Don’t shoot the Eater

 

 

Έβλεπα όλα εκείνα τα γλυκά και με έπιανε ζαλάδα. Σιροπιαστά, τυλιχτά, γεμιστά, καραμελωμένα. Οι μυρωδιές του ζαχαροπλαστείου έκαναν τη γειτονιά να μυρίζει Παράδεισο. Οι πελάτες που έβγαιναν με το κουτί στο χέρι είχαν στο πρόσωπο ένα χαμόγελο ευδαιμονίας. Σαν να μην τους ένοιαζε τίποτα πια. Από τον ορίζοντα ακουγόταν μια θεσπέσια μουσική, φτιαγμένη θαρρείς για κείνη τη μελωμένη βιτρίνα.

Εκείνο το βράδυ ήμουν μόνος στο διαμέρισμά μου, νηστικός και κουρασμένος. Άνοιξα το ψυγείο και παρατήρησα με πίκρα το απόλυτο κενό. Το φωτάκι της πόρτας αναβόσβηνε σαν ελαττωματικό σήμα κινδύνου. Στο πάνω ράφι είχε μια Χάινεκεν και στην παγολεκάνη κάτι μουχλιασμένα καρότα. Το στομάχι μου γουργούριζε και οι σιελογόνοι μου έκαναν επανάσταση. Αν δεν έτρωγα κάτι ήταν σίγουρο πως θα πέθαινα.

Επέστρεψα στο σαλόνι και κοίταξα το ηλιοβασίλεμα. Στο μπαλκόνι μου κάθονταν δυο βρώμικα περιστέρια που χαριεντίζονταν νευρωτικά. Ο ουρανός είχε σύννεφα, ένιωθα ήδη τη μυρωδιά της βροχής να πλησιάζει. Πάνω στο τραπεζάκι το αντικείμενο του πόθου μου με κοιτούσε σιωπηλό. Άρπαξα τη βιντεοκασσέτα, τράβηξα τη μαύρη ταινία κι άρχισα να την μασάω ηδονικά. Την έχωσα στο στόμα μου και ως δια μαγείας η γεύση μου επανήλθε θριαμβευτικά. Η σκηνή με όλα εκείνα τα εξαίσια γλυκά από το τούρκικο ζαχαροπλαστείο ήταν η πιο ηδονική στιγμή της ημέρας. Το υπόλοιπο έργο το έφτυσα χωρίς καμία τύψη στο πάτωμα.