Αναδρομικά τέλη

(The Magnetic Fields: Too drunk to dream)

«Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι

στο πάνω πάνω ράφι,

που δεν φτάνω…»

(Ramones: Somebody put something in my drink)

Δρακόντεια μέτρα

Δευτέρα, 5 Ιανουαρίου 2009. Απίστευτες στιγμές από το πρόσφατο παρελθόν επανέρχονται σαν θραύσματα βιτρίνας στο νου μου κι άλλοτε περνάνε ξυστά, άλλοτε με πετυχαίνουν στα μάγουλα σαν χαστούκια και βαράνε στο ψαχνό. Σήμερα, οι μέρες που μόλις πέρασαν φαντάζουν τόσο σύντομες και βιαστικές που αναρωτιέμαι μήπως ανακάλυψα μια έκτακτη διάσταση του χρόνου όπου όλα συμβαίνουν σε σύμπτυξη και αστραπιαία///Οι μεγαλεπίβολες αποφάσεις είθισται να λαμβάνονται πάνω σε συμβολικές ημερομηνίες. Πρώτες μέρες του χρόνου και ξεκινώ το μήνα γεμάτη ελπίδα πως φέτος θα είμαι καλύτερος άνθρωπος από πέρυσι. Από κάθε άποψη. Και πως, με κάποιο μαγικό τρόπο, μπορεί και να τα καταφέρω///Από τις κόκκινες λιακάδες σης παραθαλάσσιας πατρίδας χώνομαι στα παγωμένα, λευκά τοπία της αλλότριας βόρειας γης. Είναι μυστήριος ο τρόπος που ο κόσμος κατορθώνει να είναι πάντοτε όμορφος. Και συχνά ιδιαίτερα ενθαρρυντικός, ειδικά για κάτι αμετανόητες ψυχές που αμφιβάλλουν διαρκώς για τα πάντα///Το αγαπημένο μου ζώο νόμιζα πως ήταν κάποιο πουλί αν όχι ο σκύλος. Τώρα που μπήκε το νέο έτος και μεγάλωσα λίγο, κατάλαβα πως είναι η στρουθοκάμηλος. Άλλο ένα σημείο που επιδέχεται βελτίωσης πάνω μου. Για ευνόητους λόγους///Πώς γίνεται να κατορθώνει κανείς να στριμώξει τόσο τεράστια αποθέματα τρυφερότητας κι αγάπης μέσα σε δυο βδομάδες; Τον υπόλοιπο καιρό πού κρύβεται όλη αυτή η στραγγαλισμένη ανάγκη;///

Όσο μακριά και να είσαι, εγώ σ’ αγαπώ///Η Αθήνα είναι γεμάτη υπέροχα συνθήματα. Οι τοίχοι των βαμμένων κτιρίων της με βοηθούν να ερωτεύομαι τις γωνιές των δρόμων με τεράστια ευκολία. Η Αθήνα με κάνει πρόθυμη γιατί ξέρει πώς να με ωθεί///Μέσα από τους μώλωπες των χαστουκιών της βρίσκει τρόπο να μου χαϊδεύει το πονεμένο μάγουλο και να μου καταπραΰνει τον καημό. Ειδικά μετά τα μεσάνυχτα, που η ζωή παραπαίει βουλιάζοντας στο κίτρινο///»Δεν φοβάσαι να μείνεις μόνη;»-«Όχι. Αν δεν έχω αυτό που θέλω προτιμώ να μην έχω τίποτα.»-«Κι αν δεν βρεθεί κάτι καλύτερο μετά;»-«Πάντα βρίσκεται!» – Κουβέντες μεγάλων γυναικών που λατρεύουν τα Gucci, τα Prada, τα ταξίδια και την ειρήνη///Αν καταφέρνει κάποιος να αντιμετωπίζει τους άλλους σαν απλά αξεσουάρ της ζωής του τότε σίγουρα οφείλει να ντύνεται με τόση κομψότητα που να μην αφήνει κανένα περιθώριο για αμφιβολίες ή κριτικές///Η λεπτεπίλεπτη κομψότητα της μέσης καμουφλάρει στο έπακρο το εσωτερικό μακελειό  των συναισθημάτων///Μερικές φορές δεν ξέρω τι να πω///Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό -νομίζω πως κάπου βαθιά μέσα μου θαυμάζω πάντοτε όσα κατορθώνουν να με αφήνουν άναυδη///

Πάντοτε ένιωθα πως με μερικούς ανθρώπους δεν είναι δυνατόν να γίνω απότομη, σκληρή ή βίαιη. Θα ήταν αφύσικο και ξένο για μένα. Αδιανόητο και ακατόρθωτο. Ό,τι κι αν έκανε, π.χ, η μητέρα μου ή ο καλύτερός μου φίλος, όσο ακραίο και να ήταν αυτό, θα μπορούσα μόνο να εκφράσω τη διαφωνία μου με ήπιο και συγκρατημένο τρόπο. Σχεδόν με αίσθημα προσωπικής ενοχής. Λόγω ιερότητας των προσώπων και προσωπικής τοποθέτησης απέναντι σε αυτά τα ιερά πρόσωπα. Κι επειδή δεν θα μπορούσα διαφορετικά. Εξακολουθώ να το νιώθω και νομίζω πως αυτός ο σεβασμός -ή μήπως δέος;- δεν θα αλλάξει ποτέ μέσα μου///Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω πόσο ωραίο είναι να μιλάς με ρήσεις σπουδαίων ανθρώπων. Η Μαλβίνα το έκανε συστηματικά. Τώρα που έπεσαν στα χέρια μου οι αφορισμοί του Όσκαρ Ουάιλντ αρχίζω να καταλαβαίνω τη χρησιμότητα και το νόημα της μίμησης///Στράτο, σ’ ευχαριστώ///«Είναι άδικο για τον άλλον αυτό που κάνεις» – Καλά τα λες. Εμένα και την εκ γεννετής αυτοκαταστροφική μου αδικία όμως μας σκέφτηκε κανείς ή μήπως μόνο τα άδικα των άλλων βλέπουμε;///Με απολύτως ηθικό τρόπο αρμόζει να φέρεσαι μόνο σε όσους σε κάνουν να πλήττεις αφόρητα και δεν σημαίνουν και πολλά για σένα – Όσκαρ Ουάιλντ///Κάτι σαν το σημερινό politically correct attitude///Φέτος δεν έφαγα ούτε ένα μελομακάρονο, κι ούτε έναν κουραμπιέ. Τις αντίστοιχες θερμίδες τις έφερα πίσω υπό μορφήν υπέρβαρου λόγω αποθηκευμένης τεκίλας. Τώρα ξεκινάω μια αισιόδοξη περίοδο γενικής δίαιτας, ψυχραιμίας κι εγκράτειας. Πλήρης αναμνήσεων και χορτασμένη από όλα///Μακριά από απερίσκεπτες αδικίες και παρεκτροπές οιουδήποτε είδους. Σαν καλός και σοβαρός άνθρωπος///(Μιχάλη, σε πεθύμησα!…)///Καλή χρονιά σε όλους, σοβαρούς κι ασόβαρους, μικρούς και μεγάλους, ευσυγκίνητους και ασυγκίνητους, αποφασισμένους κι αναποφάσιστους, δειλούς και τολμηρούς///Καλή χρονιά και πιο δίκαιη, όπως και νά’ χει.

(The Ex: State of shock)