτια και την καρδιά γεμάτη///Αν όλα ήταν διαφορετικά τι θα θέλαμε να αλλάξουμε στον κόσμο;///Όπως και να ήταν τα πράγματα, προσωπικά το μόνο που δεν θα άλλαζα ποτέ είναι οι εντιμότατοι φίλοι μου///Αυτοί οι δυο και μερικοί άλλοι, παλιόπαιδα κανονικά, για τους οποίους θα μιλήσω σε άλλο καρέ, και που δίχως αυτούς νιώθω διαρκώς πως μου λείπει ένα χέρι, ένα πόδι, το μισό μου μυαλό και ολόκληρη η χαρά μου///Τα σέβη μου.

(Αν…τώνη και Γιώργο, το άσμα στο loud παρακαλώ)