Συνθήματα

«Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν τότε που ήθελα να γίνω αυτό που είμαι», έγραψε κάποιος στην πλατεία Εξαρχείων///Πριν λίγες μέρες, περπατώντας στη γειτονιά της νιότης μου -της πραγματικής και της νοερής- ένιωσα εκείνη τη γνωστή, ανυπέρβλητη déjà vue αίσθηση μιας ταυτότητας που ξεχάστηκε κι έκτοτε παραμένει χαμένη σε κάποια αζήτητα, πίσω από μια στίβα χαρτιά ή κάτω από ένα έπιπλο που έχει χρόνια να ξεσκονιστεί///Η φωτογραφία πάνω στο μπλε πλαστικοποιημένο χαρτί είναι ασπρόμαυρη και παραπλανητική. Το έφηβο πρόσωπο με τα μικρά γυαλιά και το ανέκφραστο βλέμμα δεν ζει πια εδώ, νομίζω πως αγνοείται///Μάλλον γι’ αυτό δεν παραδόθηκε ποτέ στον ιδιοκτήτη της η ταυτότητα εκείνη, εφόσον ένας άγνωστος  -ανύπαρκτος;-  παραλήπτης σπανίως λαμβάνει κάτι που αγνοείται πού ακριβώς οφείλει να αποσταλεί///»Όσο μακριά κι αν είσαι εγώ σ’ αγαπώ»///Σπιρτόκουτο, Ποδήλατο, Αλεξανδρινό, Χάρτες, ζεστή σοκολάτα και συμπάθεια, τσιγάρα και βαθιές αναπνοές///Τα Εξάρχεια είναι μια γειτονιά-βιβλίο. Μπορείς να την περπατήσεις, να την κοιτάξεις, να την μυρίσεις και να τη διαβάσεις. Ακριβώς όπως ένα ωραίο, πλούσιο εικονογραφημένο βιβλίο///«Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του»///Σε ποιον ανήκει η Κέρκυρα; Σε ποιον ανήκει η Αθήνα; Σε ποιον ανήκεις κι εσύ, που κοιτάζεις τους δυο φοιτητές που περνάνε έξω από τη τζαμαρία του Φλοράλ ντυμένοι στα μαύρα, με τα λεπτά και όμορφα σώματα και τα κουρασμένα μάτια, κι αναρωτιέσαι πώς να είναι το δωμάτιό τους, τι να μυρίζουν τα ρούχα τους, πώς να είναι η φωνή τους στις τρεις τα χαράματα όταν ψιθυρίζουν μεθυσμένοι;///Κλέβω κουβέντες από διπλανά τραπέζια και φαντάζομαι ζωές. Εικάζω συνθήκες και οραματίζομαι καταστάσεις. Παρατηρώ γόνατα, δάχτυλα και λαιμούς αγνώστων, λαθρεπιβιβάζομαι για λίγες στιγμές στα οχήματα των ματιών τους κι ανεβοκατεβαίνω κλίμακες σύμφωνα με το φόρτο της στιγμής///Της δικής τους στιγμής, που για λίγο τη σφετερίστηκα και την έκανα δική μου, κι έπειτα την επέστρεψα σεμνά κάνοντας πως δεν συνέβη κάτι, πως δεν συνέβη τίποτα///Έξω η πλατεία ζουζουνίζει σα μελίσσι, περαστικοί με σακούλες Πρωτοπορία ή Παπασωτηρίου ανεβοκατεβαίνουν βιαστικοί, κορίτσια με μπότες ως το γόνατο και αγόρια με μαύρα κοντοκουρεμένα μαλλιά ανταλλάσουν νεύματα, παρέες χειρονομούν, τζάνκια πάνε κι έρχονται ανάμεσα στα τραπέζια, σύννεφα περνάνε, οι ζωές μιλάνε///Ρακόμελα στο Ρακουμέλ και μεζέδες στον Ινδό, ρουχάδικα με γκόθικ βιτρίνες, δισκοπωλεία και λαχειοπώλες. Κίτρινες ροδέλες τα περαστικά ταξί, κυλάνε σαν τα λεμόνια μιας αυλής που θυμίζει καλοκαίρι. Πανώ για την πορεία της εβδομάδας, «Έξω οι μπάτσοι από την Πλατεία», οδός Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αφίσσες και πιτόγυρα στον Κάβουρα, αναβρασμός αδρεναλίνης και ιδεολογία ανοιχτού χώρου, Ροζαλία και καρώ τραπεζομάντηλα///«Αν τα λάθη διδάσκουν τότε έχω καταπληκτική μόρφωση»///Αλλιώτικη πόλη, δυνατή. Χίμαιρα και προορισμός μαζί, κι άντε βρες προς τα πού πρέπει να κατευθυνθείς για να εντοπίσεις τα ξεχασμένα μονοπάτια που σε οδηγούσαν σε εκείνο το μαγικό «εκεί» όπου συνέβαινε κάτι σπουδαίο///«Μας λείπεις»///Κι εσείς μου λείπετε, αν και νομίζω πως τώρα πια δεν θυμάμαι καν ποιοί είστε. Για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι καν ποια είναι κι εκείνη που σας λείπει και την κάνατε σύνθημα στη Σόλωνος ένα βράδυ, πάνω σε μια στιγμή αδυναμίας///Μήπως μπορεί κάποιος να μου επιστρέψει τις στιγμές αδυναμίας μου που χάθηκαν στη σκόνη των φαναριών;///Βαβέλ, κλειστή η είσοδος, Cafeina, ένα μπουλούκι ένστολοι χαχανίζουν καθώς περνάς, κλομπ, περικνημίδες, μπλε μπουφάν, είναι δεν είναι εικοσιπέντε, τι να πήγε στραβά;///Μια χαμογελαστή Χιονάτη με πολυβόλο προειδοποιεί: «Δεν είμαι εδώ για τη διασκέδασή σου»///Λίγο πιο κει, στον ίδιο τοίχο: «Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει». Ως συνήθως, το διαβάζω λάθος: «Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να σε χορτάσει». Κι έτσι καλό ακούγεται, μπορεί και τραγικότερο. Αφιερώνεται στα αδέσποτα του μελιού, που ονειρεύονται μαριονέττες και αυτοσχεδιασμούς μέσα στη νύχτα///Όταν περπατάω μού αρέσει πάντα να κοιτάζω κάτω. Τα πλακόστρωτα της Αθήνας δεν είναι τόσο γοητευτικά όσο της Κέρκυρας, νομίζω όμως πως είναι σαφώς ευνοϊκότερα για τα σκυφτά βλέμματα και τα αναποφάσιστα βήματα εκείνων των ανθρώπων που κατάφεραν να γίνουν αυτό που ήθελαν και τώρα ονειρεύονται να ξαναγίνουν αυτό που ήταν///Ήταν ωραία, και μου τη σπάει ο Παρατατικός///Τα σέβη μου.