Σουρεαλιστικοί διάλογοι με μια φωνή και μια (πλαστική) τρομπέτα
-Πρόσεξε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί///-Μα πάντα επιπόλαια ευχόμουν, παρορμητικά///-Να το κόψεις, είναι κακή συνήθεια///-Ποτέ δεν το φαντάστηκα, λοιπόν, πως κάποια μέρα όλα αυτά θα συνέβαιναν πραγματικά///-Ναι. Κι όταν σου συμβεί αυτό που εύχεσαι, μένεις ολίγον τι μαλάκας, ε;///-Έως πολύ θα έλεγα///-Γι’ αυτό, κάνε κράτει με τις ευχές και πριν τις στείλεις στο υπερπέραν κοίτα πώς θα ήταν αν περπάταγαν στη γη///-Test drive?///-Όπως θες πες το, τι με νοιάζει;///-Ωραίες αυτές οι άδειες καρέκλες στη γωνιά του Λέμον///-Θυμάσαι τι έχουμε περάσει εκεί μέσα;///-Ξεχνιούνται αυτά;///-Μέχρι και τα σκαμπό μας θυμούνται///-Μα πιο πολύ τα θυμόμαστε εμείς, ε;///-Τι σημασία έχει;///-Δεν έχει///-Καλά. Πάω τώρα να αυτομαστιγωθώ///-Γιατί πάλι;///-Γιατί ευχήθηκα χωρίς να προσέξω και τώρα που κοντοζυγώνει η ευχή είμαι τελείως μαλάκας…///-Καλά ξεμπερδέματα///-Ευχαριστώ///-Τα σέβη μου.
Posted on 29 Ιανουαρίου, 2010, in 1 and tagged Κλειδαρότρυπα. Bookmark the permalink. 11 Σχόλια.
Thethreewishes's Weblog 
Μπλεγμένα μας τα λες, Θεώρημα.
όλοι επιπόλαια ευχόμαστε νομίζω. Και μετά παίρνουμε τη θέση μας στον άξονα
Κι όσες ευχές δεν πραγματοποιούνται ποτέ; Πάντα αναρωτιόμουν τι γίνονται. Ίσως κυκλοφορούν χαμένες στον ουρανό της νύχτας και ψιθυρίζουν. Φοβάμαι πως καμιά φορά μπερδεύονται και πραγματοποιούνται με αναντιστοιχία. Ποιος ξέρει; Καλησπέρα 🙂
Αναντιστοιχία; Μου θύμισες το κινητό μου, που τα μηνύματα που έχω κρατήσει, δεν έχουν συνοχή. Η αρχή του ενός, γίνεται μέση του άλλου κι η μέση του άλλου, τέλος κάποιου άλλου. Σαν μπερδεμένες ιστορίες, χωρίς χρόνο. Σαν ευχές που πραγματοποιούνται με αναντιστοιχία. Ένα χαρούμενο μήνυμα με μπλεγμένα αρνητικά στοιχεία. «Σ’ αγαπώ» δίπλα στο «άσε με».
Όντως, τι γίνονται οι ευχές που δεν πραγματοποιούνται ποτέ;
Ύπουλες οι ευχές που πραγματοποιούνται, ενώ δεν τις επιθυμούμε πραγματικά.
Μακριά από μας.
ΥΓ. Μήπως πρόκειται για ευχές άλλων και έγινε μπέρδεμα στα κεντρικά;
πρόσεχε μη σταματήσεις να εύχεσαι, εγώ λέω. έτσι ξεπερνιέται το αίσθημα του ολίγον τι μαλάκα, όταν πραγματοποιηθεί η ευχή.
σέβη :*
@annanas
Οι ευχές που δεν πραγματοποιούνται ποτέ είτε δεν ήταν πολύ έντονες είτε αντικαταστάθηκαν από κάποιες αλλες καθ’ οδόν. Αν ήταν πανίσχυρες, δεν θα υπήρχε περίπτωση να παραμείνουν ευσεβείς πόθοι.
@Eraserhead
Κι η αναντιστοιχία που λες, κατά τη γνώμη μου κάποιο νόημα έχει. Μάλλον τα πράγματα συμβαίνουν όπως πρέπει να συμβούν. Κι όταν τα εύχεσαι πολύ, απλώς σου κοπιάζουν στο κατώφλι. Όχι τυχαία. ΑΠλώς και μόνο επειδή δεν σταμάτησες ποτέ να τα επιδιώκεις.
@Manos
Τρομερή σκέψη! Πολλές φορές το έχω πάθει αυτό. Να βαφτίζω δικές μου κάποιες ξένες ευχές. Μετά από λίγο συνήθως ξεφουσκώνουν… Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν με βασάνισαν επαρκώς 🙂
@deadend mind
Η καλύτερη ευχή! Να μη σταματήσουμε να ευχόμαστε! Αλλιώς ο κόσμος θα ήταν τόσο αφόρητα πληκτικός που η απελπισία θα γινόταν δεύτερη φύση των παραιτημένων, ε?
Φιλί!
δεν ξέρω που (σε ποιο post) να την «κολλήσω»…
την παρακολούθησα χθες το βράδυ στη βουλή κι Ε Χ Ω Π Α Θ Ε Ι Π Λ Α Κ Α !
(ξέρω ότι άργησα λίγο μιας κι είναι του 96, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ..)
ελπίζω να έχετε σχετικά καλή οθόνη και φρντίστε να τη δείτε σε «καλή» στιγμή..
Μαρίτσα,
Με τσάκισες…
(τι αριστούργημα είναι αυτό!?!)
Το είδα προχθές στη «Βουλή» και κόλλησα..είναι του Tyron Montgomery και πήρε οσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους (λογικά το 96)…
Μαρίτσα αριστούργημα! Δεν το είχα υπόψη μου. Σε ευχαριστώ, κοριτσάκι!!!