Τις Τετάρτες βερμούτ και σέηκ

Είναι παράξενη μέρα η Τετάρτη. Θα μπορούσε να είναι μέρα μισή. Κομμένη στα δύο. Παρόλα αυτά, έχει ωραίο όνομα και στέκεται λυγερή μέσα στη βδομάδα.///Οι νυχτερινές εμπνεύσεις μου το πρωί κοιμούνται. Περνάει η μέρα κι αυτές συνεχίζουν να τεμπελιάζουν κάπου όπου δεν μπορώ να τις βρω. Εκνευριστικό παιχνίδι, σαν το μάσημα τσίχλας του διπλανού στο λεωφορείο.///Ονειρεύτηκα μια σκοτεινή γυναίκα που περπατούσε στο δρόμο κρατώντας από το χεράκι το μωρό παιδί της. Ήταν ένα πεντάμορφο παιδί-χταπόδι. Μετά βρέθηκα στο νησί, όπου κάθισα σε ένα εστιατόριο-καράβι στολισμένο με κίτρινα λαμπιόνια και περίμενα να κοπάσει κάπως ο αέρας για να αρχίσω να επιδιωρθώνω τη σπασμένη καρίνα του. Δεν έφαγα τίποτα γιατί τα φαγητά είχαν πολύ εχθρικό βλέμμα.///Κοιτάζω τον υποτονικό ήλιο που ψυχορραγεί έξω από το παράθυρό μου και σκέφτομαι πως η υπομονή και η ψυχραιμία μου δοκιμάζονται σκληρά. Ανώφελες σκέψεις, περιττές.///Θέλω να δω μια ταινία του 60 με το Νίκο Κούρκουλο και τη Ζωή Λάσκαρη. Αυτός θα φοράει σκούρο κοστούμι με τσάκιση λεπίδα, κι εκείνη μίνι φουστανάκι και λευκές χοντροτάκουνες γόβες. Θα χορεύουν σέηκ σε ένα υπόγειο καμπαρέ πίνοντας βερμούτ και καπνίζοντας με μοιραίες κινήσεις. Οι φωτεινές επιγραφές της πόλης θα ρίχνουν το κόκκινο φως τους κάθε φορά που θα ανοίγει η πόρτα για να μπει πελάτης. Η υπόλοιπη ταινία θα να είναι ασπρόμαυρη. Στο τέλος θα έρθει η Μάρθα Καραγιάννη και θα διαλύσει το δεσμό τους σαγηνεύοντας τον Κούρκουλο και οδηγώντας τη Λάσκαρη στην αυτοκτονία.///Μπαρμπαρέλα, Τζάγκερ, Λίχτενστάιν, Γουόρχολ, Φίνος Φιλμ.///Βάσανο αυτές οι Τετάρτες. Δεν ξέρω τι να τις κάνω, με τόση κομψότητα. Ανώφελες αρετές. Και δεν διανύουμε καν τη δεκαετία του 60.///Η Λάρα Κροφτ ζει στον υπολογιστή μου. Φώλιασε εκεί πριν κάτι μέρες κι έκτοτε την σκέφτομαι φυλακισμένη εκεί μέσα να προσπαθεί να υπερβεί τρομακτικά εμπόδια προκειμένου να φτάσει στον προορισμό της. Το μόνο πρόβλημα είναι πως έχασα τις οδηγίες χρήσεως και δεν ξέρω σε τι αποσκοπεί η εξωφρενική περιπέτεια της καλλίγραμμης Λάρα.///Ο καλλιτέχνης απώλεσε το νόημα του έργου του, φρικτή συμφορά, Johann Wolfgang.///Για λόγους που δεν είναι της παρούσης νομίζω πως περνάω φάση αυτιστική και μοναχική. Επικοινωνώ πραγματικά μονάχα με την οθόνη του κινητού μου, καθώς είναι εξαιρετικά ευέλικτη και λαμβάνει πάραυτα διαστάσεις καταφυγίου αν παραστεί ανάγκη.///Με τον υπόλοιπο κόσμο συνεννοούμαι εξ αντανακλάσεως κι όλα τα άλλα είναι απλές εντυπώσεις.///Θυμάμαι τους φαρδείς δρόμους με τα καλοδιατηρημένα σπίτια του Gaudi στη Βαρκελώνη. Τόση σαρδανάπαλη, εξαίσια αρχιτεκτονική αρμονία δεν αντίκρυσα πουθενά αλλού. Μετά σκέφτομαι εκείνο το σπαρακτικό νεοκλασσικό στη μποτιλιαρισμένη οδό Αθηνάς («Το κτίριο διατίθεται»), ετοιμόρροπο και παρατημένο και με πιάνει η γνωστή αγωνία του κρίματος. Η σύγκριση είναι άδικη αλλά μήπως υπάρχει και κάτι δίκαιο σε αυτό τον κόσμο;///Treble, καλέ μου Treble, το άσμα που ακολουθεί είναι αφιέρωση. Καλημέρες, παρόλη την Τετάρτη. Ελπίζω στο βερμούτ.

(Liz Frazer: Silent Spring)