Στεγασμένοι άστεγοι

—

 

Μια νύχτα, γύρω στη μία εδώ στο βορρά, είδα κάτι και ήθελα να σου στείλω την εικόνα.

Είναι από αυτές τις εικόνες που τραβούν την προσοχή μου κάθε τόσο. 

Στο δρόμο έχει ακόμα κίνηση.

Ένα αυτοκίνητο περνάει και ακούγεται δυνατή ραπ μουσική.

Έχει συννεφιά, κανένα φως στον ορίζοντα.

Ξέρεις πώς είναι…

Ξάφνου ο άστεγος της πλατείας σηκώνεται από το τσιμεντένιο παγκάκι και φωνάζει.

Σπάει ένα μπουκάλι στην άκρη του σπιτιού του – μένει στο παγκάκι – και ακούγεται η φωνή.

Η φωνή του.

«Non, rien de rien, non, je ne regrette rien…».

Ο άνθρωπος άρχισε να τραγουδάει μέσα στα σκοτάδια, ολομόναχος, με περαστικά αυτοκίνητα και σύννεφα να πετάνε.

Με τα χέρια απλωμένα σαν φτερά, και το πείσμα πείσμα.

Και το σπασμένο μπουκάλι στο χέρι.

Τρυφερότητα και αγριότητα, αγκαλιά.

Σε αυτή την απίθανη σκηνή.

Κράτησε λίγο, δευτερόλεπτα.

Αλλά έλιωσα.

Όχι, πες μου, δεν ήταν ένα μικρό θαύμα;…

—

(Αφιερωμένο εξαιρετικά στον gasireu που το είδε πρώτος και στον  Κ.Κ.Μoiri που σήμερα επέμεινε να το βγάλω στο φως και στον οποίο οφείλω τον τίτλο)