The impossible desire

Είναι κάτι μυστήρια πρωινά που οι μέρες μου, επίπεδες φέτες ψωμί, αλείφονται με κάτι σαν σημασία. Αποκτούν γεύση και μυρωδιά. Και με καλούν να τις δαγκώσω. Μια απροσδόκητη αναγέννηση -σαν όνειρο ή σαν ονείρωξη, δεν ξέρω ακριβώς-  μου δείχνει και πάλι πόσο ευεργετικό είναι το φως. Και πόσο άδικο είναι να ξυπνάω και να κοιμάμαι μέσα στο παγερό σκοτάδι από νωρίς, με πόδια ξυλιασμένα.

Η ερεβώδης φύση μου αντιστέκεται. Διστάζει να γλύψει το μέλι και το φως, γιατί όσα έχει από νωρίς μάθει ο άνθρωπος γίνονται μέσα του πέτρα με το χρόνο. Ραγίζουν δύσκολα. Σχεδόν δε σπάνε.

Αυτή η μυστική αναγέννηση μοιάζει με μάχη. Στοιχίζει τους στρατιώτες στη σειρά και βάζει τους ηθοποιούς σε πόστα. Καθείς γνωρίζει το ρόλο του, κάποιοι όμως πρόλαβαν κι αποστήθισαν και ρόλους κάποιων άλλων. Εκείνων που θαυμάζουν. Ή που αγάπησαν, ποιος ξέρει; Όταν αφεθώ να με ρημάξει ο εχθρός ξέρω πως το μεσημέρι θα είναι δύσκολο. Κι όμως εμμένω. Κάτι μέσα μου με τρώει σαν φαγούρα, «αυτή η μάχη πρέπει να δοθεί!». Και έτσι πράττω.

Πεφτοσηκώνομαι διαρκώς με κλάματα και  διαμαρτυρίες, «δεν τα αντέχω εγώ αυτά», και τέτοια δειλά παρόμοια. Μόνο αν τσακιστώ όμως, κι αν γίνω ένα με της λάσπης τη βρωμιά και τη σκληρότητα της πέτρας υπάρχει τρόπος να υψώσω το κεφάλι κατά το δειλινό. Και να κοιτάξω έναν ορίζοντα που μέχρι την ώρα εκείνη δεν υπήρχε. Τουλάχιστον αυτό νομίζω. Έτσι το σκέφτομαι εγώ.

Κι όταν το βράδυ αρχίσει να πέφτει σοβαρά, οι όμορφες κλωστές του γίνονται δίχτυα. Που με καλούν να υψωθώ. Να φύγω. Να πέσω ανάμεσα στα οράματα μιας αλλιώτικης ζωής που είναι ωραία, κι ας φαίνεται ξένη ή θαμπή. Μέσα σε κείνη τη ζωή το κενό του αέρα και των σωμάτων διαλύεται. Και δεν υπάρχει. Οι φωνές των ζώων δεν αντιλαλούν. Απορροφούνται από τον ακουστικό πόρο των αγγέλων και γίνονται εξαίσια μουσική. Παραδεισένια. Οι εικόνες αυτές οι διαφορετικές ζούνε στ’ αλήθεια. Γεννιούνται κάθε τόσο απαλά μέσα από τον όποιο κόπο οι άνθρωποι της γης δεχτούν να καταβάλλουν.

Η νύχτα τέτοιων πρωινών επέρχεται Ωραία. Μοιάζει με μπλε σελήνη που διστάζει να φανεί πίσω απ’ τα σύννεφα κι όμως υπάρχει. Χαρίζει όνειρα που περιγράφουν αυτό που πρόλαβε να συμβεί και συνεχίζει ακόμα να συμβαίνει. Προοιωνίζονται έπειτα όσα μελλούμενα ο άνθρωπος δεν γνωρίζει. Τα εύχεται όμως μυστικά. Στην άκρη στο δωμάτιο, όταν γονατίζει σιωπηλά και ξεκινά την προσευχή του.